“Μια βραδιά σε μιαν άλλη Αθήνα”

Είναι βράδυ Πέμπτης. Δουλειά από το πρωί και μια υπερένταση γύρω στις 21:00 το βράδυ, με το που σχολάς, που σε κάνει να θες να εξαφανιστείς από όλα κι από όλους. Μια ενέργεια από το πουθενά σα να έχεις μόλις ξυπνήσει. Η πλατεία Βικτωρίας είναι άδεια – ποιος μένει στη σκιά των τσιμέντων σχεδόν Αύγουστο, εξάλλου.

Μπαίνω στον ηλεκτρικό, αλλάζω γραμμή, φτάνω στο Φιξ. Τη μισούσα αυτή τη διαδρομή. Μου θύμιζε τα άχαρα πρωινά που κατηφόριζα με ακουστικά και χλιαρό καφέ προς τη σχολή. Τώρα το ίδιο σημείο μου φαίνεται σα να έχει αλλάξει. Μπα. Ιδέα μου θα ‘ναι. Ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο στη στάση του λεωφορείου. Περιμένω. Περνά ένα τρόλεϊ. Περνά κι ένα λεωφορείο. Παίρνω το τρίτο που περνά. Είναι από αυτά τα παλιά που μοιάζουν με ακορντεόν. Έχει ξεθωριασμένα καθίσματα, τα παλιά ακυρωτικά μηχανήματα και φυσικά το νέο σύστημα φωνητικής ειδοποίησης για τις στάσεις. Το σκηνικό φαντάζει αστείο. Νιώθω στιγμιαία ότι πρωταγωνιστώ στα “Φτηνά Τσιγάρα”. Γελάω κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Όπως πάντα έχω για συντροφιά τη φωτογραφική μηχανή και τη μουσική μου.

Κατεβαίνω τυχαία λίγο πριν το τέρμα και συνειδητοποιώ ότι είμαι κοντά στη θάλασσα, δίπλα στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Βλέπω μια παρέα να αράζει λίγο πιο πέρα, έναν τύπο με τον τετράποδο κολλητό του φίλο να χαμογελούν ως τα αυτιά. Αδράττω την ευκαιρία να επισκεφθώ το μέρος για το οποίο η πόλη έντονα μιλά εδώ και κάποιους μήνες. Φυλακίζω τις στιγμές σε κλικς. Το πάρκο είναι ευέλικτο: ποδηλατάδα πλάι στο κανάλι, άραγμα στο ξέφωτο αλλά και στο φάρο απ’ όπου μπορείς να ρίξεις μια ματιά προς τη θάλασσα και τα φώτα της πόλης…

Μόνος ή και με παρέα, λοιπόν, πάντα μπορείς να βρεις ένα μέρος να χαθείς – ακόμα και τόσο κοντά στον πυρήνα της πόλης. Κι αν θες τη γνώμη μου, ο φακός κι ένα μουσικό album είναι υπεραρκετά.