Το κλείσιμο της Τρούμπας: ”Ντoρή μας κλείνουν ”οι άμεμπτοι” της 21η Απριλίου”

Η Τρούμπα είναι περιοχή του Πειραιά στο δυτικό μέρος της συνοικίας Τερψιθέας. Πολύ κοντά στο λιμάνι είχε την τύχη κάθε περιοχής δίπλα σε αυτό.”Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ” που λέει και το άσμα.. Και το τι δάκρυ έπεφτε απο τις γυναίκες πόρνες της εποχής κανείς δεν το έχει αγγίξει μέχρι σήμερα. Όλοι μένουν στο πιπέρι της ιστορίας..

Η περίφημη οδός Νοταρά με τους οίκους ανοχής και οι δύο άλλοι οδοί, Φίλωνος και Κολοκοτρώνη, που υπήρχαν τα καμπαρέ και τα νάιτ κλαμπ, όπως θα τα έγραφαν ελληνιστί οι εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής, ήταν ό,τι οι λάμπες για τα έντομα. Κάθε ”μεταξωτή κλωστή ” του Πειραιά και πέριξ αυτού μαζευόταν ώστε να κάνει παράνομα αλισβερίσια. Τσιγάρα, ναρκωτικές ουσίες, μπαρμπούτι, παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες, γυναικές προς εκμετάλλευση, απ’ όλα είχε ο μπαξες.

Η Τρούμπα δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν μια απλή συνοικία του Πειραιά με φτωχούς κατοίκους, κυρίως νησιώτες και αργότερα πρόσφυγες. Πήρε το όνομα της απο την τεράστια αντλία νερού σε ένα πηγάδι που υπήρχε στην συνοικία και με την οποία τροφοδοτούσε τα ατμόπλοια του λιμανιού. Όταν η τεχνολογία έφερε τα νέα βαπόρια, η αντλία έφυγε και καταστράφηκε περίπου, λίγο πριν ή λίγο μετά, όταν ξεμπαρκάρισαν και οι πρώτοι πρόσφυγες.

Η “καταστροφή ”  της φιλήσυχης συνοικίας ξεκίνησε το 1937, όταν στα Βούρλα της Δραπετσώνας, εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι οι οίκοι ανοχής, χτίζεται φυλακή πολιτικών κρατουμένων. Σιγά – σιγά και με την έλευση μεγάλων πλοίων, η συνοικία της Τρούμπας μετατρέπεται σε ενήλικο Λούνα Πάρκ με τα μπαρ και τους οίκους ανοχής να ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια για περίπου 30 έτη..

Μια ολόκληρη γενιά ανδρώθηκε στα στρώματα της Τρούμπας, και όχι μόνο ελληνική γενιά. Σαν διεθνές λιμάνι ο Πειραιάς είχε ανθρώπους από όλες τις φυλές να αράζουν με τις κοπελίτσες. Η ατάκα ”Μαίρη, Μαίρη, τέλειωνε, περιμένει ο Λιβανέζος ” δεν είναι καθόλου τυχαία μέσα στο έργο.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η άνοδος της Τρούμπας.

Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γειτονιές γύρω απο το λιμάνι βομβαρδίζονται ανηλεώς. Οι περισσότεροι κάτοικοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και η γειτονιά γεμίζει όλο και περισσότερο με κακόφημα κέντρα, ξενοδοχεία, κινηματογράφους αισθησιακών ταινιών και οίκους ανοχής. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί στρατίώτες είναι συχνοί πελάτες των υπηρεσιών που προσφέρονται για λίγα χρήματα ή για πληρωμή σε είδος. Οι μεγάλες δόξες έρχονται με την απελευθέρωση και φυσικά, με την απόβαση του αμερικανικού 6ου στόλου, η γειτονιά γεμίζει δολλάρια και παράνομα προϊόντα.

Παρότι η δουλειά δεν έλειπε,   ο βιοπορισμός των κοριτσιών ήταν δύσκολος. Τα περισσότερα σπίτια ήταν παράνομα ενώ ήταν αρκετές οι γυναίκες που δούλευαν ”μόνες τους” υπό την προστασία συνήθως κάποιου αγαπητικού… Η παράνομη εργασία, το κυνηγητό με την αστυνομία και το κοινωνικό στίγμα άφηνε πολλές γυναίκες να γίνονται θύματα των τσατσάδων και νταβατζήδων, σχεδόν όμηροι τους. Αν μια κοπέλα έμενε έγκυος ή κολλούσε κάποια σεξουαλική ασθένεια ήταν ”βάρος” για τους ”εργοδότες” της και συχνά την πετούσαν στο δρόμο ή χειρότερα την εξανάγκαζαν να δουλεύει για να ξεπληρώσει τα έξοδα του ”μούλικου” ή της αρρώστιας της.

