Η νέα κουπ του Θανάση Παφίλη, τα άτακτα σπουργίτια και τα χαιρετίσματα του ασφαλίτη

Η παράνομη δουλειά των μελών και στελεχών της ΚΝΕ επί δικτατορίας είχε και μερικά απρόβλεπτα. Μερικά από αυτά, ορισμένα αρκετά ευτράπελα μας μεταφέρει ο Θανάσης Παφίλης, στέλεχος της Σπουδάζουσας Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή στη μπροσούρα “Στιγμές από τη ζωή και τη δράση της ΚΝΕ στην παρανομία” που κυκλοφόρησε με αφορμή την επέτειο από την 21η Π. Έτσι λοιπόν, αφηγείται τη …μεταμόρφωσή του για να επισκεφτεί συντρόφους υπό παρακολούθηση, πώς τα συμπαθή σπουργίτια έθεσαν σε κίνδυνο το ευρηματικό του σχέδιο για τη διάσωση του καταστατικού της ΚΝΕ και κλείνει με τα…χαιρετίσματα που του έδωσε ασφαλίτης σε μπλόκο.

Ένα…ασυνήθιστο κούρεμα

Μετά το χτύπημα τον Φλεβάρη και τις γενικευμένες συλλήψεις ορισμένοι σύντροφοι είχαν βγει από την Ασφάλεια γιατί δεν είχαν στοιχεία εναντίον τους. Έπρεπε λοιπόν να έρθουμε σε επαφή μαζί τους για να έχουμε εικόνα για το τι γνωρίζει η Ασφάλεια. Το σπίτι που έμεναν οι 2 σύντροφοι γνωρίζαμε ότι το παρακολουθεί η Ασφάλεια. Ανατέθηκε σε μένα να πάω εκεί στην πολυκατοικία. Έπρεπε όμως να αλλάξω εμφάνιση. Έτσι ο σύντροφος που με καθοδηγούσε πήρε ένα ψαλίδι, μου έκοψε τα μακριά μαλλιά που είχα, ξυρίστηκα και βρέθηκε ένα “σοβαρό” σακάκι, παντελόνι και πουκάμισο. Βέβαια το κούρεμα δεν ήταν και το καλύτερο! Όμως άλλαξε την εμφάνιση. Έφτασα στην πόρτα της πολυκατοικίας (ήταν νύχτα και ήταν σκοτεινή η είσοδος) καλησπέρισα τον ασφαλίτη, μου απάντησε (νόμιζε πως ήμουνα συνάδελφος;) μπήκα στο ασανσέρ και όταν άνοιξε η πόρτα η συντρόφισσα και ο σύντροφος ξέσπασαν σε γέλια από την εμφάνισή μου και το πρωτοποριακό κούρεμα. Μου έδωσαν αναλυτικές πληροφορίες και τις μετέφερα στην καθοδήγηση.

Η διάσωση του καταστατικού της ΚΝΕ

Μετά το χτύπημα του Φλεβάρη του 1974 υπήρχαν όπως και πριν οδηγίες της Οργάνωσης να εξαφανίσουμε από τα σπίτια ό,τι παράνομο υλικό υπήρχε. Ο καλύτερος τρόπος ήταν το κάψιμο στη λεκάνη της τουαλέτας. Επειδή αυτό το θέμα μας απασχολούσε και σκεφτόμασταν εναλλακτικές λύσεις είχα καταλήξει στο μυαλό μου να μην καταστρέψω το παράνομο υλικό (Καταστατικό, αποφάσεις 9ου συνεδρίου του ΚΚΕ και Ριζοσπάστη) γιατί σκεφτόμουν πού θα τα ξαναβρούμε στις δύσκολες συνθήκες που βρισκόμασταν. Με αυτές τις σκέψεις και το βλέμμα στο παράθυρο του διαμερίσματος (4ος όροφος) ανακάλυψα μια τρύπα στην κορυφή της πολυκατοικίας που έμεινε από τις σκαλωσιές που βάζουν οι οικοδόμοι. Έτσι το βράδυ αφού έβαλα προσεκτικά με τρόπο να έχουν όσο το δυνατόν μικρότερο όγκο τα έντυπα μέσα σε νάιλον σακούλα ανέβηκα στην ταράτσα, κρεμάστηκα στο περβάζι και έσπρωξα τα έντυπα μέσα στην τρύπα αφήνοντας την άκρη του σχοινιού έξω για να μπορώ να τα ξαναπάρω. Καταχαρούμενος πια ήμουν σίγουρος πως και το καθήκον εκτέλεσα και τα έντυπα έσωσα. Όπως λοιπόν λέμε ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και αυτή τη φορά είχε το όνομα σπουργίτι. Από το παράθυρο κοιτούσα σχεδόν καθημερινά την κρύπτη ώσπου μια μέρα ανακαλύπτω ότι τα σπουργίτια αποφάσισαν να κ΄νουν φωλιά. Αυτό με γέμισε με τρόμο. Σκεφτόμουν μήπως βγει η σακούλα, πέσει στον ακάλυπτο, τη βρουν κι αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο.

Τέλος καλό…όλα καλά…

Τελικά τα σπουργίτια έφτιαξαν τη φωλιά, τα έντυπα έμειναν εκεί και όταν έπεσε η Χούντα ξανακρεμάστηκα στο περβάζι, πέταξα τη φωλιά..ζητώντας την κατανόηση των σπουργιτιών για την επόμενη χρονιά και πήρα το πολύτιμο για μας υλικό. Κι έτσι παρέδωσα τα υλικά στην ΚΟΘ και τελικά το Κατασταστικό της ΚΝΕ στο ΚΣ της ΚΝΕ για τα 50 χρόνια ίδρυσής της.

Μεταφορά του “Οδηγητή”:

Έγινε κάποια συνεδρίαση του γραφείου της Νομικής το βράδυ στις 10, παρά το γεγονός ότι αυστηρά αποφεύγονταν αυτές οι ώρες. Μετά τη συνεδρίαση πήραμε ο καθένας υλικά “Οδηγητή” και άλλα και φύγαμε για τα σπίτια. Πέρασα από ένα άλλο σπίτι που διάβαζε κάποιος φίλος και μαζί φύγαμε για το δικό μας αργά το βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα. Φορούσα τότε ένα ναυτικό τζάκετ στο οποίο είχα τρυπήσει τις τσέπες και είχα μέσα από τη φόδρα τα έντυπα. Στο δρόμο πέσαμε σε μπλόκο της Ασφάλειας. Ένα αυτοκίνητο με κανονικές πινακίδες μας σταμάτησε, μας ρώτησε πού πηγαίναμε και μας ζήτησε ταυτότητες. Απάντησα ότι διαβάζαμε ομαδικά σε κάποιο σπίτι και πηγαίναμε στο δικό μας για να κοιμηθούμε. Οι κνίτες είχαμε πάντα μαζί μας ταυτότητα σύμφωνα με τςι οδηγίες της Οργάνωσης για να μην μπλέκουμε σε περιπέτειες (αν δεν είχες πήγαινες στο τμήμα για εξακρίβωση). Η συνάντηση αυτή με την Ασφάλεια έκρυβε πολλούς κινδύνους στην περίπτωση που μου έκαναν έρευνα. Η τύχη και η ψυχραιμία μας βοήθησε γιατί ο ασφαλίτης που είδε την ταυτότηα έτυχε να είναι κοντοχωριανός και με ρώτησε για το χωριό μου. “Πενία τέχνας κατεργάζεται”. Αμέσως χρησιμοποίησα το όνομα ενός αστυνομικού συγγενή μου. Ο ασφαλίτης μου είπε να του πω χαιρετίσματα όταν τον δω και μας είπε να προσέχουμε να μην γυρίζουμ αργά τα βράδια. Φύγαμε νιώθοντας ανακούφιση και στην επόμενη συνεδρίαση έγινε συζήτηση και κριτική για το γεγονός.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