Στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μόνο αντιδημοκρατικά πλαφόν

Ασφαλές κριτήριο για το πόσο σέβονται τα αστικά κόμματα την κοινοβουλευτική δημοκρατία, για την οποία κόπτονται πως είναι το καλύτερο πολίτευμα, είναι οι συνεχείς αλλαγές στον εκλογικό νόμο, ανάλογα με τις σκοπιμότητες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.

Προς το παρόν η κυβέρνηση φαίνεται να φτιάχνει κλίμα, ρίχνοντας διάφορες προτάσεις για να κόψει αντιδράσεις, με δεδομένο μάλιστα ότι οι αλλαγές για να προχωρήσουν έχουν ανάγκη τη στήριξη του ΚΙΝΑΛ, με το οποίο συμφωνούν στην κατάργηση της απλής αναλογικής που -για δικούς του λόγους και χωρίς να καταργήσει το αντιδημοκρατικό όριο εισόδου 3%- είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, παζαρεύουν όμως τις λεπτομέρειες για το μοίρασμα της εκλογικής πίτας.

Παρότι φαίνεται πως ήδη έχει φύγει από το τραπέζι η πρόταση για “γερμανικό” μοντέλο με δημιουργία μονοεδρικών περιφερειών όπου θα επιλέγονται “πρόσωπα”, είναι ενδεικτική των προθέσεων για παραπέρα ενίσχυση του δικομματισμού αλλά και των πελατειακών σχέσεων επιπέδου Μαυρογιαλουρου.

Φαίνεται όμως να προκρίνεται μάλλον η παραδοσιακή μέθοδος υπονόμευσης της εκλογικής βούλησης του λαού, μέσω μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, όχι με το “προκλητικό” δώρο των 50 εδρών, αλλά με μια “σεμνή” πριμοδότηση αναλόγως ποσοστού κι όχι πάνω από 40 έδρες.

Η ΝΔ αποφάσισε να ρίξει στο τραπέζι και το -επίσης γερμανικής έμπνευσης- όριο του 5%για την είσοδο στη Βουλή. Μέτρο εγγενώς εξοργιστικά αντιδημοκρατικό και εν προκειμένω με ξεκάθαρη στόχευση κατά του ΚΚΕ και δευτερευόντως μόνο ενάντια στα ποικιλώνυμα κόμματα μιας χρήσης στα δεξιά και τα αριστερά της ΝΔ. Και μόνο που το θέμα τίθεται προς συζήτηση, ανεξάρτητα από το αν και πόσο θα προχωρήσει σε αυτή τη φάση, φανερώνει το διακαή πόθο του πολιτικού συστήματος να απαλλαγεί από την ενοχλητική κοινοβουλευτική παρουσία του ΚΚΕ.

Μια άλλη, πραγματικά σκανδαλώδης πτυχή του γαλάζιου εκλογικού σχεδιασμού είναι και η πρόθεση απόδοσης δικαιώματος επιστολικής ψήφου, όχι απλά σε Έλληνες πολίτες του εξωτερικού, αλλά σε 2 εκατομμύρια -όπως ακούστηκε- ομογενείς από τον Καναδά ως την Αυστραλία, ανθρώπους δηλαδή που πιθανόν όχι μόνο δε μιλάνε ελληνικά, αλλά ίσως δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Δε χρειάζεται πολλή ανάλυση για το πώς μια τέτοια εξέλιξη συνιστά καραμπινάτη αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος και φάμπρικα δημιουργίας ρουσφετολογικών δικτύων σε πέντε ηπείρους και επτά θάλασσες.

Όσο για τον “καημό” που έχει πιάσει την κυβέρνηση για τους ετεροδημότες που είναι μακριά από τον τόπο άσκησης των δικαιωμάτων τους, μένει να δούμε αν η πρόθεση “διευκόλυνσης” μέσω επιστολικής ψήφου δεν είναι απλά η αφορμή για την κατάργηση σε δεύτερο χρόνο των εκλογικών αδειών.

Το μόνο σίγουρο είναι πως στην αστική δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα στα μαγειρέματα.