Σεξισμός από κούνια – Κουζινικά και ζωάκια “μόνο για κορίτσια” σε νηπιαγωγείο της Καρδίτσας

Υποτίθεται πως σε ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, ένας από τους κεντρικούς στόχους είναι οι εκπαιδευτικοί από μικρή ηλικία να εμφυσήσουν στα παιδιά την υπέρβαση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων κάθε είδους, με τρόπο φυσικά προσαρμοσμένο στις εκάστοτε πνευματικές τους δυνατότητες.

Τα νέα καθώς φαίνεται δεν έχουν φτάσει σε νηπιαγωγείο κάποιου χωριού της Καρδίτσας, χωρίς βέβαια το πρόβλημα να έγκειται στο μέρος, καθώς ο σεξισμός είναι καλά αγκυροβολημένος σε πλατιά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, όπου κι αν κατοικούν, από τον Έβρο ως την Κρήτη. Ιδιαίτερα θλιβερό είναι τέτοιες έμφυλες διακρίσεις να αναπαράγονται από εκπαιδευτικούς, που υποτίθεται πως έχουν σπουδάσει και έχουν γνώση των σύγχρονων τάσεων της παιδαγωγικής και της παιδοψυχολογίας.

Εν προκειμένω, ο θόρυβος που έχει ξεσηκωθεί εδώ και περίπου δυο μέρες, αρχής γενομένης από τα ΜΚΔ, είναι μια λίστα που φέρεται να κυκλοφόρησε δασκάλα του εν λόγω νηπιαγωγείου, όπου τα παιδιά, δηλαδή οι γονείς, καλούνται να εφοδιαστούν για τη νέα σχολική χρονιά με μια σειρά είδη, ανάμεσά τους και παιχνίδια. Όχι όμως παιχνίδια ό,τι κι ό,τι, αλλά καθορισμένα βάσει φύλου. Η’ μάλλον για την ακρίβεια, καθορισμένα μόνο για τα κορίτσια, καθώς για τα αγόρια ορίζεται ότι μπορούν να φέρουν “ό,τι τους αρέσει”, ενώ για το “ασθενές” φύλο, η γκάμα είναι πιο περιορισμένη, αφού περιλαμβάνει “κουζινικά, φρούτα ή ζωάκια”. Από τη διατύπωση και μόνο καταλαβαίνει κανείς ότι θεωρείται δεδομένο πως στα αγοράκια δεν μπορεί να αρέσουν “κουζινικά, φρούτα ή ζωάκια” (αναιρώντας έτσι ακόμα και το “ό,τι τους αρέσει), αντίθετα με τα κορίτσια, τα οποία δεν μπορεί παρά να ενθουσιάζονται συλλήβδην με τα εν λόγω είδη παιχνιδιών.

Κάποιοι στάθηκαν στο αν η λίστα είναι φετινή ή όχι, λες και αλλάζει κάτι επί της ουσίας, ή λες και αίφνης μπορεί να άλλαξε η προσέγγιση από τον ένα χρόνο στον άλλο. Η ουσία είναι πως εξ απαλών ονύχων τα παιδιά διαπαιδαγωγούνται όχι απλά με βάσει συγκεκριμένα σεξιστικά στερεότυπα, αλλά αυτόματα να στιγματίζονται και όσα δεν τα πληρούν ή δεν επιθυμούν οι γονείς τους να συμμορφωθούν προς αυτά, χορηγώντας στα βλαστάρια τους το “κατάλληλο” για το φύλο τους παιχνίδι.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο σημείο που δεν έλαβε την προσοχή που θα άξιζε στην όλη αντιπαράθεση. Η λίστα με τα αναλώσιμα και άλλα υλικά που καλούνται να φέρουν οι γονείς των μαθητών είναι αρκετά εκτεταμένη, όπως συμβαίνει κατά κόρον στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Γιατί άραγε να είναι υποχρεωμένες (πρακτικά, ώστε να μην είναι αποκλεισμένο το παιδί τους από δραστηριότητες) οι οικογένειες να καταβάλλουν ένα σεβαστό ποσό – ειδικά αν έχουν πάνω από ένα παιδί τέτοιας ηλικίας – για υλικά που θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν μέσα στα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, εφόσον υπήρχε η κατάλληλη κρατική μέριμνα. Αν μάλιστα η ευαισθησία για το ζήτημα προσέγγιζε έστω εκείνη  που – δικαίως – επιδείχθηκε για το σεξισμό της εν λόγω εκπαιδευτικού, ίσως να συζητούσαμε σε διαφορετική βάση.