“Υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό από την αλλαγή αυτού του κοινωνικού συστήματος;”- Συνέντευξη του Κεμάλ Οκουγιάν για τα 99χρονα της ίδρυσης του ΤΚΡ

Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες 99χρόνια από την ίδρυση του ιστορικού Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, που ανάδειξε μερικούς από τους σημαντικότερους αγωνιστές της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας, πρωτοστάτησε σε αγώνες για τα δικαιώματα των εργατών, αλλά και την καταπάτηση ελευθεριών από τις αστικές κυβερνήσεις της γείτονος, είτε δικτατορικές είτε με κοινοβουλευτικό μανδύα, γνωρίζοντας απνείς διώξεις κατά διαστήματα. Μετά από πολλές οργανωτικές και ιδεολογικές περιπέτειες, με διάφορες ομαδοποιήσεις και διασπάσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, το σημερινό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, χωρίς να αποτελεί άμεσο οργανωτικό διάδοχο του παλιού ΤΚΡ, διεκδικεί επάξια τον τίτλο του συνεχιστή αυτής της σχεδόν αιωνόβιας παράδοσης. Με αφορμή την επέτειο, μεταφράζουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο πόρταλ του κόμματος soL o γγ του κόμματος, Κεμάλ Οκουγιάν, που μιλάει για το ρόλο του ΤΚΡ στο σήμερα, τους στόχους του για το μέλλον και τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσει τη δράση του σε όλη την Τουρκία, φιλοδοξώντας να καλύψει το κενό εκπροσώπησης της εργατικής τάξης στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας.

99 χρόνια πέρασαν από την ίδρυση του ΚΚ Τουρκίας. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τι μπορείτε να πείτε το 2019 για το κόμμα;

Αναμφίβολα, μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα. Ακόμα σήμερα, πρέπει να αναφέρουμε ότι το ΤΚΡ ιδρύθηκε το 1920 με τεράστιο ενθουσιασμό και αισιοδοξία. Ήταν λογικό, καθώς ο κόσμος ερχόταν πάνω κάτω, το ρωσικό προλεταριάτο έδιωχνε κλωτσηδόν τους εκμεταλλευτές όταν τελείωνε ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος. Οι εργάτες ξεσηκώθηκαν σε πολλές χώρες της Ευρώπης Οι λαοί αμφισβήτησαν την ιμπεραλιστική κατοχή της Ανατολίας. Επιπλέον, αμφισβήτησαν επίσης την παρωχημένη οθωμανική δυναστεία στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα, δεν αντιμετωπίζουμε παρόμοιες συνθήκες, ωστόσο βλέπουμε πως τα θεμέλια του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού έχουν σαπίσει κι άλλο μετά από 100 χρόνια. Με αυτό έχουμε να κάνουμε. Στοχεύσαμε στον εξοπλισμό του ΤΚΡ με την ίδια αισιοδοξία και ενθουσιασμό. Έχουμε προοδεύσει αρκετά σε αυτή την κατεύθυνση.

Κάποιοι θεωρούν πως αυτός ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία είναι παιδιάστικα.

Ας το συζητήσουμε ένα προς ένα. Πρώτον, πιστεύουμε ότι «αυτό το κοινωνικό σύστημα πρέπει να αλλάξει;». Δεν υπάρχει τίποτε προς υπεράσπισή του. Είναι τόσο απαίσιο ώστε ακόμα και οι ιδιοκτήτες του παραπονιούνται. Δεύτερον, είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να συνεχίζει να παραδίδεται σε αυτό το κοινωνικό σύστημα; Με άλλα λόγια «αυτή είναι η ζωή, είναι αναπόφευκτο;». Όσοι λένε ναι, χάνουν την ανθρωπιά τους. Έχει νόημα οι δίκαιοι, η καλή πλευρά αυτής της κοινωνίας, όσοι επιζητούν την ισότητα και την ελευθερία, να μπουν σε αυτή τη μάχη λέγοντας «θα ηττηθούμε;». Παρότι είναι δύσκολο, πρέπει να επικεντρωθούμε στη νίκη και την επιτυχία. Αν το κάνουμε, θα δούμε τις αδυναμίες αυτού του συστήματος καλύτερα. Λέγεται πολύ συχνά ότι ο ιμπεριαλισμός, η εκμετάλλευση, η αντίδραση είναι πανίσχυρα σήμερα. Δεν μπορεί να υπάρξει ΚΚ ως  μέρος αυτού. Το ΤΚΡ πρέπει να διαδώσει την ιδέα ότι αυτό το σύστημα μπορεί και πρέπει να αλλάξει και να εκπληρώσει τις πρακτικές προϋποθέσεις. Υπάρχει τίποτε πιο συναρπαστικό αυτό;

Τι γίνεται με τα άμεσα καθήκοντα; Η ανθρωπότητα έχει προβλήματα που χρειάζονται άμεσες λύσεις.

Για το λόγο αυτό, ο αγώνας ενάντια στο σύστημα πρέπει να αυξηθεί. Δεν μπορείς να διατηρήσεις τίποτε σε αυτό το σύστημα που βασίζεται απόλυτα στο κέρδος. Αν δεν υπάρχει η πίεση της «επανάστασης» στους καπιταλιστές, δε θα κάνουν ούτε τις πιο μικρές παραχωρήσεις, τα πραγματικά ημερομίσθια πέφτουν και οι ώρες εργασίας αυξάνονται. Η ιστορία της πάλης της εργατικής τάξης το δείχνει. Δεν μπορείς να προστατεύσεις τη φύση. Όσο κάνουν κομάντο τα κατασκευαστικά και ενεργειακά μονοπώλια της Τουρκίας, όσο συνεχίζεται η απληστία των μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων και η κυριαρχία του αυτοκινητιστικού κεφαλαίου, τα δάση μας θα καταστρέφονται, οι πόλεις μας θα γίνονται ζούγκλες από τσιμέντο.

Δεν είναι μόνο στην Τουρκία, αλλά ο καπιταλισμός είναι καταστροφικός παντού. Δεν μπορείς να σταματήσεις τις γυναικοκτονίες, η βία κατά των γυναικών, γιατί οι διακρίσεις κατά των γυναικών θρέφεται από την αδικία στη σύγκρουση καπιταλιστών κι εργατών. Αν κάποιος παραδίδεται σε μία θεμελιώδη αδικία, νομιμοποιεί και άλλες. Το αναφέρω αυτό επιπρόσθετα στο γεγονός ότι οι γυναίκες εργαζόμενες γνωρίζουν μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Είναι έγκλημα να λέμε ψέματα στον κόσμο, ενώ παλεύουμε καθημερινά σε αυτά τα θέματα. Πρέπει να δείξουμε τα αίτια των προβλημάτων. Την αδιαφορία, τη διαφθορά, τη δωροδοκία…

Αυτά δεν προκαλούνται από ηθική κατάπτωση! Η αδιαφορία, η δωροδοκία και η διαφθορά είναι αναπόφευκτα όταν το μόνο κίνητρο είναι το κέρδος. Δεν έχει σημασία αν τα μετατρέπεις σε συμβατά με το νόμο. Οι μεγαλύτερες υποθέσεις διαφθοράς τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων όπως οι Tüpraş, Telekom, SEKA και άλλες. Αυτοί που κατέστρεψαν αυτές τις κρατικές επιχειρήσεις κυκλοφορούν ως ηθικοί επιχειρηματίες! Η εκμετάλλευση ανθρώπων δεν είναι λιγότερο ανήθικη από τη δωροδοκία. Ναι, πρέπει να αποφασίσεις πού μπαίνουν οι κόκκινες γραμμές. Κάποιοι επιμένουν να «μη γίνονται θυσίες σήμερα για τη μεγάλη σωτηρία του αύριο». Έχουμε πραγματικά όμως «παρόν»; Λέμε πως «δεν μπορούμε να κερδίσουμε σήμερα χωρίς τη θέληση να κερδίσουμε και αύριο». Αλλά προσθέτουμε επίσης πως «αν διατηρήσουμε σήμερα αυτό το σύστημα, σίγουρα θα ηττηθούμε αύριο».

