Πώς είναι η ζωή χωρίς μπαμπά;

“Κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση. Τίποτα δεν χάνεται…” Γιάννης Ρίτσος

Έχω μια φίλη μικρή. Δεν έχει πατήσει ακόμη τα 19. Πανέμορφο πλάσμα, πολιτικοποιημένο, προβληματισμένο, με μια συγκρότηση που δεν είχα στην ηλικία της και χιούμορ που τσακίζει κόκκαλα.

Πριν από λίγους μήνες κι ενώ μόλις είχε ξεκινήσει η γεμάτη όνειρα φοιτητική της ζωή, ο αγαπημένος της μπαμπάς διεγνώσθη με καρκίνο στον εγκέφαλο, έναν εγκέφαλο εξαιρετικά πολύτιμο για την ελληνική- και όχι μόνο-τέχνη. Η είδηση έπεσε σαν κεραμίδα σε εκείνη και τη μητέρα της, που στέκονται από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του. Οι γιατροί έχουν υπάρξει σαφέστατοι: Μερικοί μήνες του απoμένουν.

Το παιδί αναγκάστηκε να αφήσει για λίγο τις σπουδές του και να επιστρέψει στην Αθήνα.Προσπαθεί να ρουφήξει τις τελευταίες στιγμές μαζί του κι ας τον βλέπει καθημερινά να καταρρέει, ας υπάρχουν μέρες που δεν τον αναγνωρίζει. Πολύ σκληρό για τα 19 της χρόνια.

Μου έχει τρομερή αδυναμία, όπως κι εγώ, μα το δέσιμό μας έγινε θεωρώ εντονότερο τώρα. Με κάποιο τρόπο θεωρεί ότι την καταλαβαίνω, καθώς έχασα κι εγώ τον μπαμπά μου σε μικρή ηλικία. Είχα όμως προλάβει να βιώσω εκείνη τη μαγική εποχή των 18-23, την εποχή που ήμασταν φοιτητές και δεν μας ένοιαζε τίποτα, καμία σκιά, καμία σκοτούρα, μόνο μεθύσια κι έρωτες. Ο μπαμπάς μου έφυγε ξαφνικά,νέος, ωραίος και κραταιός όπως ήθελε. Δεν κούρασε και δεν κουράστηκε.

Νομίζω της λέω τεράστιες λοιπόν βλακείες, μπούρδες μεγατόνων. Κρέμεται εκείνη από τα χείλη μου και δείχνει να παρηγορείται. Μάλλον οι άνθρωποί μας, έχουν ανάγκη από τη βλακεία μας τέτοιες ώρες.

Εχθές ήρθε πάλι και κούρνιασε εδώ μαζί μου. Κάποια στιγμή με ρωτά:” Πώς είναι η ζωή χωρίς μπαμπά ρε συ”; ” Η ζωή χωρίς μπαμπά μικρή, δεν είναι ποτέ πια η ίδια, αλλά είναι ζωή. Περνάς μια περίοδο μεγάλου θυμού. Σου φταίνε όλα και όλοι, μαλώνεις νοερά μαζί του που έφυγε. Ζεις στο πετσί σου την σκληρότητα των ανθρώπων απέναντι σε μια οικογένεια που αποτελείται πια μόνο από δύο γυναίκες, τις οποίες θεωρούν εύκολο στόχο. Πατάς στα πόδια σου, δεν έχεις κανέναν ανάγκη, έρχεται η ώρα που δεν σε νικά τίποτα. Όχι αλαζονικά, απλώς ο θάνατος σου πήρε όπως νόμιζες τα πάντα, αλλά η ζωή είναι εδώ. Τον μπαμπά σου τον κουβαλάς μέσα σου, πατάς πάνω στα λόγια του, τον γνωρίζεις σε όλους όσοι δεν τον συνάντησαν, το έργο του είναι πάντα ζωντανό άλλωστε. Τον σκέφτεσαι και χαμογελάς, κάποια στιγμή ίσως τον συστήσεις και στο δικό σου παιδί. Η ζωή χωρίς μπαμπά είναι διαφορετική, αλλά είναι ζωή κι εσύ θα τη ζήσεις όμορφα”.

Σκούπισε λίγο το ματάκι της το αμυγδαλωτό και μου είπε:”Πείνασα, παίρνουμε παγωτό”;