Τι έχουν να χωρίσουνε παλιά και ΝΕΑ τζάκια

Οι εξελίξεις στο χώρο των ΜΜΕ θυμίζουν συνειρμικά τους στίχους του Κηλαηδόνη από το “πού βαδίζουμε κύριοι”:

τα έφτιαξε ο Μηνάς  με την Ανέτα, που τα ‘χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα, και τα έφτιαξε ξανά με τη Ζωζώ.

Έχουμε και λέμε. Ο Σαββίδης παίρνει το “Έψιλον”, όπου ήταν ο Βρυώνης με τη στήριξη του Μαρινάκη, που μπαίνει δυνατά στο Μέγκα, όπου έχει ένα ποσοστό μετοχών κι ο Σαββίδης, που τις πήρε από τον Μπόμπολα, που μπορεί να του πουλήσει και τα έντυπά του, με ναυαρχίδα το “Έθνος”, που τον τελευταίο καιρό δεν κυκλοφορεί. Ανέστειλαν και τα “Νέα” σήμερα την κυκλοφορία τους -που τα πήρε ο Μαρινάκης μαζί με ολόκληρο το συγκρότημα του ΔΟΛ- για να προσαρμοστούν, λέει, στα νέα δεδομένα.

Στο Μέγκα όμως -που υπολειτουργεί, αλλά κρατιέται ψηλά και με τις επαναλήψεις, γιατί αυτή είναι η ελληνική τηλεόραση- είναι και ο Βαρδινογιάννης, ρυθμιστικός παράγοντας, που έχει και το Σταρ και λέγεται πως αναζητεί στρατηγική συμμαχία με Μαρινάκη κι Αλαφούζο (που υποτίθεται πως είχε κηρύξει “ανένδοτο” στο Μαρινάκη, στο ποδόσφαιρο), για να φτιάξουν μια κοινοπραξία, με κοινά δημοσιογραφικά συνεργία και καταμερισμό εργασίας και εκπομπών, όπου το Σταρ θα μετατραπεί σε καθαρά ενημερωτικό κανάλι κι ο Σκάι από ενημερωτικό σε ψυχαγωγικό (που το καταφέρνει πολύ καλά και τώρα με κάποιες “ενημερωτικές” εκπομπές του).
Κι όλα αυτά, ενώ εκκρεμεί η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες και η κατάληξη του παιχνιδιού συμφερόντων γύρω από αυτές.

Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς, ξετυλίγοντας αυτό το κουβάρι; Κάτι που να έχει ιστορικές αναλογίες με την αλήστου μνήμης Πασοκική “Αλλαγή”, που έβαλε -υποτίθεται- στο στόχαστρο μεγάλα συμφέροντα και παλιά τζάκια, μόνο και μόνο για να έρθουν στη θέση τους καινούρια.

Το παιχνιδάκι της “αλλαγής” εμφανίζεται κατ’ επανάληψη στην ιστορία, την πρώτη φορά ως φάρσα και τη δεύτερη φορά (Αριστερά) ως τραγωδία για το λαό, που το πίστεψε. Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει ενδοιασμούς και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, διασφαλίζοντας ένα νέο τηλεοπτικό σκηνικό και την αρμονική συνεργασία παλιών και νέων τζακιών, που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, παρά μόνο τα κομμάτια της τηλεοπτικής πίτας.

Κι οι μόνοι που πληρώνουν τα σπασμένα, είναι οι εργαζόμενοι, όπως οι υπάλληλοι του ΔΟΛ, που καλούνται να υπογράψουν την απόλυσή τους, και να περιμένουν ότι το νέο αφεντικό θα τους ξαναπροσλάβει -αν και εφόσον το κρίνει απαραίτητο.