Η επαναστατική κατάσταση τον Οχτώβρη του 17′ στη Ρωσία

Το παρακάτω απόσπασμα είναι παρμένο από την Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ (εκδόσεις Άκμων, 1960), γραμμένο πιθανότατα μετά από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, για αυτό και χρειάζεται προσοχή και “ειδικά φίλτρα” στην ανάγνωσή του αναγνώστη που θα το πάρει στα χέρια του. Το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς περιγράφει την αλλαγή του συσχετισμού, την κρίση στο στράτευμα και τη μεταστροφή των αγροτικών μαζών, που δημιουργούσαν μια διαφορετική δυναμική και στοιχειοθετούσαν την ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης. Αυτής που αξιοποίησαν οι μπολσεβίκοι χάρη στη σρατηγική τους ετοιμότητα για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας.

Ο Β. Ι. Λένιν, παίρνοντας υπόψη του το μεγάλο κίνδυνο που διέτρεξε η επανάσταση από το πραξικόπημα του Κορνίλοφ, καθώς και την άνοδο του μαζικού κινήματος και τη δράση πολλών Σοβιέτ ενάντια στον Κορνίλοφ, πρότεινε στους εσέρους και τους μενσεβίκους, που υπερίσχυαν ακόμα στα Σοβιέτ, να πάρουν τα Σοβιέτ την εξουσία στα χέρια τους.

Το τσάκισμα του κινήματος Κορνίλοφ άλλαξε ριζικά την κατάσταση στη χώρα. Οι εργάτες κατάλαβαν το ποιόν των συμφιλιωτών, που στην πραγματικότητα κάλυπταν και υπεράσπιζαν την αστική τάξη και τους τσιφλικάδες. Οι αγρότες κατάλαβαν πως πίσω από τους στρατηγούς βρίσκονται οι τσιφλικάδες, που δε θέλουν να δώσουν τη γη τους. Οι στρατιώτες στο μέτωπο πείστηκαν πως σκοπεύουν να τους αναγκάσουν να περάσουν και τέταρτο χειμώνα στα χαρακώματα, πως η κυβέρνηση της αστικής τάξης και των τσιφλικάδων θα παρατείνει τον αιματηρό πόλεμο. Οι εργαζόμενοι των καταπιεζόμενων εθνών είδαν καθαρά, πως αν νικήσουν οι κορνιλοφικοί δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να εξαλειφθεί η εθνική καταπίεση. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού πείστηκε με την ίδια της την πείρα πως είναι σωστές οι μπολσεβίκικες ιδέες. Οι εργαζόμενοι άρχισαν να ανακαλούν από τα Σοβιέτ τους εσερομενσεβίκους βουλευτές και να τους αντικαθιστούν με μπολσεβίκους. Οι ανεξάρτητοι βουλευτές των Σοβιέτ άρχισαν να υποστηρίζουν τους μπολσεβίκους. Στις 31 του Αυγούστου το Σοβιέτ της Πετρούπολης ψήφισε, για πρώτη φορά από τότε που οργανώθηκε, την μπολσεβίκικη απόφαση για το πέρασμα της εξουσίας στα Σοβιέτ.

Στις 5 του Σεπτέμβρη η απόφαση των μπολσεβίκων ψηφίστηκε από το Σοβιέτ της Μόσχας. Ακολουθώντας το παράδειγμα των Σοβιέτ των πρωτευουσών ψήφισαν τις μπολσεβίκικες αποφάσεις τα Σοβιέτ του Κιέβου, του Χαρκόβου, του Καζάν, της Ουφά, του Μινσκ, του Ρεβέλ, της Τασκέντης, της Σαμάρας, του Μπριάνσκ, του Κρασνογιάρσκ και πολλών πόλεων των Ουραλίων και του Ντονμπάς. Άρχισε μια ραγδαία μπολσεβικοποίηση των Σοβιέτ.

