Παγκόσμια μέρα οργασμού – Ο “μικρός θάνατος” σε καιρούς κοινωνικής απονέκρωσης

Η 8η Αυγούστου είναι η παγκόσμια μέρα οργασμού κι ως γνωστόν όταν τιμάς κάτι με μια παγκόσμια γιορτή, είναι γιατί δεν το έχεις στην καθημερινή σου ζωή, για να το θεωρείς αυτονόητο. Μια γιορτή του οργασμού για ανοργασμικές κοινωνίες, που έχουν στρίψει κάπου λάθος και βρίσκονται σε αναζήτηση ταυτότητας και της χαμένης ευχαρίστησης. Μια υπόμνηση του “μικρού θανάτου”, όπως τον έλεγαν οι Γάλλοι ποιητές, ανάμεσα στους πολλούς μικρούς και – καθόλου ηδονικούς- θανάτους που βιώνουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους.

Με αυτή την έννοια είναι άκρως εντυπωσιακό, πώς εκλείπει και γλιστράει από τα κενά στις γωνίες κάτι που κηρύχθηκε ως απόλυτος στόχος και αυταξία, φτάνοντας στο σημείο να γίνει φιλοσοφία ζωής, αλλά και κανονικό προϊόν μάρκετινγκ. Αναρίθμητα άρθρα, εκπομπές και βιβλία με συμβουλές για το πώς επιτυγχάνεται ή βελτιώνεται ο οργασμός, πάμπολλα τα ερωτικά βοηθήματα που στοχεύουν στην πολυπόθητη κορύφωση, για να μην πιάσουμε τη βιομηχανία της πορνογραφίας. Ίσως αυτό να συμβαίνει, γιατί πολλές φορές, η χαρά βρίσκεται στην προκαταρκτική διαδικασία, στη διαδρομή δηλαδή, κι όχι μόνο στον τελικό στόχο, που κρατά μερικά δευτερόλεπτα. Κι έτσι αδυνατούν να τον νιώσουν άτομα, που πιέζονται χρονικά, δεν έχουν ώρα για τον εαυτό τους και για το σύντροφό τους, τρέχουν να προλάβουν και χάνουν πάντα την ουσία, αγχωμένη μαλακία/Διδυμότειχο μπλουζ.

Ίσως πάλι να είναι ουτοπικό να βρουν την ολοκλήρωση, μολονότι ολοκληρώνουν τυπικά, όσοι ψάχνουν να φωτίσουν τις αιτίες που τους αφήνουν μισούς. Ακόμα κι όσοι έχουν το σεξ στη ζωή τους, μπορεί να βρίσκουν καταφύγιο στην καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, ή προσαρμοσμένο στο κλίμα της ημέρας, στους χυμούς ενός ανέραστου κόσμου, ψάχνοντας να βρουν κάτι να σπάει τη μοναξιά ή την πλήξη τους, κι όχι ακριβώς την ολοκλήρωση.

Μπορεί να φταίει η ιδεολογία του κοινωνικού αυνανισμού, που αποθεώνει το άτομο και βλέπει τους άλλους ως όριο της ελευθερίας του ή ως έμψυχο σεξουαλικό βοήθημα, κι όχι ως τρόπο να επεκτείνει το είναι του και να βιώσει μια άλλη διάσταση σε αμοιβαία βάση.

Κάποιοι άλλοι το αντιλαμβάνονται σα μια τυπική διαδικασία, που μετριέται με νόρμες και ποσοτικούς στόχους ως κριτήρια. Και σε ρωτάνε για να δουν αν είσαι ευτυχισμένος, πόσες φορές το έκανες, με πόσες ή πόσους πήγες κοκ., συνδέοντας κατά τραγική ειρωνεία αντιδιαλεκτικά την ποσότητα με την ποιότητα.

Κι άλλοι πάλι βλέπουν τον πολιτισμό ως πηγή δυστυχίας, που αποξηραίνει τους χυμούς μας, καθυποτάσσει, διαστρέφει το γενετήσιο ένστικτο. Η κριτική τους έχει ως ταβάνι αυτό το σημείο. Λες και το ζήτημα είναι αν θα ξοδέψουμε την ενέργειά μας στη δουλειά, για τα κέρδη του αφεντικού (πχ να μαγειρεύουμε για την καύλα μας, όπως έγραψε ο Μαμαλάκης με αφορμή το διαβόητο πια περιστατικό της Κέρκυρας) ή στον έρωτα και όχι, πώς θα χτίσουμε μια κοινωνία όπου η ολοκλήρωση θα περνάει τόσο από το ένα, όσο και από το άλλο, απαλλάσσοντας αμφότερα απ’τα κουσούρια και τα κατάλοιπα που μας φορτώνει η κοινωνικοποίησή μας σε μια ταξική κοινωνία. Γιατί το σεξουαλικό ένστικτο είναι προφανώς βιολογικά καθορισμένο, ο τρόπος έκφρασής του όμως διαμορφώνεται μέσα σε πολύ συγκεκριμένα ιστορικά και πολιτισμικά πλαίσια.

Προφανώς δεν υπάρχει τίποτε άσχημο, στην ένωση δύο ανθρώπων, που βρίσκουν χαρά ο ένας στον άλλον. Αυτό που μπορούμε να κρίνουμε όμως και να εξετάσουμε είναι πώς εκφράζεται κοινωνικά αυτή η χαρά, ώστε να περνά πότε απ’τη διπλή υποκριτική ηθική της κοινωνίας, που διαιωνίζει τη σεξουαλική καταπίεση και τη συνεπακόλουθη αποθέωση του “εξεζητημένου” και του “παράνομου”, και πότε απ’τα παιχνίδια εξουσίας κι υποταγής που λειτουργούν αφροδισιακά.

Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά η απελευθέρωση του οργασμού και της χαράς από όλα αυτά τα κουσούρια, δεν είναι άσχετη με την υπόθεση της γενικότερης κοινωνικής χειραφέτησης του ανθρώπου.