Το τέλος ενός μύθου

Τα σπριντ και ειδικά η κούρσα της μιας ανάσας είναι συνυφασμένα με τα αναβολικά και τους ποτισμένους αθλητές. Αλλά αν υποθέσουμε πως τα αναβολικά κατανέμονται και καταναλώνονται αναλογικά από όλους, η σειρά των αθλητών ίσως να μην άλλαζε δραματικά. Ο Μπολτ θα παρέμενε πρώτος, ο μοναδικός από τους κορυφαίους που δεν έχει πιαστεί ποτέ ντοπέ στην καριέρα του, και θα ήταν πάλι ένας μύθος του ανοιχτού στίβου. Και η ήττα του θα σόκαρε όλο τον κόσμο, όπως όταν ένας άνθρωπος δαγκώνει ένα σκύλο -κι όχι αντίστροφα.

Ο Μπολτ μπορεί να τρέξει και στα 4×100 με την Τζαμάικα αλλά χτες ζήσαμε το τέλος ενός μύθου. Κι αυτό έχει διπλή ανάγνωση. Ότι ήταν ο τελευταίος αγώνας  (στο ατομικό) ενός αθλητή-θρύλου, που του υποκλίνεται η παγκόσμια κοινή γνώμη και μαζί της ο νικητής της χτεσινής κούρσας των 100. Αλλά και ότι ήταν η “απομυθοποίηση” για τον άνθρωπο- αστραπή, που έχασε την ηλεκτρική του ενέργεια κι απέδειξε ότι είναι κοινός θνητός που μπορεί να χάνει όπως κι όλοι οι υπόλοιποι.

Στο Λονδίνο, ο Μπολτ γκρίνιαζε για τους βατήρες, είχε κάκιστες εκκινήσεις -που ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο- αλλά και πολύ μέτρια τελειώματα, βλέποντας στον τελικό τον 35χρονο Τζάστιν Γκάτλιν να τον καταπίνει στα τελευταία μέτρα και να καλύπτει τη διαφορά,  όπως έκανε αυτός αμέτρητες φορές στο παρελθόν. Το χάλκινο μετάλλιο για άλλους θα ήταν ιδανικό φινάλε μιας μεγάλης καριέρας, αλλά αυτός το έκανε να μοιάζει αποτυχία για τα δικά του δεδομένα.

Όσο για το χτεσινό νικητή, Τζάστιν Γκάτλιν, είδαμε την επιστροφή και τη δικαίωση του “κακού” ή τουλάχιστον αυτού που το κοινό λατρεύει να μισεί και να αποδοκιμάζει. Για αυτό, το πρώτο που ένιωσε την ανάγκη να κάνει ήταν να βάλει το δάχτυλο στο στόμα του και να διατάξει τους επικριτές του να σωπάσουν. Κι αμέσως μετά να γονατίσει και να προσκυνήσει το μεγάλο νικημένο που δίνει δόξα στη δική του νίκη.

Μαζί του κλίνει νοερά το γόνυ και η φίλαθλη κοινή γνώμη…