Κι αν φτωχική τη βρήκες την έξοδο απ’ τα μνημόνια, δε σε γέλασε…

Πέρσι τέτοιο καιρό, ο Τσίπρας ντυνόταν σαν παραστάτης, κι έδινε τη δική του παράσταση στην Ιθάκη, μετά την Οδύσσεια των μνημονίων, που έφτανε στην Ιθάκη της: Ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2060, που δε θα ζει κανείς μας, ούτε καν το πιστό κομματόσκυλο – Άργος για να το δει με τα μάτια του και να τα κλείσει ευτυχισμένος.

Σαραντοτόσα χρονάκια, τίποτα δηλαδή. Σαν να λέμε τέσσερις και κάτι Τρωικοί πόλεμοι, τέσσερις και κάτι Οδύσσειες για την επιστροφή στην ανάπτυξη, δεκάδες κυβερνήσεις και καμιά εκατοστή ραψωδίες. Πού ‘σαι Όμηρε να δεις, το παιδί της αλλαγής, πώς κυβερνούν στους τυφλούς σαν εσένα οι μονόφθαλμοι. Παράλληλα ο Τσίπρας περνούσε το εθνικά υπερήφανο μήνυμα πως η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές, χωρίς ζουρνάδες και νταούλια για το ρυθμό, και θα πάψει να είναι το γκαρσόνι της Ευρώπης, όπως θα έλεγε και ο πατέρας της Αλλαγής, που της είχε διακορεύσει τη μάνα, άλλο αν ο Αλέξης ήταν ντυμένος ως τέτοιο, χωρίς πιθανότατα να έχει δουλέψει ποτέ όσο ένας μέσος σερβιτόρος βέβαια.

Τι έγινε ρε παιδιά, πώς έγινε έτσι ο Οδυσσέας;

Και όπως θα έλεγε το μικρό σπουργίτι του φιλελέ Αρκά στον πατέρα του, που ήταν αγνώστου μητρός, ίσως παιδί της Αλλαγής κι αυτό, σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη. Και συνεχίζει ο ποιητής για τη ραψωδία της αριστερής κυβέρνησης “τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες μη φοβηθείς, κάνε μαζί τους 17 ώρες διαπραγμάτευση και βάφτισέ τους εταίρους. Κι ο υπουργός με το λαχούρ του απάντησε έτσι κι είπε “Ουάου”. Μετά ο Τσίπρας, αντί να βουλώσει τα αυτιά του με κερί απέναντι στις ευρωνατοϊκές σειρήνες, πήρε τους συντρόφους του και τον Κοτζιά να τραγουδήσουν μαζί “We are the world, we are the children”.

Κι ύστερα ο Τσίπρας έκανε το “Κυκλωπάκι” της Βόσσου για να ζητήσει την ψήφο των υπηκόων του, όχι γιατί τα έκανε καλά στη θητεία του, αλλά γιατί είχε ακούσει πως στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, και ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είδατε ο Κούλης; Κι όταν τον ρωτούσαν, ποιος έφερε το μνημόνιο το τρίτο μνημόνιο, έχοντας ως Δούρειο Ίππο το αντιμνημονιακό μέτωπο, κρατιόταν από την κοιλιά των ψηφοφόρων του και αποκρινόταν “ο κανένας”. Αλλά ο κόσμος δεν έφαγε το αφήγημα – έτσι λένε τώρα το παραμ – Ιθάκη – έβγαλε πάλι τη δεξιά, που ποιεί τα ίδια με την αριστερά, κι έμειναν τα Συριζοτρόλ να βρίζουν τον αχάριστο λαουτζίκο και την άπιστη Πηνελόπη, που απάτησε τον πολυμήχανο με άλλους μνηστήρες της εξουσίας.

Αυτές τις μέρες κλείνει ένας χρόνος απ’ την περίφημη – ή μήπως πολύφημη; – έξοδο απ’ τα μνημόνια. Μ’ αν φτωχική τη βρήκες αναγνώστη και θεωρείς πως τίποτα δεν άλλαξε, δε σε γέλασε. Μπορεί η “κωλοτούμπα” να έγινε διεθνής όρος, και το αντιμνημονιακό μέτωπο με τον Καμμένο να ήταν Δούρειος Ίππος, αλλά αυτά είναι λευκά ψέμματα με κόκκινο πασπάλισμα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν, κι έχουν γίνει ροζ, γι’ αυτό και συγχωρούνται. Μα αυτό το είδος αριστεράς, ποτέ δεν έταξε περισσότερα, γι’ αυτό την ψήφισαν και τόσο πολλοί άλλωστε, που κατά βάθος είχαν καταλάβει πού δε θα πάει η βαλίτσα.

Το πρόβλημα δεν το έχει ο ψεύτης, αλλά αυτός που τις χάφτει σα λωτούς, γιατί έχει ανάγκη τις αυταπάτες, και δε βγάζει ποτέ κανένα συμπέρασμα. Μήπως ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι κι εσύ, φίλε αναγνώστη, τι δουλειά έχουμε πχ εμείς στην Τροία, και τις σύγχρονες εκστρατείες, που μας ζητάν θυσίες, και δεν εννοώ την Ιφιγένεια, για ένα πουκαμισό αδειανό, για μιαν Ελένη;

Του Χρήστου Παπανίκου

Και μήπως είναι καιρός ν΄ακούσεις προσεχτικά τι λέει η Κασσάνδρα, που την έβγαλαν μάντισσα κακών και καταστροφολόγο, αλλά στην τελική δεν έκανε κάτι άλλο, απ’ το να προειδοποιεί σωστά τον κόσμο γι’ αυτό που έρχεται; Ως πότε θα σε νοιάζει αν θα βγει η Σκύλλα ή η Χάρυβδη και ποια από τις δύο έχει παράσταση νίκης;