Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά…

«Εκείνος που τον δολοφόνησε, είναι εκείνο το ειδικό κλίμα του ψυχρού πολέμου της εποχής εκείνης, η σκλήρυνση και η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους Κομμουνιστές και στις Λαϊκές Δημοκρατίες που ξεκίνησε από το 1950 και μεθοδεύτηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 50, θα λέγαμε πως είναι θύμα μιας γενικότερης υστερίας ενάντια στο εργατικό κίνημα που απλώθηκε εκείνο τον καιρό, κρίσιμος καιρός γιατί παιζόταν η τύχη των αποικιών, κατέρρεαν οι αποικιακές αυτοκρατορίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων και γι’ αυτό  όλη αυτή η αντικομουνιστική υστερία και φυσικά μια άρχουσα τάξη της Ελλάδας που μόλις έχει νικήσει τον εμφύλιο πόλεμο και προσπαθεί δια πυρός και σιδήρου να ξεριζώσει ακόμη και την παράδοση, την ιστορία των ηττημένων. Όλα αυτά μαζί οδηγούνε με ταξικό νόμο στην εκτέλεση του Πλουμπίδη.» (Γιώργος Μαργαρίτης – Ιστορικός, Καθ. Πολιτικών Επιστ. ΑΠΘ)

Τον έλεγαν Νίκο Πλουμπίδη, γεννήθηκε το 1902, σπούδασε δάσκαλος στο Διδασκαλείο. Ο Πλουμπίδης γίνεται ο “κόκκινος δάσκαλος”. Τη δεκαετία του 1920 γνωρίζεται με την ασφάλεια καθώς συλλαμβάνεται στις διαδηλώσεις της εποχής και βασανίζεται στα κρατητήρια. Αργότερα προσβάλλεται από φυματίωση και οι γιατροί θα του δώσουν έως έξι μήνες ζωής. Εκείνος συνεχίζει την αγωνιστική του δράση.

Το 1931 συλλαμβάνεται επί της αντικομμουνιστικής κυβέρνησης του Ελευθέριου Βενιζέλου για παράβαση του Ιδιώνυμου και καταδικάζεται σε τρίμηνη φυλάκιση και απόλυση από την εργασία του ως δάσκαλος. Ακολουθεί η δικτατορία του φασίστα Ιωάννη Μεταξά και ο Πλουμπίδης βρίσκεται στην παρανομία ως μέλος του ΚΚΕ.

Το 1938 γίνονται οι συλλήψεις των ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ και ο Νίκος Πλουμπίδης γίνεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος. Το Μάιο του 1939 συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια. Το Μεταξικό φασιστικό καθεστώς θα τον βασανίσει τόσο σκληρά ώστε ακόμη και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Μεταφέρεται στη φυλακή – σανατόριο της Σωτηρίας σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης. Ο Νίκος Πλουμπίδης ως γνήσιος Κομμουνιστής θα νικήσει για μία ακόμη φορά το θάνατο.

Το 1942 η δωσίλογη κυβέρνηση παραδίδει τους φυλακισμένους Κομμουνιστές στους Ναζί κατακτητές και λαμβάνει τις ευχαριστίες του Χίτλερ και του Χίμλερ, τις οποίες με δόξα και τιμή, η Καθημερινή της Κυριακής 13^ης Αυγούστου 1944, τις κάνει πρωτοσέλιδο! Ο Νίκος Πλουμπίδης καταφέρνει να δραπετεύσει από την Τρίπολη όπου βρισκόταν. Μετά την απόδρασή του αναλαμβάνει την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ.

Κατά την διάρκεια της κατοχής ο Πλουμπίδης θα δράσει στην Αθήνα και το 1943 όντας επικεφαλής της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, θα είναι ένας εκ των οργανωτών της Μεγάλης Γενικής Πολιτικής Απεργίας της 5^ης Μάρτη 1943. Ο Πλουμπίδης την ημέρα εκείνη επιβλέπει, συντονίζει και οργανώνει τις μεγάλες αιματηρές κινητοποιήσεις στην Αθήνα. Η αστυνομία πόλεων του Έβερτ μαζί με τους ναζί κατακτητές, ρίχνεται με λύσσα πάνω στους διαδηλωτές και πυροβολεί εν ψυχρώ το πλήθος.

