Πιτόγυρα, Bella Ciao και η “ομάδα του λαού”…

Η πρεμιέρα της Σούπερ Λιγκ επιβεβαίωσε δύο βασικές “νομοτέλειες” του πρωταθλήματος. Ότι οι βασικοί διεκδικητές του είναι ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός -όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά. Και ότι σε ένα εντελώς αναξιόπιστο πρωτάθλημα, το VAR θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που καλείται να λύσει.

Η ΑΕΚ φαίνεται να κατεβαίνει νωρίς από το τρένο, στην πρώτη κιόλας αγωνιστική, ξενερώνοντας τον κόσμο της και μένοντας σχεδόν χωρίς στόχους από τον Αύγουστο. Ο Λύμπε παραιτείται, ο Καρντόσο καρατομείται κι ο Μελισσανίδης θυμίζει πρωθυπουργό που αλλάζει πρόσωπα με ανασχηματισμό, για να απορροφήσει την γκρίνια, μένοντας ο ίδιος στο απυρόβλητο -ως πότε;

Και οι παίκτες της Ξάνθης πανηγύρισαν το διπλό στα αποδυτήρια με Bella Ciao, για τη μεγάλη απόδραση. Αν και η νίκη επί αυτής της ΑΕΚ, με παίκτη παραπάνω για μια ώρα, είναι σα να κλέβεις εκκλησία και όχι colpo grosso από το Casa de Papel.

Το VAR for Varouchas -όπως θα έλεγε και ο Κούγιας- ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής της αγωνιστικής. Στο Ολυμπιακός-Αστέρας Τρίπολης οι μεν φωνάζουν για καθαρό πέναλτι, οι δε για οφσάιντ στην αρχή της φάσης και όλοι μαζί απορούν τι ριπλέι μπορεί να είδε ο διαιτητής της αναμέτρησης.

Βασικά, το VAR μπορεί να βοηθήσει για να αποφεύγονται εξόφθαλμα λάθη και τίποτα παραπάνω. Στα υπόλοιπα αφαιρεί το άλλοθι του ανθρώπινου λάθος, αυξάνοντας κατακόρυφα το άγχος και την καχυποψία -δικαιολογημένη και μη. Εντάξει να μην το δει στη ροή του ματς, αλλά ούτε στο ριπλέι;

Στο τέλος το VAR θα γίνει κάτι σαν ιστός της αράχνης, που πιάνει τα μικρά έντομα, αλλά όχι τα μεγάλα. Και αυτό που μένει από την πρώτη εφαρμογή του είναι η όμορφη εικόνα με τους υπεύθυνους στο στούντιο και την παραγγελία με τα πιτόγυρα που ήρθε εγκαίρως, λίγο πριν τη σέντρα του Λαμία-Παναθηναϊκός, δείχνοντας πως όλα λειτουργούν ρολόι.

Αλλά η πραγματική ομορφιά της αγωνιστικής ήταν το διπλό του Βόλου στη Νέα Σμύρνη, με τον Αχιλλέα Μπέο να έχει την τιμητική του και τον κόσμο στο γήπεδο να βράζει κατά δικαίων και αδίκων.

Από την αγωνιστική κίνηση στα ξένα πρωταθλήματα ξεχώρισαν δύο -όχι ακριβώς αγωνιστικά- στοιχεία. Η παρουσία του προπονητή -και παλαίμαχου αστέρα- Σίνισα Μιχαήλοβιτς στον πάγκο της Μπολόνια, στην πρεμιέρα του Καμπιονάτο, σε ένα “διάλειμμα” από το νοσοκομείο και τη μάχη που δίνει για να κρατηθεί στη ζωή, ενώ πάσχει από λευχαιμία.

Και η δήλωση του Τσόλο Σιμεόνε, του προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης που απολαμβάνει την κορυφή στην Ισπανία, πως ναι μεν η ομάδα του έχει καινούριο, υπερσύγχρονο γήπεδο και ξόδεψε ένα σωρό λεφτά για μεταγραφής, ηθικά και κοινωνικά όμως παραμένει η ομάδα του λαού. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, υποδηλώνεται στα ισπανικά με τη λέξη “pueblo”, που σημαίνει επίσης “χωριό” -σε αντίθεση ίσως με τους αστούς της πόλης.

Αυτό από μόνο του, ως αυτοπροσδιορισμός, δε λέει τίποτα όμως, γιατί τέτοια (ομάδα του λαού) δηλώνει βάσει ονόματος και η Μακάμπι Τελ Αβίβ -αν και αυτή αναφέρεται μάλλον σε έναν άλλο “περιούσιο λαό’. Και δεν υπάρχει τίποτα στο σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό που να δικαιολογεί αυτόν τον χαρακτηρισμό για μια ανώνυμη εταιρία με τζίρο και έσοδα εκατομμυρίων.