Οι θεοί των ουρανών κι οι άνθρωποι της γης…

Η σύγχρονη φιλοσοφική σκέψη είναι ικανή ν’ αποδείξει με ακλόνητα επιχειρήματα πως ο εμπνευσμένος άνθρωπος μπορεί να σταθεί ψηλότερα από κάθε αμελή, ανεκτικό και άπρακτο θεό.

Κάποιες αμφίσημες κι αμφιταλαντευόμενες ιστορικές στιγμές, δημιούργησαν το αδρανές πνεύμα των ανώτερων υπερφυσικών δυνάμεων διατυπώνοντας αυθαίρετα την άποψη πως αυτό αποτελεί την απαρχή για κάθε μορφή ζωής στη γη.

Κι ύστερα, αυτό το πνεύμα, το ανέβασαν ως τα επιχρυσωμένα δώματα των άσωτων ουρανών, το έστεψαν δεσπότη κι ηγεμόνα της κτίσης, του ‘δωσαν την δυνατότητα να εξουσιάζει με έναν απολυταρχικό τρόπο ολάκερη την οικουμένη.

Κι αυτοί οι άχρονοι θεοί ζούσαν πάντα μέσα στην αφθονία, στη χλιδή και στην πολυτέλεια από τα αναθήματα που τους πρόσφεραν αφειδώλευτα, οι δεξιοτέχνες, οι ζωοτρόφοι, οι ξωμάχοι κι οι μεροδουλευτές.

Κι αυτό το πάλαι ποτέ ‘’επαναστατικό’’ πνεύμα, που ‘ναι γνήσιο τέκνο του ανθρώπινου νου, που επινοήθηκε δήθεν για να αρθεί η αδικία κι η μονομέρεια στη γη, από την αρχή της διαδρομής ξέφυγε από την πορείας του, έχασε κάθε ζωτική ορμή, απώλεσε κάθε καλή πρόθεση και κάθε τεκμήριο καλής πίστης, απέναντι σε τούτη την ανάξια κι ελεεινή πραγματικότητα που ρημάζει και λεηλατεί τον κόσμο της ανάγκης.

Αιώνες τώρα οι θεοί δεν αποδέχονται το αίτημα της ανάληψης των ευθυνών και των υποχρεώσεων που τους αναλογούν κι αρνιούνται επίμονα να λογοδοτήσουν στους πρόσφυγες, στους πλάνητες, στους άποικους και στους επιχώριους λαούς της γης.

Απομακρύνθηκαν απόνετα κι αδάκρυτα από όλες τις κεφαλαιώδεις αξίες της παμπάλαιας σύμβασης: του σεβασμού, της αφοσίωσης, της καλής πίστης για το κοινωνικό σύνολο, της διαβεβαίωσης για την καθολικότητα του αναστάσιμου φωτός, της άγιας επαγγελίας για την όσια υπόθεση της αυτοδιάθεσης και της χειραφέτησης όλων των όντων της δημιουργίας.

Με τα ‘’ιερά’’ μυστήρια και με τις ακολουθίες ευλογούν τους πειρασμούς, τη φτώχεια και τη δυστυχία, το μόχτο, τα όπλα και τον πόλεμο αλλά και το άσκοπα σπαταλημένο αίμα των οσίων και των μαρτύρων της τάξης του προλεταριάτου, έχοντας χάσει πλέον κάθε ικανότητα να κάνουν εύλογους, συνεκτικούς κι ανθρωποπρεπείς συλλογισμούς.

Κι είναι γεγονός, πως τα γνωστικά και τα ενσυνείδητα άτομα της ανθρώπινης κοινωνίας στοχάζονται, οραματίζονται και πολεμούν ακατάπαυστα για την απελευθέρωσή τους, ωστόσο όμως  η ελευθερία  θα λειτουργήσει εύρυθμα και ομαλά μόνο όταν τη βιώσουν οι πολλοί διαγουμισμένοι κι όχι όταν την επικαλούνται, στα λόγια μόνο, το αρχοντολόι κι η ολιγαρχία, το φαρισαϊκό ιερατείο και οι περί αυτού χορτάτοι υποκριτές.

Οι θεοί, μέσα στο έρεβος και στην αμαρτία που κύκλωσε την πλάση δεν έχουν καμιά έγνοια πλέον για τον εξόριστο άνθρωπο, όμως οι δεινοπαθούντες που είναι δέσμιοι της ανάγκης και της ευθύνης  πρέπει κάποτε να παρακινηθούν και ν’ αντιδράσουν γιατί αυτό επιτάσσουν οι ‘’δίκοποι’’ καιροί.

Ναι, τα προσωπεία των θεών θα αποκαθηλωθούν από τους ολόχρυσους θρόνους τους και θα μαραζώσουν μέσα στα καταχθόνια και στο έρεβος, όταν ο άνθρωπος αποκηρύξει την καταστροφική βία, τον εξαναγκασμό και την καταπίεση κι όταν αποκαταστήσει την αρχέγονη ολοτελή  ανεξαρτησία του και τη σύμφυτη ελευθερία του στο ακτινοβόλο λιβάδι του ανύσταχτου νου και της καρδιάς του.

Ο φτωχός, είναι σίγουρο πως θα δώσει από το υστέρημά του στον πεινασμένο πρόσφυγα, στο μετανάστη και στον άστεγο, μα ο εύπορος δε θα χαραμίσει μήτε το ελάχιστο για τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, γιατί αξιώνει διαρκώς να καρπωθεί όλο και μεγαλύτερες υπεραξίες που θ’ αυξήσουν  τον έκνομο πλούτο του, γιατί δεν έχει  δοκιμαστεί ποτέ από το σκαιό και τραχύ καθεστώς της πείνας, της δίψας και της στέρησης.

Η πίστη του ανθρώπου στους θεούς δεν του χάρισε ποτέ μα ποτέ ούτε μια σταγόνα έκστασης κι ευτυχίας, αντίθετα αυτή η στάσιμη και μη εξελίξιμη θρησκευτική του δοξασία, του στέρησε την έξαρση της χαράς και τον ενθουσιασμό, τον διονυσιασμό και την ουσία της ίδιας  του της ύπαρξης.

Οι μεσαίωνες απέδειξαν περίτρανα πως ο θεός ήταν το φοβερό αντάμωμα, το σκοτεινό και συνάμα τραγικό ιστορικό δυστύχημα που έγινε η αιτία να χαθούν, στ’ όνομα της ιδιοτέλειας και της κερδομανίας, δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές πάνω σε τούτο το φρικώδες κολαστήριο της γης.

«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών…»   Μακάρια τα αιώνια θύματα του απάνω κόσμου, οι κακότυχοι κι οι άμοιροι, οι δυστυχείς, οι απόκληροι κι οι βασανισμένοι…

Πάψε λοιπόν να ρωτάς συνάνθρωπε, γιατί τώρα εσύ πρέπει να δώσεις τις απαντήσεις.

Οι μακρινοί μας πρόγονοι, μέσα στην κραιπάλη και στην απληστία τους  έφτιαξαν  απόκοσμους, παράξενους κι άσπλαχνους θεούς.

Κι ύστερα δημιούργησαν έναν άκτιστο παράδεισο για να στεγάσουν τις σκιώδεις κι ανυπόστατες ψυχές των αποδημησάντων δούλων.

Κι εγκατέλειψαν συνειδητά οι ασυνείδητοι μέσα σε μια πύρινη κόλαση από μολύβι, φώσφορο και θειάφι το Σίσυφο – άνθρωπο και  την υπέροχη  μοναδικότητα της ύπαρξής του.

Ναι, το  «ν’ αγαπάς τους εχθρούς σου» είναι υποτέλεια και ήττα.

Εκεί που εσύ λες, πιστεύω σ’ αυτή την αδίστακτη, εκδικητική και αιμοδιψή ‘’αγάπη’’, το άσβεστο φως του ήλιου σε παρακινεί αμείωτα και άπαυτα να γυρέψεις και να ερευνήσεις, να διαμορφώσεις το μέτρο που θα κρίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους, για να συμμετάσχεις ουσιαστικά και τεκμηριωμένα στον διάλογο που είναι σε εξέλιξη, για να συμβάλλεις κι εσύ στην αποτύπωση της ετυμηγορίας που ούτως ή άλλως θα είναι επικριτική, καταγγελτική και κολάσιμη…

Γιατί έχει μεγάλη σημασία σύντροφε το πως θα γεμίσεις το παραχαραγμένο κενό που υπάρχει  μέσα σου και το πως θ’ αποτιμήσεις τούτη την αισχρή κι αναίσχυντη  πραγματικότητα που  συνθλίβει και συντρίβει τ’ όνειρο.

Νικηθήκαμε πριν από πολλούς αιώνες αλλά όσο στάζει μια στάλα αίμα στην καρδιά μας δε θ’ αναγνωρίσουμε ποτέ την ήττα μας. Κι εγώ, ο αδαής κι αστόχαστος, αδυνατώ να εννοήσω τι τελικά θα μπορούσαν να πράξουν αυτοί οι προσχηματισμένοι  θεοί για ν’ αλλάξουν το χαρακτήρα τούτου του φαύλου κόσμου, του κοινωνικού βίου που βουλιάζει μέσα στο αβυσσαλέο μίσος, στο αίμα και στην άφατη οδύνη.

Όμως, είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως αν οι θνητοί αθροίσουν τις δυνάμεις τους μπορούν να σταματήσουν την περιστροφή της γης για να εναλλάσσεται πάντα το φως με το φως, έτσι ώστε στο ορατό φάσμα της αληθινής αγάπης και της συμφιλίωσης των φυλών, των λαών και των εθνών, να εξοβελίσουν πάραυτα κάθε άπληστη και υστερόβουλη συνείδηση…

Ικέτευσα πολλάκις τα επουράνια πνεύματα  αλλά δε μπόρεσαν ποτέ να αιτιολογήσουν το παίδεμα, το μαρτύριο και τις ψηλές φωτιές που καίνε και ρημάζουν ατερμάτιστα τη γη. Κι αντί να μου διαβιβάσουν μια διαλεκτική απάντηση για να μετριάσω την ανθρώπινη αγωνία μου, διατύπωσαν  ένα απεχθές κι αριβιστικό επιχείρημα: ‘’ακολούθα απαρέγκλιτα το θεόπεμπτο κανόνα για να ζήσεις χαρμόσυνα  κι ειρηνικά στην άλλη ζωή…’’

Μ’ αυτό τον παράλογο κι αφύσικο λόγο επιχειρούν οι θεότητες να καλύψουν την πνευματική τους κατάπτωση, μ’ αυτό το θλιβερό σκέπτεσθαι προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προκλητική τους  απουσία από την κοιλάδα των δακρύων του απάνω κόσμου.

Και βέβαια αυτή η σκόπιμη λογική που ευνοεί και στηρίζει μεροληπτικά το καισαρικό καθεστώς και τους υποστηρικτές του, που διαιωνίζει την ανισότητα και την ακραία εκμετάλλευση του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο, είναι αμιγής απάτη, διεστραμμένη αγυρτεία, αποκρουστική δολερότητα…

Κι είναι ηλίου φαεινότερο πως η κορυφαία αμαρτία σε τούτη την  πλάση είναι η αχαλίνωτη εκμετάλλευση κι η ακατάσχετη βία του ανθρώπου για τον άνθρωπο… Κι αυτή την αμαρτία που βασανίζει  και δυναστεύει, ανέκαθεν την ανθρωπότητα, δεν την αφόρισε κι ούτε την αποκήρυξε ποτέ κανένα  θεϊκό πνεύμα που επιστατεί κι εποπτεύει τη δραματική  εξέλιξη των πραγμάτων από τα ύψη των ασκέπαστων και των ατείχιστων ουρανών…

Ας εξομολογηθούν λοιπόν κι ας ζητήσουν άφεση αμαρτιών αυτοί που έχουν επενδύσει  στην θαυματοποιία, στην ταχυδακτυλουργία, στην παγίδευση και στην πλάνη…

Ας εξομολογηθούν κι ας μεταλάβουν με  το αίμα του  ημίθεου Προμηθέα, οι αμαρτήσαντες θεοί, οι κατ’ επάγγελμα θρησκευόμενοι, οι ψεύδορκοι κι οι κάθε είδους ανθρωποθήρες κι εκμεταλλευτές…

Στο χέρι σου είναι καθημαγμένε άνθρωπε να δημιουργήσεις έναν παράδεισο για σένα και για τους συντρόφους σου πάνω σε τούτο το πορφυρισμένο από το αίμα σου χώμα, αλλά πρέπει πρώτα ν’ αποκτήσεις σαφή αντίληψη για την κόλαση που ζεις.

Αν πιστέψεις στην τρομακτική  δύναμη των αναρίθμητων συντρόφων σου, τότε η γη θα γίνει ένας ανεξάντλητος παράδεισος ειρήνης, ευημερίας  κι ανεμπόδιστης λευτεριάς. Όμως τούτη την ιδεώδη αλήθεια, που μπορεί κάλλιστα να ενδημήσει και να μεγαλουργήσει σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, πρέπει να ‘ναι εξασκημένο το πνεύμα σου για να τη δεχθεί, για να την επικυρώσει, για να πολεμήσει να την κάνει πράξη και πραγματικότητα,…

Ναι, ταπεινέ κι απερίφραστε συνοδοιπόρε της ζωής, κάνοντας μια απλή υπόθεση μπορεί και να βρεις την ιδανική λύση. Αυτή που ταιριάζει στο ύψος των ωραίων στόχων και των υψηλών ιδανικών που από την αρχή της διαδρομής σου έχεις επιλέξει…

Για να γίνεις  κάποτε εσύ ο αληθινός θεός κι ο αδιαμφισβήτητος αφέντης της θετής μας μητέρας γης,…