Μικρή Γη

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη “Μικρή Γη” του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, για τον ηρωικό αγώνα του Κόκκινου Στρατού που απωθούσε τη ναζιστική πολεμική μηχανή έξω από τη Σοβιετική Ένωση, ώσπου να την τσακίσει μες στη φωλιά της.

Έχοντας αποφασίσει να μας ρίξει στη θάλασσα, ο Χίτλερ έπαιζε όλα τα χαρτιά του σ’ αυτόν τον τομέα του μετώπου. Η κατάσταση γινόταν δύσκολη. Τότε το Στρατιωτικό Συμβούλιο της 18ης Στρατιάς, και στην ουσία εγώ, έγραψε μια ανοιχτή επιστολή στους μαχητές της Μικρής Γης. Η επιστολή μοιράστηκε στα χαρακώματα. Οι άντρες έκαναν ένα κόψιμο στο χέρι και την υπόγραφαν με το αίμα τους. Αργότερα έστειλα ένα αντίγραφο στο Στάλιν, για να καταλάβει πώς πολεμούσαν οι στρατιώτες.

“Το κομματάκι της γης που βρίσκεται δίπλα στο Νοβοροσίσκ”, έγραφε η επιστολή, “τ’ ονομάσαμε Μικρή Γη. Μπορεί να είναι μικρή, είναι όμως δική μας, είναι σοβιετική, είναι ποτισμένη απ’ τον ιδρώτα και το αίμα μας, και δε θα τη δώσουμε ποτέ σε κανέναν εχθρό… Ορκιζόμαστε στις πολεμικές-μας σημαίες, στ’ όνομα των γυναικών και των παιδιών μας, στ’ όνομα της αγαπημένης μας πατρίδας, ν’ αντέξουμε στις επόμενες επιθέσεις του εχθρού, να τσακίσουμε τις δυνάμεις του και να διώξουμε από το Ταμάν τους φασίστες ληστές. Θα μετατρέψουμε τη Μικρή Γη σ’ έναν μεγάλο τσάρο για τους χιτλερικούς!”

Δύσκολα όμως μπορεί να περιγραφεί αυτό που γινόταν στον ουρανό. (…) Στο προγεφύρωμα παιζόταν η τύχη του Νοβοροσίσκ και του Ταμάν και η γερμανική διοίκηση έριχνε στην πρώτη γραμμή όλο και περισσότερες νέες δυνάμεις. Οχτώ μέρες και οχτώ νύχτες οι υπερασπιστές της Μικρής Γης πολέμησαν ζώντας έναν πραγματικό εφιάλτη, μέχρι που οι εχθρικές δυνάμεις υποχώρησαν στις αρχικές τους θέσεις. Η δυσκολότερη όμως στιγμή της μάχης ήταν η 20 του Απρίλη 1943 και όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, η μέρα εκείνη φέρνει στη σκέψη μου μια διασκεδαστική ανάνηση.

Μαζί μας βρισκόταν και ο επικεφαλής του πολιτικού τμήματος της 225ης ταξιαρχίας πεζικού του ναυτικού, Βίντοφ. Πολεμούσε με ικανότητα και θάρρος, είχε μεγάλη επιρροή στους στρατιώτες κι όταν ο διοικητής τον συμβούλευε να μη διακινδυνεύει άδικα, έλεγε: “Είμαι κομισάριος κι όχι μαδημένη κότα!”. Τη νύχτα της 20ής του Απρίλη ο Μιχαήλ  Καπιτόνοβιτς συγκέντρωσε τα πολιτικά στελέχη, έκανε τον απολογισμό των συγκρούσεων και ύστερα ρώτησε αν ξέραμε γιατί οι ναζιστές πολεμούσαν με τόση μανία. “Επειδή”, είπε, “αύριο είναι η γιορτή του Φύρερ. Θέλουν να μας εξοντώσουν για να του προσφέρουν τη νίκη τους σαν δώρο. Καλά θα ήταν να γιορτάζαμε κι εμείς αυτή τη μέρα”.

Ενώ συζητούσαμε διάφορες προτάσεις, ο ζωγράφος Μπορίς Προρόκοφ (τότε δεν ήταν πολύ γνωστός), έκανε ενα σχέδιο που εγκρίθηκε απ’ όλους. Ζωγράφισε πάνω σ’ ένα σεντόνι ένα τέρας με τη μορφή γουρουνιού να φεύγει νύχτα απ’ τον Καύκασο. Το γουρούνι είχε την πασίγνωστη φράντζα και το μουστακάκι: η καρικατούρα του Χίτλερ ήταν πολύ πετυχημένη. Το σεντόνι τοποθετήθηκε σ’ ένα τελάρο που το στήσαμε σε γερές ξύλινες βάσεις και το μεταφέραμε σ’ ένα σημείο της νεκρής ζώνης που την όργωναν οι οβίδες του πυροβολικού.

Το πρωί της 20ης του Απρίλη απ’ όλα τα κοντινά υψώματα, οι ναζιστές είδαν απ’ όλες τις θέσεις τους το δώρο που αποτελούσε και μια ευχή. Όπως υποθέταμε, οι Γερμανοί δεν τολμούσαν να πυροβολήσουν το Φύρερ τους. Πέρασε κάμποση ώρα στη διάρκεια της οποίας συμφώνησαν σίγουρα τι έπρεπε να κάνουν. Στο τέλος οι ναζιστές άρχισαν να σέρνονται προς το σεντόνι. Το σημείο εκείνο όμως βρισκόταν κάτω απ’ τα πυρά: οι μισοί έπεσαν, οι άλλοι μισοί υποχώρησαν. Αυτό επαναλήφτηκε τρεις φορές εκείνη τη μέρα, μέχρι που το πυροβολικό τους πέτυχε το “δώρο της γιορτής”.

“Πολύ καλά! Χτυπάτε το!” κάγχαζαν οι στρατιώτες.

Το γέλιο είναι μια επικίνδυνη δύναμη, μια απόδειξη αισιοδοξίας, ένα δείγμα της πνευματικής υγείας των ανθρώπων. Όταν αποκρούστηκε η επίθεση σ’ έναν από τους τομείς, προχωρούσα κατά μήκος του χαρακώματος μαζί με τον Ντοροφέγιεφ. Κι από μια θέση μάχης ακούσαμε πάλι γέλια. Πλησιάσαμε: ένας αμούστακος λοχίας της προπαγάνδας έδινε διάλεξη.

“Κάνουμε τον απολογισμό της μάχης, σύντροφε συνταγματάρχη”, είπε. “Και ποιος είναι ο απολογισμός;”

Οι στρατιώτες, μαζεμένοι γύρω απ’ το μυδράλιο άρχισαν να του δίνουν θάρρος. “Πες μας, πες μας”. Ο λοχίας τα ‘χασε. Ύστερα όμως, με τη συμπαράσταση των συντρόφων του, πήρε κουράγιο: “Ο Χίτλερ περηφανευόταν ότι σήμερα θα μας πετούσε στη θάλασσα. Χρησιμοποιώντας μια δική μας ουκρανική λαϊκή παραβολή, τους είπα τι πέτυχε. Βγήκε για κυνήγι, πυροβόλησε μια αρκούδα, χτύπησε μια αλεπού κουβάλησε στο σπίτι ένα λαγό, η μάνα του τράβηξε το λαιμό της πάπιας και του μαγείρεψε κουρκούτι. Το δοκίμασε και ήταν πικρό”.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση