Της πατρίδας του η σημαία

Μετά την αποκαθήλωση του Μπολτ στα 100 μέτρα, στον τελευταίο του αγώνα, ήρθε ο συνολικός εκθρονισμός της Τζαμάικα στα σπριντ -αν και μπορεί να πάρει την εκδίκησή της στις σκυτάλες, μες στο Σαββατοκύριακο. Στο χτεσινό τελικό των 200 μέτρων, δεν υπήρχε ούτε ένας Τζαμαϊκανός και το ερώτημα είναι ποιος θα ήταν ο διάδοχος του ανθρώπου-αστραπή.

Θα ήταν ο Βαν Νίκερκ, που πήρε περπατώντας το χρυσό στα 400 μέτρα; Ο Μακουάλα από την Μποτσουάνα, που οι διοργανωτές Βρετανοί τον έβαλαν σε καραντίνα, λόγω γαστρεντερίτιδας, και ουσιαστικά τον έθεσαν εκτός τελικού στα 400, αλλά έτρεξε τελικά μόνος του και πήρε την πρόκριση για τον τελικό στα 200 μέτρα, εν μέσω αποθέωσης; Ή μήπως κάποιος αθλητής των ΗΠΑ που σαρώνουν τα μετάλλια, ακόμα και σε αγωνίσματα που δεν είναι παραδοσιακή δύναμη; Και το κυριότερο, χωρίς να έχουν απώλειες από ντοπαρισμένους αθλητές -ακόμα κι ο Γκάτλιν που τον είχαν πιάσει δύο φορές στο παρελθόν, βγήκε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 35 του…

Τελικά κανείς από αυτούς. Έκανε την έκπληξη ένα αουτσάιντερ, ο Ραμίλ Γκουλίεφ, που τερμάτισε πρώτος με 20.09, σε μία από τις πιο αργές κούρσες στην ιστορία του θεσμού -μαζί με αυτή στο Έντμοντον το 2001, όπου είχε πάρει το χρυσό ο Κεντέρης. Αλλά το πιο ενδιαφέρον ήρθε στη συνέχεια.

Ο Γκουλίεφ είναι Αζέρος, που πολιτογραφήθηκε Τούρκος, πιθανότατα για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης, και για να βοηθήσει την καριέρα του. Αλλά δεν ξέχασε την πατρίδα του και δε φέρθηκε σαν απλός μισθοφόρος, στα επινίκια. Κάνοντας λοιπόν τον κλασικό γύρο του θριάμβου, δεν πήρε μόνο την κόκκινη σημαία της Τουρκίας, αλλά και την ημισέληνο που εικονίζεται στη σημαία της γενέτειρας χώρας του, του Αζερμπαϊτζάν. Φόρεσε τη δεύτερη στο λαιμό, σαν μπέρτα, κρατώντας πίσω του απλωμένη την τούρκικη σημαία, και πόζαρε έτσι στους φωτορεπόρτερ, που τον κυνηγούσαν για να απαθανατίσουν τη στιγμή.

Δεν ξέρω αν με αυτόν τον τρόπο επιζητούσε την εξιλέωση στα μάτια των Αζέρων συμπατριωτών του. Κι είναι ζήτημα πώς υποδέχτηκαν αυτήν την κίνηση οι Τούρκοι σωβινιστές, κι αν θα αντιδράσουν ή το χρυσό μετάλλιο (το πρώτο και μοναδικό της τουρκικής αποστολής) αρκεί να χρυσώσει το χάπι, για να το καταπιούν αμάσητο.

Μπορείτε να φανταστείτε όμως πώς θα αντιδρούσαν οι δικοί μας “Ελληνάρες” σε αντίστοιχη περίπτωση; Πχ αν η Μανιάνι-Τζελίλη πανηγύριζε και με τη σημαία της Αλβανίας -μαζί με την ελληνική- ή αν έκανε το ίδιο ο Καχιασβίλι με τη σημαία της Γεωργίας (ή της Σοβιετικής Ένωσης);

Πώς θα αντιδρούσε τότε η ελληνική “κοινή γνώμη”; Και πόσο σίγουροι είμαστε πως διαφέρουμε δραματικά από τους γείτονές μας;