Αποκατάσταση; Τράβα ψόφα

Κι εκεί που συζητάς και λες ότι “στον καπιταλισμό η υγεία είναι εμπόρευμα” και έχεις κατέβει σε συλλαλητήρια για το δικαίωμα στην υγεία, στη ζωή στην εργασία, ήρθε ένα πρωί αναπάντεχα η ώρα να βρεθείς απέναντι στους έμπορους για να σώσεις τον άνθρωπό σου που έπαθε εγκεφαλικό. Και το πετσί σου σηκώνεται και νιώθεις από μέσα ότι η υγεία αγοράζεται και πουλιέται όπως τα εμπορεύματα στα ράφια των υπεραγορών. Τώρα δεν το φωνάζεις στο δρόμο, τώρα πνίγεσαι, ο κόμπος στο λαιμό σου και ο θυμός σου σε καθιστούν ένα ηφαίστειο που θα εκραγεί· όμως εδώ ξέρεις ποιον θέλει να πάρει ο χάρος. 

Η μάνα που έπιανε την πέτρα και την έστιβε, κρίθηκε β΄διαλογής στην εντατική του Δημόσιου νοσοκομείου,  γιατί είναι 62 ετών και έτσι βρεθήκαμε σε ιδιωτική ΜΕΘ. Τη στείλανε στον έμπορο που πουλάει “κρεβάτια ΜΕΘ” στο δημόσιο ξεκινώντας από τα 800€/μέρα. Ο έμπορος σε κοιτάζει και τρίβει τα χέρια του, γιατί το μαγαζί του έχει πελατεία και το κράτος του έχει παραχωρήσει δικαιώματα πάνω σου. Το κράτος για τη μάνα αγόρασε εντατική από τον έμπορο αξίας περίπου 25.000€. Φυσικά οι νοσηλευτές που εργάζονται για τον έμπορο μπορεί και να αμείβονται με 600/μήνα ή ακόμα και απλήρωτοι, όμηροι στον ιδιώτη και στο κράτος που προτίμησε να μη χτίζει και να μην στελεχώνει ΜΕΘ με σταθερό προσωπικό. Όμηροι κι εμείς που παραλάβαμε… κατακλίσεις!

Επιστροφή στο Δημόσιο νοσοκομείο και εδώ ζεις τον παραλογισμό γιατί σε στέλνουν για αποκατάσταση. Στέλνουν για αποκατάσταση έναν άνθρωπο με ημιπληγία, τραχειοστομία, λεβάιν, κατακλίσεις, ουροκαθετήρα, συνδεδεμένο σε μόνιτορ 24 ώρες το 24ωρο. Επιμένουν ότι ο ανθρωπός σου χρήζει αποκατάστασης για να αδειάσεις το κρεβάτι, αλλά μην πας να περάσεις επιτροπή στο Δημόσιο ίδρυμα αποκατάστασης αναπήρων γιατί θα κοπείς, δε θα σε δεχτεί γιατί ακόμα χρήζεις νοσηλείας!!! Σκέφτεσαι ότι όλα τα παραπάνω δεν βγάζουν νόημα και παραλογίζεσαι, όμως ξεθολώνεις και θυμάσαι ότι για να κατέβεις στο δρόμο και να φωνάξεις κάτι είχες διαβάσει που σε ώθησε…

 “Η αστική τάξη αντιμετωπίζει και αυτό το πανανθρώπινο δικαίωμα της υγείας, με τα δικά της ηθικά και δεοντολογικά ταξικά κριτήρια. Η προσέγγιση της υγείας, ως «ατομική αξία», ξεκομμένη από την κοινωνική της βάση, αποτελεί το υπόβαθρο για τη διαμόρφωση της γενικότερης κοινωνικής πολιτικής και της πολιτικής υγείας στο καπιταλιστικό σύστημα. Αποδίδουν την ευθύνη για την προστασία της στο κάθε άτομο ξεχωριστά ή στην οικογένειά του. Τα αστικά κράτη υποβαθμίζουν τις δικές τους ευθύνες, ελαχιστοποιούν τις παροχές και τα μέτρα προστασίας της Δημόσιας και ιδιαίτερα της λαϊκής υγείας, και μεταθέτουν το βάρος της χρηματοδότησης στους εργαζόμενους.”

Στη λογική του κόστους-οφέλους, στη λογική, δηλαδή, του τι συμφέρει περισσότερο το κράτος ή τον επιχειρηματία βρέθηκα να πρέπει να επιλέξω για τη μάνα ανάμεσα σε χιλιομετρικές αποστάσεις και κόστη, δηλαδή 140€/μέρα στην Αθήνα ή 70€/μέρα στην επαρχία. Να το πάλι μπροστά μου, “ανθρώπινα δικαιώματα” το είχα διαβάσει… “οι αστοί έχουν αναγάγει το «ατομικό δικαίωμα στην υγεία», την «ατομική ευθύνη του ασθενούς», την «ελεύθερη επιλογή γιατρού και νοσηλευτηρίου», σε ύψιστες αρχές προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλα αυτά όμως χάνουν το νόημά τους, όταν η ελεύθερη επιλογή ή το δικαίωμα του ασθενούς για ένα κρεβάτι στραγγαλίζεται από την έλλειψη των αναγκαίων χρημάτων”

Στο τέλος τέλος τι μας είπανε δηλαδή; Τράβα ψόφα κι εσύ κι η μάνα σου.

Δε θα σας κάνω τη χάρη ρε. 

Ο αγώνας για το δικαίωμα στην υγεία, είναι στενά δεμένος με το δικαίωμα στη ζωή. Ο αγώνας αυτός μπορεί και πρέπει να μας οδηγήσει στην πάλη για ένα καλύτερο αύριο, σε σύγκρουση με τις ίδιες τις αιτίες και τους υπεύθυνους, την ολιγαρχία του πλούτου.

Α. Ρ.