Ο λόγος κι ο επίλογος…

Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς επέζησα δύσκολα υπερασπιζόμενος πάντα με αποφασιστικότητα και με αμείωτο σθένος τις βαρύτιμες αξίες και τα ιδανικά πρότυπα του κοινωνικού μου βίου…

Εσύ αφέντρα – ζωή επέλεξες να με ζήσεις με το δικό σου αισθητικό κριτήριο κι εγώ παραδόθηκα από την αρχή στο άκτιστο φως της δικαιοσύνης σου.

-Μη γυρέψεις ποτέ καταφύγιο στο έρεβος και στην πλανερή ομίχλη, μου ‘λεγες, γιατί η ψυχή σου έχει κληρονομήσει το μελιχρό φέγγος τ’ ουρανού, τη διάφωτη δόξα του, το κλέος και το ωράισμα της άγιας πλάσης, την ακλόνητη πίστη των γλαυκών οριζόντων που εξεγείρεται ενάντια στον ακαταπόνητο εργάτη το χρόνο που τρέχει αδιάκοπα και αναπότρεπτα προς μια απαρέγκλιτη  κατεύθυνση!

Κι εκείνον τον πορφυρό Έρωτα της συμφιλίωσης και της αδερφοσύνης που συγκροτεί το καινούριο όραμα πρέπει να τον προσεγγίσεις και να τον κατακτήσεις για να βρεις το κοινό έδαφος που θα σε διευκολύνει να συμπαραταχτείς με τα αυθεντικά και με τα επιβεβαιωμένα ιστορικά γεγονότα.

Πέρα από την εφήμερη νιότη κι από τη σωματική σου ρώμη, αν ανιχνεύσεις το άπειρο της ψυχής σου, θα διασταυρωθείς με την ανεξάντλητη κι ανεξερεύνητη δύναμη που υπάρχει μέσα σου κι αδημονεί για να σου καταδείξει το χείμαρρο της αέναης ζωής που ξεχύνεται ορμητικά στον κατήφορο σε μια επίμονη κι εντατική προσπάθεια να υπερνικήσει τα καθιερωμένα και τα επαναλαμβανόμενα φαινόμενα.

Και ύστερα θ’ αναφωνήσεις με βεβαιότητα πως: “ο υλικός και ο πνευματικός βίος που αναφύεται πάνω σε τούτο το χερσαίο έδαφος της ουτοπίας που οι δαήμονες προφήτες τ’ ονομάτισαν επανάσταση, ανήκει αποκλειστικά στο θεμελιωτή άνθρωπο!”

Κι εκεί που ο ηθικός σου κόσμος θ’ αναπτύξει δράση και θα επιστρατευτεί για να κατακτήσει τα ουρανοθέμελα, κείνος ο αλγεινός φόβος που εκπορεύεται από την αγνωσία και την ημιμάθεια κι επηρεάζει αποφασιστικά το χαρακτήρα των στοιχείων σου, θα εξαντληθεί και θα καταρρεύσει…

Κι ύστερα, το προικισμένο και το προσανατολισμένο πνεύμα σου θα αναζωπυρώσει στα σύμπαντα της ψυχής σου τις πιο αισιόδοξες κι ελπιδοφόρες υμνωδίες για να κερδίσει μιαν ακόμα μεγαλειώδη στιγμή η αγιοσύνη του…

Όμως πρέπει να οδοιπορήσεις διψασμένος, πεινασμένος και αιμόφυρτος  ως εκεί που δε θα μπορείς πλέον να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από τη δική σου βούληση.  Ν’ ανοίξεις αίφνης τα βλέφαρά σου κι κόσμος της οδύνης να φανερωθεί στο βλέμμα σου σαν ένας ξαφνιασμένος ουρανός…

Γιατί η δημιουργία που αναδύθηκε από την ανενεργή ύλη μια μοναδική προοπτική έχει: Να υπηρετήσει ξεχωριστά το δραστήριο, άυλο κι αθάνατο στοιχείο της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης!

Ας ισχυροποιηθούν λοιπόν κι ας ενδυναμώσουν στους νευρώνες και στους δενδρίτες του μυαλού σου οι μεγαλεπήβολες προσδοκίες της πλάσης για να συντριβεί μέσα σου κάθε ψευδαισθησία, κάθε απατηλή ιδέα, κάθε πλανερή υποκρισία…

Μέτρα τα βήματά σου θνητέ άνθρωπε πάνω στην ασημένια άμμο του καλοκαιριού για ν’ αποχτήσεις σαφή αντίληψη για την ιερότητα της  αποστολής σου, για να εγκωμιάσεις όπως αξίζει την εξαίσια δοκιμασία, την ταλαιπωρία και την απόλαυση, το θεσπέσιο βίωμα που θα σου εξασφαλίσει η μακριά κι η θορυβώδης ατραπός που πρόκειται να  διανύσεις.

Μέσα στις ιαχές όμως και στις ακατάληπτες κραυγές των ενθουσιασμών, την ώρα που θα χαμηλώσει προκλητικά η μέρα και θα δύσει για σένα, σ’ εκείνο το εξαίσιο ξέφωτο της νοσταλγικής ανάκλησης της μνήμης, στα μυριάδες χρώματα του εσπερινού ανακρούσματος, οφείλεις να υποδεχθείς με τις αρμόζουσες τιμές την άλλη εκδοχή που έρχεται αυτόκλητη, ντυμένη στην πολυχρωμία των άστρων και των φεγγαριών, για να σου χαρίσει την πληρότητα και την αθανασία που τόσο αμετρίαστα λιμπίστηκε η καρδιά σου…

Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι ηθικό καθήκον σου, την ύστατη στιγμή να διαμηνύσεις στους ανυποψίαστους ορίζοντες με τον πιο επίσημο τρόπο αυτό που θα φανερωθεί στη συνείδησή σου ως λογικά κοινό κι αδιαπραγμάτευτο: “Χρέος του ανθρώπου είναι να ζει καλλιεργώντας κατάλληλα το έδαφος του νου του για να ανακύψει η εύφορη γη που θα ευδοκιμήσει και θ’ αναβλαστήσει το περιούσιο δένδρο: η φλαμουριά της αρχέγονης γνώσης, της ιστορικής πείρας  και της διαχρονικής  αλήθειας…”

Για να ξαποστάσουν στον ίσκιο της οι διαβατάρηδες των  ασύχναστων ουρανών, τα φεγγάρια, οι θεοί, οι μύστες κι οι ποιητές, για να ευπρεπιστεί η γη με το κήρυγμα και την παραίνεση, για να συντελεστούν οι προσδοκώμενες κοσμογονικές αλλαγές κάτω από τούτο το φωτεινό  είδωλο της συγκατάνευσης και της κατάφασης, για να κοπάσει επιτέλους κάθε είδους στερεοτυπική αντίληψη, μεροληψία, διάκριση και  προκατάληψη.

Αγνόησε προκλητικά θνητέ άνθρωπε την επίγνωση του θανάτου σου αποδίδοντας μια βαθύτερη πίστη στη ζωή και στην αθανασία της, σαν τους αυτόφωτους ήλιους που οδοιπορούν αμέριμνοι και ξέγνοιαστοι μέσα στην άφθαρτη αρμονία του συμπαντικού κόσμου, ώστε να κερδίσεις κι εσύ τον καθαρμό και τον εξαγνισμό από κάθε σφαλερότητα κι από κάθε παράβαση, για να φτάσεις ως το τέρμα της διαδρομής γαλήνιος κι ακριμάτιστος, για να προϋπαντήσεις όπως αρμόζει το γιορτινό χαμόγελο τούτης της αισιόδοξης, ενθαρρυντικής κι ελπιδοφόρας μέρας που μπορεί το κάθε τέλος να το μετατρέψει σε μια καινούρια αρχή…

Μέσα σ’ αυτή την πνευματική πανδαισία, μέσα σ’ αυτό τον  αποθησαυρισμό και στο ξεχείλισμα των λέξεων, των χρωμάτων και των ήχων, το θεοφόρο πνεύμα σου, σαν τις ανώτερες υπερφυσικές δυνάμεις του απείρου, δε θα μπορεί πλέον να χωρέσει  μήτε στην αχανή στεριά, μήτε στην απύθμενη θάλασσα, μήτε στο τεράστιο εύρος των ανύχτωτων και των ανύσταχτων διαστημάτων, έτσι ώστε να γεννηθεί μια καινούρια θεότητα στη γη,…

Εικόνα: New Planet, Konstantin Yuon (1921) Tretyakov Gallery, Moscow