Πώς προετοιμάζεται το ΤΚΡ για αυτή τη διαδικασία;

Πρόσφατα, προσπαθούμε να ανανεώσουμε την πολιτική και οργανωτική δομή του κόμματος λόγω των ξαφνικών εξελίξεων στην Τουρκία και τον κόσμο από τη μια, και από την άλλη να ενισχύσουμε τη δύναμη του κόμματος, της μαχητικότητα, την επέκταση, τη δυνατότητά του να απευθύνεται και να κινητοποιεί τις μάζες οργανωμένα. Αυτή η διαδικασία δεν προχωρά σε μιντιακό πεδίο, αλλά σε πραγματικούς διαύλους. Το δίκτυο «Τα αφεντικά θα νιώσουν καυτή την ανάσα μας» άρχισε να καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στην οργάνωση της εργατικής τάξης στην Τουρκία. Έχουμε ανοίξει εκατοντάδες συνοικιακές λέσχες σε εργατικές γειτονιές και συνεχίζουμε να ανοίγουμε. Νέα εγκαίνια προστίθενται στις 10 Σεπτέμβρη, τη μέρα της ίδρυσής μας.

Ξεκινήσαμε ένα σχέδιο ώστε να υπάρχει ΤΚΡ σε κάθε μέρος της χώρας. Νέα μέλη, νέοι εθελοντές ενώνονται μαζί μας. Κι όπως είπα, τα κάνουμε όλα αυτά με την πειθαρχία ενός στόχου. Η Τουρκία δεν μπορεί να παραδοθεί σε αυτό το βάρβαρο σύστημα. Αυτό τα συνοψίζει όλα. Προχωράμε με αυτή την ιδέα. Σε πολλές πόλεις, τις επόμενες δέκα με δεκαπέντε μέρες, οργανώνουμε συναντήσεις και εγκαίνια, το πρώτο από το οποία είναι στην Κωνσταντινούπολη. Τον Οκτώβρη, θα φιλοξενήσουμε την ετήσια συνάντηση κομμουνιστικών κομμάτων από όλο τον κόσμο. Ένα μεγάλο γεγονός θα λάβει χώρα στη Σμύρνη στις 19 Οκτώβρη. Και πάνω απ’ όλα, θα υπάρξει ένα πάρτι που απαντά, δρα, αντιδρά γρηγορότερα.

Υπάρχει κάποιο κενό που καλύπτει σήμερα το ΤΚΡ στην τουρκική πολιτική σκηνή σήμερα;

ΤΟ ΤΚΡ υποστηρίζει πως είναι το κόμμα που καλύπτει το μεγάλο κενό που υπάρχει στην τουρκική πολιτική σκηνή. Φυσικά, υπάρχει ένα κενό. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που θάβουν τη χώρα στο σκοτάδι και μια πλατιά συμμαχία που περιλαμβάνει αυτούς που αποδίδουν το σκοτάδι μόνο στην κυβέρνηση. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους, βέβαια. Ωστόσο πηγή της διαφοράς είναι οι ανησυχίες των εκμεταλλευτών και καπιταλιστών που ωφελούνται από το σκοτάδι. Η Τουρκία έχει μια πολιτική σκηνή στην οποία TKP μέλη είναι «ευαίσθητοι» στις ελευθερίες εκμεταλλευτές εναντίον δεσποτικών εκμεταλλευτών, δημοκρατικοί αντιδραστικοί εναντίον αυταρχικών αντιδραστικών, δεσποτικών κομπραδόρων και συνεργατικών κομπραδόρων.

Η αστική αντιπολίτευση λέει συνέχεια τροπάρια για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τη συνεργασία. Το πρόβλημα είναι ωστόσο ότι αυτό το σύστημα οφείλει να καταπνίγει τις ελευθερίες. Όταν υπάρχουν τόσοι άνεργοι και φτωχοί άνθρωποι και όταν ο νόμος των μεγάλων μονοπωλίων που εκμεταλεύονται τα πάντα στη χώρα από την εκπαίδευση και την υγεία ως τη βιομηχανία, το εμπόριο και τα μίντια, πώς μπορεί να υπάρχει ελευθερία στην Τουρκία; Η επιβίωση των ανθρώπων και της χώρας και η επιβίωση αυτού του συστήματος είναι δυο ξεχωριστά πράγμα. Ναι, λείπει η φωνή της εργατικής τάξης στην πολιτική και αγωνιζόμαστε να καλύψουμε αυτό το κενό.