Η μεγαλειώδης παλλαϊκή κινητοποίηση θα μετατραπεί σε μια μεγάλη νίκη του ελληνικού λαού καθώς θα τινάξει στον αέρα τα σχέδια του Χίτλερ με την ακύρωση του ναζιστικού προγράμματος επιστράτευσης των Ελλήνων. Το όνομά του θα συνδεθεί με αυτή τη μεγαλειώδη ημέρα της 5^ης Μαρτίου του 1943, μια ημέρα που θα έπρεπε να αποτελεί εθνική μας επέτειο ως σύμβολο της Αντίστασης του λαού ενάντια στην κατάκτηση και στην κοινωνική καταπίεση.

Στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ τίθεται εκτός νόμου και η ηγεσία του φεύγει για τα βουνά. Ο Νίκος Πλουμπίδης θα παραμείνει στην Αθήνα και θα αναλάβει την καθοδήγηση των Κομματικών Οργανώσεων του Κόμματος. Μετά το πέρας του εμφυλίου πολέμου ο Νίκος Πλουμπίδης βρίσκεται στην ηγεσία της παράνομης Κομματικής Οργάνωσης του ΚΚΕ στο εσωτερικό και αναλαμβάνει την έκδοση της εφημερίδας «Δημοκρατικός».

Η σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη στις 20 Δεκέμβρη του 1950 μαζί με 90 ακόμη στελέχη του ΚΚΕ βρίσκει το Νίκο Πλουμπίδη να κρύβεται παραμένοντας ασύλληπτος. Το 1951 ο  Νίκος Πλουμπίδης θα συμβάλλει καθοριστικά στην ίδρυση της ΕΔΑ. Την 1^η Μάρτη του 1952 το στρατοδικείο θα εκδώσει θανατική ποινή για το Νίκο Μπελογιάννη και τους επτά συντρόφους του με την κατηγορία της προδοσίας της πατρίδας. Ο Νίκος Πλουμπίδης σε μια προσπάθεια να σώσει από το θάνατο το Νίκο Μπελογιάννη στέλνει ανοικτή επιστολή στον τύπο της εποχής με την οποία δηλώνει πως οι ασύρματοι που βρέθηκαν και στους οποίους στηρίχτηκε το κατηγορητήριο για το Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους τους, ελέγχονταν από εκείνον και όχι από το Νίκο Μπελογιάννη. Το στρατοδικείο δε λαμβάνει υπόψη την επιστολή Πλουμπίδη και δεν αναστέλλει τη θανατική ποινή σε μια κατάφορη και προκλητική παράβαση της Ποινικής Δικονομίας. Ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται.

Ο Νίκος Πλουμπίδης συλλαμβάνεται στις 27 Νοεμβρίου του 1952, πέντε μήνες μετά την εκτέλεση Μπελογιάννη, ενώ βρίσκεται σε πολύ προχωρημένο στάδιο φυματίωσης. Τον Ιούλιο του 1953 συγκροτείται το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Απόψε θα δικάσουν τον Πλουμπίδη οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά. Ο Πλουμπίδης εξευτελίζει τους στρατοδίκες του δηλώνοντας « Δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας… Τιμή μου εγώ πάνω από όλα έχω την τιμή του Κόμματος». Ο Πλουμπίδης δεν είχε θέση σε τούτη την πατρίδα με μισθοφόρους και πραιτωριανούς. Εν τέλει καταδικάζεται δις εις θάνατον. Στο πρόσωπό του οι στρατοδίκες δικάζουν ολόκληρο το ΚΚΕ. Στις 14 Αυγούστου 1953 μεταφέρεται χαράματα στο Δαφνί όπου και εκτελείται. Αρνείται να τον κοινωνήσουν και να του δέσουν τα μάτια. Βαδίζει προς το θάνατο τραγουδώντας τη Διεθνή και αφήνει την τελευταία του πνοή φωνάζοντας ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Αφήνει ακόμη τεράστια παρακαταθήκη για όλους εμάς, να θυμόμαστε πάντα πως πάνω από όλα και πρώτα από όλα είναι ο Αγώνας, είναι το Κόμμα μας το ΚΚΕ, είναι ο Μαρξισμός-Λενινισμός και ο Προλεταριακός Διεθνισμός.

Ας κλείσουμε λοιπόν αυτή τη μικρή αναφορά στο Νίκο Πλουμπίδη, έτσι όπως έκλεισε και εκείνος τα μάτια του… ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι,
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά…