Τι λέτε να καταργήσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές;

Καλοκαίρι: για πολλούς η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Η εποχή της ξεγνοιασιάς, της ανεμελιάς, της ραστώνης, της απραξίας, της αναζωογόνησης και του γεμίσματος των μπαταριών. 

Κάποιοι το περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο, μερικοί το ονειρεύονται και το οργανώνουν ήδη από τον χειμώνα, ενώ άλλοι το έχουν μόνιμο θέμα συζήτησης σε παρέες καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. 

Τι ωραία που ήταν πέρσι; Πού λέτε να πάμε του χρόνου;

Θα ακούσεις πολλά για το καλοκαίρι. Από τους νέους που… βράζει το αίμα τους και ανυπομονούν να φλερτάρουν, τους μήνες που «όλα επιτρέπονται και οι άμυνες χαλαρώνουν», μέχρι τους μεγαλύτερους που το μυαλό τους βρίσκεται ήδη στο τσίπουρο και στο καλαμαράκι στην ταβέρνα. 

Ανάμεσά τους, πλείστες όσες περιπτώσεις ανθρώπων με πιο εναλλακτικές προτιμήσεις, με διαφορετικούς τρόπους αντίληψης και απόλαυσης του καλοκαιριού. Αν και εδώ που τα λέμε, τα «μπάνια του λαού» δεν είναι ούτε κάτι σίγουρο ούτε κάτι αυτονόητο. Την τελευταία δεκαετία με την κρίση, άλλαξε άρδην το σκηνικό στη χώρα μας, και σήμερα ένας στους δύο Έλληνες δεν μπορεί να πάει διακοπές ούτε για μια εβδομάδα. Όσο για τους άλλους – δεν θα τους ονομάσω τυχερούς, επειδή οι διακοπές είναι δικαίωμα και δεν πρέπει να διαθέτει κάποιος τύχη για να πάει –  που μπορούν ακόμα να ξεφεύγουν από τη ρουτίνα και την ανία της εργασιακής μονοτονίας όλης της χρονιάς, θα τους δούμε να φεύγουν συνήθως για λίγες μέρες στο χωριό ή στο εξοχικό κάποιου φίλου. Φευ!

Αυτό το κείμενο δεν θα είναι, όμως, άλλο ένα κείμενο για την κρίση. Προσπαθώντας να την καταχωνιάσουμε, να την βάλουμε όσο γίνεται αυτές τις μέρες στον σιγαστήρα, θα εστιάσουμε την προσοχή μας στους «γκρινιάρηδες» του καλοκαιριού, σε αυτούς που όλα τους φταίνε και πάντα κάτι θα βρουν να τους πειράζει και να τους ενοχλεί, από το χαλίκι στην παντόφλα, μέχρι τον ήχο που κάνει η ρακέτα και το τάβλι στην παραλία. Φτάνουν, μάλιστα, πολλές φορές να επικαλούνται και βαρύγδουπες φράσεις του τύπου «τι ωραία που είναι η Αθήνα το καλοκαίρι» ή «το καλοκαίρι η ζέστη είναι ανυπόφορη και τα κουνούπια μοιάζουν με αγέλη λιονταριών», πίσω από τις οποίες κρύβεται συνήθως ο φόβος να αφήσουν τον εαυτό τους να ζήσει νέες εμπειρίες και να δοκιμάσει νέα πράγματα και καταστάσεις, ίσως ακόμα και κάποια έλλειψη διάθεσης και προθυμίας να συνυπάρξουν με άλλους και να περάσουν καλά. Θα τους αναγνωρίσεις, επειδή θα τους ακούσεις να ισχυρίζονται πως τα νησιά είναι πιο όμορφα όταν είναι άδεια και βροχερά ή θα τους δεις να φαντασιώνονται πως εκπροσωπούν τη διαφορετικότητα, μια διαφορετικότητα που βασίζεται απλώς στο επιχείρημα πως δεν κάνουν αυτό που κάνουν (ή τουλάχιστον θα ήθελαν να κάνουν) όλοι οι άλλοι. Αν τους τσιγκλήσει, μάλιστα, κανένας σε κάποια παρέα λίγο πιο πολύ, θα πάρουν ύφος χιλίων καρδιναλίων και θα πετάξουν κάποια φράση του στυλ «το καλοκαίρι δεν προσφέρεται για διακοπές», τρέχοντας ύστερα να κρυφτούν πίσω από τον καπνό του τσιγάρου τους ή το ποτήρι το ποτού τους.

Βέβαια, στο τέλος και διακοπές θα πάνε και τις selfies τους θα βγάλουνε, ακόμα και ρακέτες μπορεί να παίξουν ή να φλερτάρουν με τον οποιονδήποτε τούς πλησιάσει, αφήνοντας στην άκρη υποτιθέμενα κόμπλεξ ή δήθεν καθωσπρεπισμούς.

Να τους αποφεύγετε αυτούς τους ανθρώπους, όχι επειδή γκρινιάζουν (αν το κάνουν γλυκά, μπορεί να έχουν και γούστο), αλλά κυρίως επειδή αν συνεχίσουν έτσι, υπάρχει κίνδυνος να μας πείσουν όντως κάποια στιγμή πως «το καλοκαίρι δεν προσφέρεται για διακοπές» και άρα οι διακοπές δεν έχουν λόγο να υφίστανται. Κι όταν γίνει αυτό, να ξέρετε δεν θα είναι μακριά και η μέρα που θα εμφανιστεί κάποιος από την κυβέρνηση (μπλε, ροζ, πράσινη – δεν έχει σημασία) που θα κάνει την εξής ρητορική ερώτηση: «Τι λέτε να καταργήσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές;»