Η Τρούμπα υπήρξε το τελευταίο καταφύγιο των άτυχων γυναικών στην ζωή. Κορίτσια από την επαρχία που δεν κατάφερναν να βρουν δουλειά σαν ψυχοκόρες ή της είχαν διώξει κακήν κακώς απο τα σπίτια τους οι νοικοκυραίοι, φτωχές γυναίκες ανύπαντρες ή και παντρεμένες έβρισκαν στην Τρούμπα λίγα χρήματα παραπάνω ώστε να επιβιώσουν και να ζήσουν τις οικογένειες τους.

Σε ένα κράτος καταστραμμένο απο τον πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό, με ελάχιστη κοινωνική πρόνοια και ευαισθησία για τους φτωχούς πολίτες του, το οποίο αγαπούσε να κυνηγά το φάντασμα του κομμουνισμού, αντί να σκύψει πάνω στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών του, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση η τόση δυστυχία..

Το κλείσιμο της Τρούμπας.

Και φτάνει ”το σωτήριο έτος ” 1967 και η  δικτατορία των Συνταγματαρχών, των ”καθαρών” και ”άμεμπτων ”   με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη ( τα οποία βέβαια είναι αντικροούμενα μεταξύ τους, αλλά η εθνική μας σούπα έχει κατασκευαστεί και απο τα δύο με μια πρέζα αλατιού ευρωπαικού πνεύματος) και αποφασίζει μαζί με τον Δήμαρχο Πειραιά Αριστείδη Σκυλίτση να δείξουν το ευγενές τους προσωπείο στην κοινωνία και να κλείσουν τους οίκους ανοχής της Τρούμπας, διώχνοντας περίπου 500 κοπέλες που ”εργάζονταν ” σε αυτά.. Μήπως έσπασαν και τις αιτίες που σπρώχνουν μια γυναίκα να πουλήσει το σώμα της για να ζήσει;  Όχι, βέβαια! Η πορνεία φέρνει κέρδος στις αστικές κοινωνίες απλά …τις πήγε κάπου αλλού.. Κάποιες απο αυτές προς χάρην εντυπωσιασμού του κόσμου και εξάγνισης της ψυχής των πολιτευτάδων παντρεύτηκαν και προικίστηκαν μαζικά ανάμεσα σε αγνές κορασίδες σε τελετές γάμων πολυάριθμων ζευγαριών. Θέαμα που ήταν συχνό την εποχή της Χούντας.

Ο λόγος που έκλεισαν οι οίκοι ανοχής ήταν πως δίπλα από τα μικρά γραφεία ευρέσεως εργασίας οικοδόμων, εργατών και ναυτικών είχαν αρχίζει να ανοίγουν και μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες αστών.Οι νεοσύστατες αυτές εταιρίες, τις περισσότερες φορές με κεφάλαια από καλές εκδουλεύσεις και αλισβερίσια με το σάπιο παρακράτος της Δεξιάς και του δοσολογισμού εκείνης της εποχής (δε δύναμαι να πιστέψω ότι μπορεί να ισχύει τέτοια κατηγορία στο σήμερα …) δεν ήθελαν όλη αυτή την πλέμπα γύρω τους. Ήθελαν ένα ευρωπαϊκό και εξευγενισμένο περιβάλλον, άσχετα αν χρησιμοποιούσαν και οι ίδιοι τέτοιες υπηρεσίες σε πιο σικάτες συνθήκες βέβαια..

Από το 1967, ξεκινά η εκμετάλλευση της χώρας μας σαν ωραίο τουριστικό θέρετρο, όπου οι φτωχοί πρέπει να εξαφανίζονται μαζί με τα προβλήματα τους απο τα μάτια των ευκατάστατων. Η ψεύτικη τουριστική ρεκλάμα με τον Έλληνα αραχτό, να χορεύει συρτάκι στον ήλιο πίνοντας ούζο ξεκινά απο τότε και το πληρώσαμε σαν κατηγορία απο τους ”δουλευτάραδες” υπόλοιπους Ευρωπαϊους μέσα στην κρίση.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ελληνική ιστορία…