Το κόμμα έβαλε ξανά στην ημερήσια διάταξη το σύνθημα “Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”. Η σύνθεση των Σοβιέτ στα κέντρα της χώρας, που είχαν αποφασιστική σημασία, είχε αλλάξει, τα Σοβιέτ έγιναν μπολσεβίκικα. Τώρα το σύνθημα “όλη η εξουσία στα Σοβιέτ” σήμαινε ένοπλη εξέγερση ενάντια στην αστική κυβέρνηση, για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πάνω από 250 Σοβιέτ τάχθηκαν με το μπολσεβίκικο σύνθημα.

Το Σεπτέμβρη του 17′, με την ακούραστη δουλειά των μπολσεβίκων, ο λαός είχε πειστεί πως η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στη διάλυση της αντιλαϊκής κυβέρνησης. Η χώρα περνούσε μια πανεθνική κρίση. Η εθνική οικονομία είχε πάρει τον κατήφορο. Οι κυρίαρχες τάξεις δεν μπορούσαν να σταματήσουν την καταστροφή. Αντίθετα την επιτάχυναν με την πολιτική τους. Οι λαϊκές μάζες δεν ήθελαν να ζουν όπως παλιά και να ανέχονται τη διακυβέρνηση της χώρας από την αστική τάξη και τους υποτακτικούς της. Με λίγα λόγια υπήρχαν όλα τα γνωρίσματα που είχε απαριθμήσει ο Β. Ι. Λένιν καθορίζοντας την επαναστατική κατάσταση. Αναμφισβήτητη μαρτυρία της κρίσης ήταν η όξυνση όλων των μορφών πάλης του λαού. Οι εργάτες άρχισαν να καθαιρούν τις διοικήσεις, να συλλαμβάνουν τους διευθυντές των επιχειρήσεων και να παίρνουν στα χέρια τους τη διεύθυνση της παραγωγής. Το εργατικό κίνημα αντιμετώπιζε βέβαια το πρόβλημα της εξουσίας. Σαν καθοδηγητής, σαν ηγεμονική δύναμη της επανάστασης, το προλεταριάτο ξεσήκωμε στη πάλη όλο το λαό.

Μας ακολουθεί η πλειοψηφία της τάξης, που είναι η εμπροσθοφυλακή του λαού, που είναι ικανή να προσελκύσει τις μάζες -έγραφε ο Β. Ι. Λένιν το Σεπτέμβρη.

Άλλαξε και ο χαρακτήρας του αγροτικού κινήματος. Οι αγρότες αρχίζουν να διώχνουν τους τσιφλικάδες, να καταλαμβάνουν τη γη, την περιουσία τους, και να την μοιράζουν μεταξύ τους, να βάζουν φωτιά στα υποστατικά τους. Το αγροτικό κίνημα μετατράπηκε σε όλη τη χώρα σε εξέγερση. Οι αγροτικές εξεγέρσεις αγκάλιαζαν πάνω από τη μισή ευρωπαϊκή Ρωσία. “Μας ακολυθεί η πλειοψηφία του λαού…” παρατηρούσε ο Β. Ι. Λένιν.

Ύστερα από το κίνημα το Κορνίλοφ, εμφανίστηκε μια νέα μορφή πάλης και στο στρατό. Οι στρατιώτες έδιωχναν τους αντιδραστικούς διοικητές και στη θέση τους εκλέγαν καινούριους. Οι στρατιώτες αρνούνταν να συνεχίσουν τον πόλεμο. Η δυσαρέσκεια των στρατιωτών απειλούσε να μετατραπεί σε εξέγερση. Στα πλησιέστερα προς την Πετρούπολη κα τη Μόσχα μέτωπα -στο Βόρειο και το Δυτικό- το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτών ακολουθούσε τους μπολσεβίκους. Και μόνο στα δύο αυτά μέτωπα υπήρχαν πάνω από 1700 χιλ οπλισμένοι στρατιώτες. Όλα τα συντάγματα εφέδρων, και υπήρχαν σε όλη τη χώρα πάνω από 100 τέτοια, υποστήριζαν τους μπολσεβίκους. Οι φρουρές σ’ όλη τη χώρα ακολουθιούσαν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, τους μπολσείκους. Έτσι, οι φαντάροι της φρουράς της Μόσχας, στις εκλογές που έγιναν στα τέλη του Σεπτέμβρη, για τις αχτιδικές Δούμες, ψήφισαν μονοκούκι τους μπολσεβίκους. Τα τμήματα εφέδρων και οι μονάδες των μετόπισθεν αριθμούσαν τουλάχιστον 4 εκατομμύρια φαντάρους. Οι στρατιώτες στην πλειοψηφία τους ήταν το πιο πρωτοπόρο και δραστήριο τμήμα τη αγροτικής φτωχολογιάς. Οι ναύτες του στόλου της Βαλτικής υποστήριζαν ολοκληρωτικά το κόμμα των μπολσεβίκων.

Άλλαξε ο χαρακτήρας του κινήματος και στις καταπιεζόμενες εθνότητες. Η πάλη των εργαζομένων στις εθνικές περιοχές παρά την αντίσταση των αστικών οργανώσεων έσμιγε σε ενιαίο μέτωπο με το γενικό εργατικό κίνημα. Το κόμμα των μπολσεβίκων έξανε δουλειά όχι μόνο ανάμεσα στους εργαζόμενους όλων των εθνών της Ρωσίας, αλλά και ανάμεσα στους πρόσφυγες από την Πολωνία, τις Βαλτικές χώρες καθώς και ανάμεσα στους γερμανούς, ούγγρους, πολωνούς, τσέχους σλοβάκους και κροάτες αιχμαλώτους.

Άλλαξε και η διεθνής κατάσταση. Κάτω από την απειλή του αναπτυσσόμενου επαναστατικού κινήματος στα μετόπισθέν τους, οι άγγλοι και οι γάλλοι ιμπεριαλιστές προσπαθούσαν να καταλήξουν σε συνεννόηση με τους γερμανούς ιμπεριαλιστές και να κλείσουν ειρήνη για να παλέψουν από κοινού ενάντια στην επανάσταση. Η Ρωσική αντεπανάσταση συμφωνούσε να κλείσει χωριστή ειρήνη με τη Γερμανία για να έχει λυμένα τα χέρια της στο εσωτερικό της χώρας. Οι κυρίαρχες τάξεις της Ρωσίας παρέδωσαν στους γερμανούς της Ρίγα, ήταν έτοιμες να παραδώσουν την Πετρούπολη, ένα τμήμα της χώρας, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα βοήθεια για το πνίξιμο της επανάστασης. Αυτό αποτελούσε χειροπιαστή απόδειξη του αντιπατριωτικού χαρακτήρα της αστικής τάξης, του προδοτικού ρόλου της απέναντι στην πατρίδα. Αληθινοί πατριώτες φάνηκαν οι μπολσεβίκοι που έσωσαν τη Ρωσία από τη συντριβή της από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, από την υποδούλωσή της στα ξένα κράτη. Μόνο με την ανατροπή της κυβέρνησης της προδοσίας μπορούσε να ματαιωθεί το προδοτικό σχέδιο της αστικής τάξης.

Η πανεθνική κρίση είχε τον αντίκτυπό της και στην κατάσταση των κομμάτων των μενσεβίκων και των εσέρων. Και στα δυο κόμματα άρχισε η διαρροή. Το μενσεβίκικο κόμμα διασπάστηκε σε κάμποσες ομάδες. Στο κόμμα των εσέρων σχηματίστηκε αριστερή πτέρυγα, που ανακυρύχτηκε ανεξάρτητο κόμμα. Οι αριστεροί εσέροι προσπαθούσαν να πάρουν με το μέρος τους τα στρώματα της αγροτιάς που είχαν απογοητευθεί από τους εσέρους και στρέφονταν προς το προλεταριάτο.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση