Όταν ο Αρκάς συνάντησε το Alt-right

Στην αρχή προκάλεσε έκπληξη, μετά δυσπιστία για την αυθεντικότητα της πατρότητας των σκίτσων και τέλος, όπως συμβαίνει με τα στάδια της πειθούς, ήρθε και η αποδοχή πως ο Αρκάς που γνωρίσαμε και πολλοί αγαπήσαμε, δεν υπάρχει πια. Ή μήπως πάντα τέτοιος ήταν;

Σα να μην αρκούσε η ανοιχτή μεταστροφή του σε διαπρύσιο κήρυκα του “μετώπου λογικής” στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, με συνέπεια ο σημερινός πρωθυπουργός να επικαλείται σκίτσο του από βήματος της Βουλής ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σα να μην απογοήτευσε αρκετά με το ρεσιτάλ ψυχροπολεμικού αντικομμουνισμού στην “Αποικία”, ο σκιτσογράφος φαίνεται πως ανακαλύπτει πια την κρυφή γοητεία του alt-right.

Δεν μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικά η νέα σειρά σκίτσων που αναρτώνται τις τελευταίες μέρες στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, με πρωταγωνίστρια ένα κοριτσάκι που υποτίθεται πως ενσαρκώνει αυτό που ο δημιουργός μάλλον θεωρεί σύγχρονο φεμινισμό και πολιτική ορθότητα. Το όνομά της “Ρόζα η γκρινιάρα”, όπου υπάρχουν διάφορα προφανή επίπεδα ανάγνωσης, πέρα από το λογοπαίγνιο με το “Ρόζα η ναζιάρα”. Για όσους δυσκολεύονται να πιάσουν τα υψηλά νοήματα, λέγεται Ρόζα -για να υπάρχει σαφής συμβολισμός με τους αριστερούς, κι είναι γκρινιάρα, όπως είναι όλες οι γυναίκες που διαμαρτύρονται και δεν αριστεύουν με βάση τα φιλελέ πρότυπα.

Υιοθετώντας όλη την ατζέντα αλλά και το χιούμορ των αμερικανών ομοϊδεατών του, ο Αρκάς ξιφουλκεί -υποτίθεται- κατά της κακώς εννοούμενης political correctness, πετώντας το μωρό μαζί με τα νερά στον Καιάδα. Βλέπουμε λοιπόν τη λιλιπούτεια φεμινίστρια να μας παροτρύνει να προσέχουμε την “εαυτή” μας, να κρατάει μούτρα στον πατέρα της επειδή είναι “λευκός, στρέιτ άντρας”, να κόβει τα κεφάλια από τις κούκλες, γιατί… “ισότητα, χελόου…” και άλλα τέτοια “αιρετικά” και “χαριτωμένα”.

Θα πει κανείς, μα καλά, κι εσείς με ποιους είστε; Με τους “δικαιωματικούς”, που στην πραγματικότητα με τις ακρότητες στη ρητορική τους και τη συνειδητή αποκοπή του ατομικού από το κοινωνικό, υπονομεύουν τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων που υποτίθεται πως προασπίζουν;

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της αστικής ιδεολογίας ή μάλλον για συγκοινωνούντα δοχεία που αντλούν ακροατήριο και νομιμοποίηση το ένα από την ύπαρξη του άλλου. Οι κάθε λογής νεοσυντηρητικοί και παραδοσιακοί ακροδεξιοί πατούν στις ακραίες απολήξεις της σύγχρονης πολιτικής ορθότητας, απλά και μόνο ως εφαλτήριο για να επιτεθούν συνολικά σε κάθε έννοια ισότητας και δικαιωμάτων όσων ομάδων δεν τους είναι αρεστές.

Όσοι γνωρίζουν πως μόνο με τον αγώνα για ταξική και κοινωνική χειραφέτηση κατακτώνται και εδραιώνονται στον πυρήνα τους και τα επιμέρους δικαιώματα, δεν έχουν πρόθεση ή λόγο να διαλέξουν στρατόπεδο. Ούτε όμως να αφήνουν ασχολίαστη τη συστηματική παλινόρθωση ενός αυταρχικού, πατριαρχικού και βαθιά αντιδραστικού λόγου, ειδικά όταν αυτός σερβίρεται με το μανδύα της “σάτιρας”.

Όσο για τον Αρκά, μοιάζει να επιβεβαιώνεται η θεωρία των διαδοχικών πάτων, καθιστώντας περιττή οποιαδήποτε περαιτέρω πρόβλεψη για την πορεία του. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη.