Το Σωματείο σου, κάτι παραπάνω από σπίτι σου…

Όποιος δεν έχει περάσει την πόρτα του σωματείου του, του συνδικάτου του, δεν έχει νιώσει πραγματικά τι σημαίνει ασφάλεια, σιγουριά, δύναμη, ελπίδα. Δεν έχει επαφή πραγματικά με τη θέση του στην παραγωγική διαδικασία. Δεν έχει ιδέα για το τι σημαίνει συνάδελφος, όχι μόνο στον κλάδο του. Δεν έχει ιδέα πόσο μπορεί να καλλιεργήσει και να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και τις δεξιότητές του. Δεν έχει πραγματική εικόνα για την ταξική του θέση. Δεν έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί και να επικοινωνήσει ό,τι ζει και βιώνει στην εργασία του αλλά και στην καθημερινότητά του. Δεν ξέρει πραγματικά πως η δύναμη και η εξουσία είναι στα χέρια του.

Σε αυτό το σημαντικό αποκούμπι, σε αυτό που μπορεί να θέσει τους δικούς του όρους και το πλαίσιο των διεκδικήσεών του. Σε αυτό που μπορεί να επιλέξει ποιοι είναι οι σύμμαχοι του και ποιοι οι αντίπαλοι του. Σε αυτό που μπορεί να γεννήσει και να δημιουργήσει πυρήνες αντίστασης και ταξικής πάλης.

Από τότε που υφίσταται η εργατική τάξη, η άρχουσα τάξη προσπαθεί μεθοδευμένα με κάθε τρόπο να εισχωρήσει, να διασπάσει, να σπείρει και να μπολιάσει εχθρούς της εργατικής τάξης και του κινήματος. Ώστε σε καιρούς ύφεσης του εργατικού κινήματος να μπορεί να βρει εκείνους τους τρόπους για να αποδυναμώσει περισσότερο και να φυτέψει στη συνείδηση του εργάτη πως η αιτία που γεννάει την εκμετάλλευσή του είναι η ίδια του η φύση, πως έτσι είναι τα πράγματα, πως όλα είναι αποφάσεις και νόμοι που όντως δεν είναι προς το συμφέρον του, αλλά δεν αλλάζουν και θα γίνονται σκληρότερα γιατί έτσι είναι. Και στην τελική η εξουσία φθείρει κι όποιος την έχει επειδή είναι στη φύση του ανθρώπου, γίνεται εκμεταλλευτής.

Σε όλα αυτά τα «έτσι είναι», «δεν αλλάζουν τα πράγματα», «η εξουσία φθείρει», «έτσι είναι ο άνθρωπος», η Ιστορία έχει δείξει πως όσο κι αν ο κόσμος έχει μνήμη χρυσόψαρου, η φυσική εξέλιξη και νομοτελειακά το «έτσι είναι» επιστρέφεται με το “όλα έχουν ταξικό πρόσημο” και πάση θυσία η ανάγκη θα σπρώξει στην ανατροπή αυτού του σάπιου και εκμεταλλευτικού συστήματος.

Οπότε η άρχουσα τάξη και τα τσιράκια της, όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού, αναπόφευκτα μόνο με όξυνση της εκμετάλλευσης μπορούν να επιβιώσουν. Χτυπάνε το πιο σημαντικό θεμέλιο της εργατικής τάξης που δεν είναι τίποτα άλλο από τα σωματεία και τα συνδικάτα της. Χτυπάνε ακριβώς εκεί που ο εργαζόμενος μπορεί να ανακαλύψει τον εαυτό του και τους γύρω του. Εκεί που ο εργαζόμενος μπορεί να νιώσει και να έρθει σε επαφή με τον συνάδελφό του. Εκεί που ο εργαζόμενος μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του, εκεί που μπορεί βρει ψυχική γαλήνη και σιγουριά ουσιαστικά.

Γιατί αν μη τι άλλο, όλες αυτές οι μεθοδεύσεις, προκειμένου να χορταίνουν τα στομάχια των εκμεταλλευτών και να γεμίζουν οι τσέπες τους, έχουν στόχο να κάμψουν το σθένος, το φρόνημα, την ψυχική δύναμη, το κουράγιο, την αντοχή, το πείσμα και τη θέληση πως αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.

Η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θέλησε να περάσει το χτύπημα στο δικαίωμα στην απεργία μέσα από το 50% της συμμετοχής των μελών των σωματείων ώστε να επιτρέπεται η κήρυξη απεργίας. Εκεί βρήκε απέναντι της το οργανωμένο ταξικό κίνημα με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, όσο κι αν προσπάθησε να το πετσοκόψει στο όνομα της Αριστεράς και να λουφάξει το κίνημα.

Έτσι με αέρα και τουπέ έδωσε τη σκυτάλη στη κυβέρνηση της ΝΔ, για να συνεχίσει το θεάρεστο αντεργατικό αντιλαϊκό της έργο. Με το δικαίωμα αρχικά στον εργοδότη να μη χρειάζεται να αιτιολογήσει και να παραθέσει τους λόγους απόλυσης του εργαζομένου. Κι εν συνεχεία αραδιάζει την εξής χυδαία και ξεκάθαρη βολή απέναντι στα σωματεία και τα συνδικάτα, το δικαίωμα στο φακέλωμα του κάθε μέλους των σωματείων. Κοινώς την ηλεκτρονική διεξαγωγή κάθε δράσης και απόφασης. Βάζοντας έτσι ουσιαστικά γύψο στη συνδικαλιστική δράση και αποθαρρύνοντας τους εργαζόμενους να πάρουν μέρος ενεργά.

Άρα αυτή τη στιγμή δε μιλάμε απλά πως έχουμε φτάσει να μην έχουμε ΣΣΕ και να τις διεκδικούμε. Αλλά τίθεται πια το θέμα πως δε θέλουν να υπάρχουν καν συνδικάτα και σωματεία.

Αν ο καναπές ήταν μια φορά ζεστός, αυτή τη φορά να είναι η προέκταση των εργαζομένων. Μέσα σε ένα αποστειρωμένο, χωρίς ζωή, δράση και διεκδίκηση τοπίο.

Το ζητούμενο του ταξικού συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, είναι να φτάσει σε όλο και περισσότερο εργαζόμενο κόσμο, πως αυτός είναι ο πραγματικός εφιάλτης κι η κόλαση που του προσφέρουν. Ουσιαστικά η σιγή νεκροταφείου, ο γύψος, η αποστείρωση, ο καθένας μόνος του να αντιμετωπίσει τους φόβους του και τις ανησυχίες του. Πέρα και μακριά από συλλογική δράση κι αγώνα, δηλαδή από τον πιο ζωντανό κι ελπιδοφόρο τρόπο, για να σηκώσει η εργατική τάξη κεφάλι και να αντιμετωπίσει με δύναμη κι ορμή ό,τι γι’ αυτή προορίζουν.

Είναι φως φανάρι πως όποια αντιλαϊκά μέτρα περνάνε είναι εκεί που δεν βρίσκουν σθεναρή αντίσταση από το εργατικό κίνημα. Πριν φτάσουμε να σερνόμαστε και να περιφερόμαστε σαν ζόμπι, πιστεύοντας πως αυτή είναι η μοίρα μας. Υπάρχει διέξοδος, υπάρχει προοπτική, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει τρόπος.

Οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, μαζί με τα ταξικά σωματεία και τα συνδικάτα το προηγούμενο διάστημα δείξαμε τις πραγματικές μας προθέσεις, όταν αυτή η συνδικαλιστική μαφία που έχει πέσει σαν βδέλλα πάνω στο εργατικό κίνημα κάνοντας ντιλέρια με τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές και λογής επιχειρηματίες, θέλησε να ξαμολήσει τα τσιράκια των αφεντικών μέσα στο Συνέδριο της ΓΣΕΕ με νόθους εκπροσώπους για να βγουν τα κουκιά στο να μπορεί να έχει τον έλεγχο η εργοδοσία στα σωματεία και τα συνδικάτα. Εννοείται όμως πως υπολόγισαν χωρίς το συνεπές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα κι η σούπα τους χάλασε στη Ρόδο.

Κανείς δε θα πρέπει να μείνει εκτός. Ο στίχος «πάρτο απόφαση βρε Στράτο να γραφτείς στο συνδικάτο» ηχεί ακόμα περισσότερο από ένα απλό εργατικό τραγούδι.

Γι αυτό οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν θα αφήσουμε ούτε την ανάσα να μας πάρουν μπροστά στην επέκταση που θέλουν να κάνουν στη χωματερή της Φυλής, αλλά θα τους την κόψουμε εμείς. Ούτε τα τιμολόγια της ΔΕΗ θα επιτρέψουμε να αυξηθούν, ούτε να ιδιωτικοποιηθεί. Αλλά θα απαιτήσουμε φθηνό ρεύμα για το λαό, καμία απόλυση, καμία διακοπή. Κοινώς θα τους αλλάξουμε εμείς τα φώτα.

Μα κυρίως δε θα τους επιτρέψουμε να θάψουν τις ζωές μας και τις ελπίδες μας. Σκοτώνοντας κάθε συνδικαλιστική δράση, επιβάλλοντας σιγή νεκροταφείου.

Κι επειδή καθείς με το σωματείο και το συνδικάτο του, αλλά και όλοι από κοινού, βάζουμε μπρος για την υπεράσπιση του δικαιώματος να είναι οι εργάτες με τους εργάτες και τα αφεντικά με τα αφεντικά. Τα συμφέροντά μας χωρίς καμία έγνοια για τα δικά τους.

Το συνδικάτο Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων και Συναφών Επαγγελμάτων έχει θέσει το πλαίσιο των διεκδικήσεων με πρώτο κάλεσμα την Δευτέρα 9 του μήνα στο ξενοδοχείο “Electra Metropolis”ενάντια στην απόλυση του συναδέλφου Βαγγέλη Μπάρκα.

Σε επιφυλακή κι ετοιμότητα για κήρυξη απεργίας, όποτε και άμα φέρει σε ψήφιση στη Βουλή το νόμο έκτρωμα. Που ουσιαστικά ανοίγει το δρόμο στο κράτος και την εργοδοσία να έχουν παρέμβαση στις οργανώσεις των εργαζομένων.

Τα σφυριά τις επόμενες μέρες βαράνε στη ΔΕΘ. Εκεί όπου πρώτος ο γλίτσας Παναγόπουλος, συναγελάστηκε πριν μέρες με τον Πρωθυπουργό δείχνοντας τρανά πως στα συμφέροντα των εργοδοτών δε χωράνε οπαδικά. Έδειξε ξεκάθαρα πως είναι έτοιμος να ξεπουληθεί πολλάκις για να κρατήσει την καρέκλα του, ως ένα πιστό σκυλί των αφεντικών του κι εχθρός της εργατικής τάξης.

Το εργατικό κίνημα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Οι ταξικές δυνάμεις είναι σε επιφυλακή, ταγμένες στα συμφέροντα της εργατικής τάξης κι εκεί θα παραμείνουν μέχρι τέλους. Ο αγώνας το επόμενο διάστημα είναι μεγάλος και μακρύς κι ο καθένας μας έχει χρέος να υπερασπιστεί την τάξη του και την τελική της αποστολή. Αυτή να πάρει την εξουσία.

Εδώ θα είμαστε!