Προτιμώ να γ…έστε παρά να είστε κομμουνιστές

Απόσπασμα από το συγκλονιστικό ημερολόγιο της φυλακής του Ανδρέα Νενεδάκη με τίτλο “Απαγορεύεται” (Εκδ. Σύγχρονη Εποχή) που περιγράφει τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που υφίσταντο οι κομμουνιστές και οι άλλοι κρατούμενοι στο κολαστήριο της Γιούρας.

Η “λογοκρισία” είναι ένα καινούριο μαρτύριο. Τα γράμματά μας, αυτά που στέλνουμε ή αυτά που παίρνουμε, θα περάσουν πρώτα από τα χέρια του Αβραάμ Παπαδόπουλου, του Δεβετζή, του Πόγκα, του Ζάγκα και όλων των άλλων. Κόβουν, ξεσκίζουν και στέλνουν όσα θέλουν, πριν, όμως, θα βγάλουν τα γραμματόσημα για να μας τα ξαναπουλήσουν. Ο Γιουγκοσλάβος Ρεσούλοβιτς και ο Κραφτσένκο -“αλλοδαποί” και οι δύο, αλλά γερά πόστα στη Γιούρα, στο “Γραφείο” και στη φυλακή- έχουν γεμάτες τις τσέπες τους λεφτά, παρόλο που δεν πήραν ποτές τους επιταγή.

Όταν έρθουν τα γράμματα τώρα, δε μοιράζονται. Τα παίρνει το “γραφείο”, τα διαβάζει και φωνάζει τον παραλήπτη για να του το δώσουν.

-Έχεις γράμμα από τον πατέρα σου, σου γράφει για τη χάρη.
-Καλά… το ξέρω, έχω κάμει εγώ την αίτηση.
-Ποια αίτηση μωρέ; Αν δε δηλώσεις στο μεγάφωνο, δεν παίρνεις χάρη, ας έχεις μπάρμπα τον ίδιο το βασιλιά.
-…
-Θα υπογράψεις;
-…
-Τότε δε θα το διαβάσεις το γράμμα…

Και το σκίζουν μπροστά του. Οι διαμαρτυρίες του πηγαίνουν στο βρόντο. Έπειτα, πάνω από τον Αβραάμ στέκει ο φύλακας Χριστόπουλος του πειθαρχείου. Κάθε παραπάνω διαμαρτυρία ή και απειλή για καταγγελία και τα ρέστα ισοδυναμεί με ξενύχτι στο βρεγμένο πειθαρχείο όρθιος. Όμως και να μη διαμαρτυρηθείς μπορεί να πας, αν φαίνεσαι “έξυπνος” ή δε μιλάς από “εξυπνάδα”.

-Η γυναίκα σου σού γράφει για τα παιδιά που πεινάνε…
-…
-Δεν ενδιαφέρεσαι για τα παιδιά σου; Παλιάνθρωπε, αφού δεν ενδιαφέρεσαι για τα δικά σου παιδιά, τι σ’ ενδιαφέρουν “τα κοινά”; Πολιτικός είσαι;

Και το ξύλο στην περίπτωση αυτή είναι απαραίτητο, γιατί ένας από το “Γραφείο” έχει συγκινηθεί από το γράμμα με την “έκκληση”, που τις πιο πολλές φορές είναι γραμμένη από τους ίδιους. Ο Ιάσων Μανδηλάρης, να πούμε, ο βασανιστής της Κατοχής στα μπουντρούμια της Ειδικής, είναι στα μέσα και στα έξω.

-Ο πατέρας σου γράφει πως θ’ αναγκαστεί να πουλήσει το χωράφι. Πρέπει να βοηθήσεις το σπίτι σου και συ. Να φροντίσεις να βγεις.
-Είναι λογαριασμός δικός μου τι να κάνω.
-Είσαι προδότης.
-Βούλγαρε.
-Αλήτη.
-Γ… τη μάνα σου, την αδερφή σου, την Παναγία σου.

-.-

Ο Μπουζάκης (σ.σ.: ο νέος διευθυντής) δεν ήρθε μοναχός, έφερε ολόκληρη συμμορία από ποινικούς κατάδικους που τους είχε χρησιμοποιήσει σε πολλές δουλειές του στις φυλακές Κηφισιάς. Ο Ζαχαριάδης ήταν το δεξί του χέρι εκεί, πολλές φορές τον άφηνε στο ποδάρι του, σαν υποδιευθυντή όταν έλειπε. Ένας άλλος είναι ο Κατσάμπουλας κι αυτός από τα πρωτοπαλίκαρά του.

Πολλοί λένε πως ο Μπουζάκης λέει πάντοτε τον τελευταίο λόγο, όμως, μέχρι τότες αλωνίζουν οι υποτακτικοί του και ο λόγος του έρχεται σα σφράγισμα. (…) Όλα φαίνονται θαυμάσια και καλά και πίσω από τη βιτρίνα είναι η βρόμα και η δυσωδία. Τώρα, φαίνεται, που “τακτοποιεί τα του οίκου του” με τα “Γραφεία” αναμορφώσεως και επαναπροσαρμογής, βάλθηκε να ξαναρχίσει την παλιά του τέχνη της Κηφισιάς.

Στον Πρώτο όρμο ήταν σε ξεχωριστό διαμέρισμα τ’ ανήλικα και τα περισσότερα είχαν απαλλαχτεί από τις αγγαρείες. Ο κουλοχέρης, ο Άγγλος οργανωτής, είχε απαιτήσει από το Γλάστρα να τα προσέχει, να ‘χουν ιδιαίτερο διαμέρισμα και να παίρνουν εκατό δράμια ψωμί παραπάνω. Ο πατήρ Προκόπιος τους έκανε επισκέψεις, ήταν όλα στο κατηχητικό, είχαν καθημερινά “εθνικού και χριστιανικού περιεχομένου”. Τα ‘δερνε ο φύλακάς τους κάθε που του ‘ρχονταν το χέρι και ζούσαν ξεχωριστά από τους άλλους κρατούμενους.

Ο Μπουζάκης έβαλε μπρος ένα άλλο σχέδιο: Έδιωξε όλα όσα ήταν ζωηρά, τα χαρακτήρισε “στελέχη” και τα απομόνωσε. Ύστερα μάζεψε όλους τους ποινικούς ανήλικους από τους άλλους όρμους και τους έριξε στο διαμέρισμά τους, έβαλε στις σκηνές του και μεγάλους, το Ζαχαριάδη, τον Κορομάντζο, τον Καρδαμίτση -φονιάδες όλοι ποινικοί- και διόρισε φύλακα το συνεργάτη του της Κηφισιάς, Κατσάμπουλα. Κάθε μέρα τώρα καλεί στο γραφείο του μερικά και τους κάνει μάθημα πατριδογνωσίας, τα “νουθετεί” και τα πιέζει να κάνουν δηλώσεις. Οι ανήλικοι τον ξέρουν όλοι.

-Προτιμώ να γαμιόσαστε μεταξύ σας παρά να είστε κομμουνιστές, τους έλεγε στην Κηφισιά και ‘δω δεν μπορεί να το ξεχάσει κανένα.

Στις σκηνές τους έχει βάλει “αδερφές” που μιλούν ανοιχτά για τις σχέσεις τους, φωνάζουν, γλεντούν και οργιάζουν τις νύχτες -κάνουν ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους των και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παρασύρουν και τους ανήλικους. Τα πορνογραφήματα κυκλοφορούν στο διαμέρισμα των ανηλίκων ελεύθερα, τα πιοτά, το χασίς είναι στη διάθεση όποιου θέλει. Τα προσχήματα, βέβαια, κρατιούνται. Αυτοί που καπνίζουν, λένε, πως τα μπάζουν κρυφά, όμως, αυτοί είναι έμπιστοι του Μπουζάκη, αν δεν ήθελε, τίποτα δε θα μπορούσε να περάσει.

Οι “δεξιοί” μικροί κάνουν μπρος στους “αριστερούς” όλα όσα τους πουν αυτοί που διευθύνουν τον κλωβό. Οι “αριστεροί” τους σπάζουν στο ξύλο ένα βράδυ, τότες ο Μπουζάκης διατάζει τους “δεξιούς” να επιτεθούν στους “αριστερούς”, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο Μπουζάκης το χαρακτηρίζει “στάση”.

Τα πειθαρχεία γεμίζουν, οι μαγκουροφόροι του κλωβού σπάζουν κεφάλια, πλευρά και τους πιο πολλούς τους τακτοποιούν στο πειθαρχείο και στη συκιά, τους κάνουν επιθέσεις τις νύχτες, τα ξεγυμνώνουν, τα τραβούν στις σκηνές και τα ρεζιλεύουν, πολλά τα κατηγορούν για σχέσεις ανώμαλες, διαδίδουν πως τα εξέτασε ο γιατρός και δεν τα βρήκε “εντάξει”… Ο Μπουζάκης είναι ανεξάντλητος όταν θέλει να “στήσει” μια κατηγορία ή να συκοφαντήσει, είναι, όμως, σε όλο τον κόσμο γνωστές οι προβοκάτσιες του και οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί έχουν ξεθωριάσει. Τον ξέρουν όλοι -πριν από αυτόν έφτασε η φήμη του- κανείς δε δίνει προσοχή σε όλ’ αυτά, δεν μπορούν, όμως, να συνεχίσουν.

Στο πειθαρχείο χειρότερα. Κάθε μέρα τραβά ένα-δυο ανήλικους και τους βασανίζουν οι δεσμοφύλακες. Πολλές φορές είναι ο ίδιος μπροστά. Έχει ένα σαδισμό χωρίς βάθος, χαίρεται όταν ακούει να βογκούν, γελά με το γελάκι του το μισό που στάζει δηλητήριο και ξερνά διαταγές:

-Κωλόπαιδο, θα;… Ε; Θα; Όχι;… Ε, τότε δώσ’ του μερικές… Ε;… Θα;… Ναι;… Όχι; Χι, χι… δώσ’ του, δώσ του… χι, χι, χχι… ε;

Θέλει να υπογράψουν δηλαδή, αυτό είναι. Όταν γίνει, είναι ελεύθερος ο δηλωσίας από αγγαρείες και υποχρεώσεις και αν τον βοηθήσει κιόλας… να πάρει, ας πούμε, άλλη μια δήλωση, μπορεί να του κάμει και καμιά καλή πρόταση στο υπουργείο γι’ απόλυση ή το λιγότερο για μεταγωγή.