«Τα Τραγούδια της Πέτρας»: Από τις βραδιές που δεν θέλεις να τελειώσουν

Μια μαεστρικά οργανωμένη βραδιά με ερμηνευτές και μουσικούς που είχαν διάθεση και μεράκι να μην αφήσουν ούτε έναν θεατή να φύγει παραπονεμένο. Με βλέμματα λαμπερά, με φωνές γεμάτες λυρικότητα και ενθουσιασμό και μουσικές που δεν ταλαντευόντουσαν ανάμεσα στο εφήμερο και το παροδικό, κατάφεραν να εγκιβωτίσουν τις αναμνήσεις μαζί με την καθημερινότητα, τα όνειρα μαζί με τα βιώματα και τις εμπειρίες.

Ο κόσμος χόρευε, χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια από μόνος του βγάζοντας μια πρωτόγνωρη οικειότητα και μοιάζοντας απόλυτα ευθυγραμμισμένος με τον παλμό. Έδειχνε να ξεδίνει, να αδειάζει ψυχικά και να αποφορτίζεται, αλλά με έναν τρόπο που ταυτόχρονα τον επανεκκινούσε, τον τροφοδοτούσε με καινούργια ενέργεια για να ξεκινήσει και πάλι από την αρχή.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου, εκδηλωτική και αυθεντική όπως πάντα, καθήλωσε τον κόσμο με την κρυστάλλινη φωνή της. Ο Παντελής Θαλασσινός με τον απαράμιλλο αυθορμητισμό του, εξέπεμπε μια αλήθεια πραγματικά πρωτόγνωρη. Η Βιολέτα Ίκαρη με μια πληθωρική παρουσία, κατάφερε με τη φωνή της να εμφιλοχωρήσει σε δυσπρόσιτα εσωτερικά μονοπάτια. Ο Δημήτρης Μπάσης έμοιαζε, με τη σειρά του, με μικρό παιδί που προσέγγιζε για πρώτη φορά τον κόσμο με χαμόγελο, αισιοδοξία και ελπίδα. Η Μελίνα Ασλανίδου, χειμαρρώδης και απολαυστική, έδειχνε να στρώνει τον δρόμο σε βαθύτερες αναζητήσεις, σε περιπλανήσεις χωρίς όρια, ενώ ο Μανόλης Μητσιάς διέθετε μια ανεπιτήδευτη απλότητα, που μας έκανε να μην ξεκολλάμε το βλέμμα μας από την σκηνή.

Πίσω απ’ όλους, βρισκόταν φυσικά ο ιθύνων νους, ο μαέστρος της βραδιάς, ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, που συνέδεε έξοχα τα κομμάτια, κάλυπτε τα κενά και αναδείκνυε τις απαιτούμενες παύσεις. Με σιγουριά που αποτυπωνόταν στις κινήσεις του, στον τρόπο που όξυνε και άμβλυνε τους ήχους και καθόριζε τα όρια.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το αυτονόητο κατευόδιο στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Απλό, λιτό, χωρίς φανφαρονισμούς και πομπώδη λόγια. Όπως ακριβώς έπρεπε…

Έχουμε ανάγκη από τέτοιες βραδιές, με τέτοιους καλλιτέχνες που δεν κακοφόρμισαν και δεν αναλώθηκαν στην περιρρέουσα οχλοβοή του ανούσιου που δείχνει να επισκιάζει τα πάντα σήμερα στην κοινωνία μας. Χρειαζόμαστε τέτοιες βραδιές, όπου πραγματώνεται αυτό που έγραφε ο σπουδαίος, Γιάννης Ρίτσος: «Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».