Ο απολογισμός του Λένιν στα 5χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης

Ένα κεφάλαιο από την βιογραφία του Β. Ι. Λένιν (Ινστιτούτο Μαρξισμού – Λενινισμού της ΚΕ του ΚΚΣΕ), εκδ. Αρδηττός (η μετάφραση έγινε από την 4η ρωσική έκδοση – 1970).

Τα πεντάχρονα του Οχτώβρη. Το IV Συνέδριο της Κομιντέρν

Στα τέλη του Οχτώβρη του 1920 έγινε η IV Σύνοδος της ΠΚΕΕ της IX περιόδου. Στις 31 του Οχτώβρη στη σύνοδο μίλησε ο Λένιν. Τα πρώτα του λόγια τα αφιέρωσε στην υπέροχη νίκη του Κόκκινου Στρατού, που απελευθέρωσε το Βλαδιβοστόκ από τους Ιάπωνες επεμβασίες και έτσι απελευθέρωσε τελείως τη Σοβιετική χώρα από τους ξένους κατακτητές. «Το Βλαδιβοστόκ είναι μακριά, αλλά είναι πόλη καταδική μας… Και εδώ και εκεί είναι ΡΣΟΣΔ», — έλεγε ο Βλαντίμηρ Ιλίτς.

Ο Β. I. Λένιν σκιαγράφησε σύντομα τη σημασία των νομοθετημένων που εγκρίθηκαν από τη σύνοδο, υπογραμμίζοντας, ότι αυτά αντανακλούν και κατοχυρώνουν τις μεγαλειώδεις κατακτήσεις της Σοβιετικής εξουσίας.

Σημειώνοντας ότι στη Ρωσία το επίπεδο του πολιτισμού και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων είναι κατώτερο απ’ ό,τι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, ο Λένιν εξέφρασε την ακράδαντη πεποίθηση, ότι η Σοβιετική χώρα θα φτάσει «τα άλλα κράτη με μια ταχύτητα, που ούτε καν την ονειρεύονταν». «Στη φανταστική ταχύτητα οποιασδήποτε αλλαγής κανείς μας δεν πιστεύει, — έλεγε ο Λένιν,— αλλά σε μια ταχύτητα πραγματική, ταχύτητα σε σύγκριση με οποιαδήποτε περίοδο της ιστορικής ανάπτυξης, παρμένη όπως ήταν, — σε μια τέτοια ταχύτητα, αν το κίνημα καθοδηγείται από ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα, σε μια τέτοια ταχύτητα εμείς πιστεύουμε και την τέτοια ταχύτητα θα την πετύχουμε οπωσδήποτε».

Η ζωή επιβεβαίωσε πέρα για πέρα τη σοφή λενινιστική πρόβλεψη.

Πλησίαζε η πέμπτη επέτειος της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Οι εργάτες και οι αγρότες έστελναν στο Λένιν τηλεγραφήματα και γράμματα με τα οποία τον συγχαίρανε και του εύχονταν ολόψυχα καλή υγεία και παραπέρα καρποφόρα δουλειά για την ευτυχία των εργαζομένων. Οι εργάτες του μοσχοβίτικου εργοστασίου «Μπογκατίρ» (τώρα «Κράσνι μπογκατίρ») έγραφαν στο Βλαντίμηρ Ιλίτς: «Ξέρουμε, ότι η σκέψη σου και ο νους σου συλλογίζονται και πονάνε για τις ανάγκες και τις αρρώστιες μας. Και για όλη σου την πολύχρονη δουλειά θα σε θυμούμαστε πρώτον τις μέρες των προλεταριακών μας γιορτών.

Σου στέλνουμε τον προλεταριακό μας χαιρετισμό και δηλώνουμε, ότι τα ροζιασμένα χέρια μας δεν θα αφήσουν τη σημαία της Σοβιετικής εξουσίας».

Η απέραντη αγάπη του λαού προς το Λένιν έβρισκε την έκφρασή της και στα δώρα, που στέλνανε οι σοβιετικοί άνθρωποι στον αγαπημένο τους αρχηγό και δάσκαλο. Στις αρχές του Νοέμβρη του 1922 μια αντιπροσωπεία των εργατών του εριουργείου Στοντόλσκι στο Κλίντσι έφερε στο Βλαντίμηρ Ιλίτς ένα χαιρετιστήριο και ένα δώρο τους — ένα κομμάτι μάλλινο ύφασμα δικής τους παραγωγής. Ο Λένιν απάντησε στους εργάτες με το ακόλουθο γράμμα:

«Αγαπητοί σύντροφοι!

Σας ευχαριστώ θερμά για το χαιρετιστήριο και το δώρο. Μυστικά θα σας πω, ότι δεν πρέπει να μου στέλνετε δώρα. Παρακαλώ πολύ αυτή τη μυστική παράκληση διαδώστε την πλατιά σε όλους τους εργάτες.

Τις πιο καλές ευχαριστίες, χαιρετισμούς και ευχές μου.

Ο δικός σας Β. Ουλιάνοφ (Λένιν)»

Στις ίδιες μέρες του Νοέμβρη του 1922 οι υφαντουργοί της Πετρούπολης έστειλαν στο Λένιν δώρο ένα πλεντ (κουβέρτα). Στο γράμμα τους έλεγαν:

«Ακριβέ και σεβάσμιε Βλαντίμηρ Ιλίτς!

Το υφαντουργικό τραστ της Πετρούπολης, στην επέτειό του, σας στέλνει μαζί με το θερμό του χαιρετισμό και μια κουβέρτα που φτιάχτηκε σε μια από τις φάμπρικές του. Το υφαντουργικό τραστ της Πετρούπολης θέλει, ακριβέ μας, να νιώσετε από το ταπεινό μας δώρο, μαζί με τη σωματική ζεστασιά και την εργατική εγκάρδια ζεστασιά, με την οποία θέλουμε να σας περιβάλουμε, καθώς επίσης και να στρέψετε την προσοχή σας στο γεγονός, ότι στις συνθήκες της έσχατης φθοράς και της ερήμωσης, των ανεπαρκειών και των κρίσεων δε δουλεύουμε καθόλου χειρότερα από προπολεμικά και συνεπώς, μπορούμε να πετύχουμε, αυτό που θέλουμε.

Χρησιμοποίησε την κουβέρτα μας ακριβέ μας, για να έχεις καλή υγεία».

Τις παραμονές της πέμπτης επετείου της Οχτωβριανής Επανάστασης, στις 5 του Νοέμβρη 1922, άρχισε τις εργασίες του το IV Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το συνέδριο άνοιξε τις εργασίες του στην Πετρούπολη και ύστερα έγινε στη Μόσχα. Ο Βλαντίμηρ Ιλίτς έκανε μεγάλη δουλειά για την προετοιμασία του συνεδρίου. Όντας επικεφαλής του γραφείου της αντιπροσωπείας του ΡΚΚ (μπ.), ο Λένιν καθοδηγούσε ολόκληρη τη δράση της, πήρε δραστήριο μέρος στην επεξεργασία των πιο σπουδαίων αποφάσεων του Συνεδρίου. Ο Λένιν προετοιμάστηκε λεπτομερειακά για την εισήγησή του στο Συνέδριο, σύνταξε δυο σχέδιά της, το ένα στη ρωσική και το άλλο στη γερμανική γλώσσα. Στις 13 του Νοέμβρη ο Λένιν έκανε στο συνέδριο την εισήγηση «Τα πέντε χρόνια της ρωσικής επανάστασης και οι προοπτικές της παγκόσμιας επανάστασης».

Με συγκίνηση περίμεναν οι αντιπρόσωποι του Συνεδρίου την εμφάνιση και ομιλία του Λένιν. Η μεγάλη αίθουσα των ανακτόρων του Κρεμλίνου ήταν κατάμεστη. Στις εργασίες του Συνεδρίου συμμετείχαν 408 αντιπρόσωποι, που εκπροσωπούσαν 58 κομμουνιστικά κόμματα, καθώς και μερικά άλλα κόμματα και διεθνείς οργανώσεις. Ο Λένιν έγινε δεκτός με θυελλώδεις επευφημίες. Όλοι όσοι παραβρίσκονταν στη συνεδρίαση σηκώθηκαν όρθιοι και σε διάφορες γλώσσες, αρμονικά και δυνατά έψαλαν τη «Διεθνή».

Και να ο Βλαντίμηρ Ιλίτς Λένιν στο βήμα. Οι αντιπρόσωποι ακούνε με τεράστια προσοχή το λόγο του Ιίτς.

«Η σκέψη του Λένιν, — έγραφε στις αναμνήσεις του ο γνωστός Δανός συγγραφέας Μάρτιον Άντερσεν-Νέξε, που συμμετείχε στο Συνέδριο, — κυλούσε σαφής και διάφανη, ακόμα και όταν έθιγε τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας και έδειχνε παραστατικά στον καθένα, ότι το μέλλον είναι αναπόφευκτο και αναπτύσσεται σταθερά από το παρόν. Θάλεγε κανείς πως ο Λένιν ζούσε όλες τις ανθρώπινες ζωές…

— Αυτός είναι σωστός άνθρωπος, — μου ψιθύρισε ένας νορβηγός εργάτης. — Και πώς μοιάζει με τον καθέναν από μας, μόνο που είναι χίλιες φορές πιο διορατικός!».

Στο λόγο του ο Λένιν συνόψισε τ’ αποτελέσματα της πεντάχρονης ανάπτυξης της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, φώτισε την ουσία της νέας οικονομικής πολιτικής και τις επιτεύξεις της, καθόρισε τα καθήκοντα που είχαν να πραγματοποιήσουν οι κομμουνιστές της Σοβιετικής χώρας. Χάρη στη νέα οικονομική πολιτική του κομμουνιστικού κόμματος και την ηρωική, γεμάτη αυταπάρνηση δουλειά των λαϊκών μαζών, η Σοβιετική Δημοκρατία, έλεγε ο Λένιν, πέτυχε μια γενική οικονομική άνοδο. Ισχυροποιήθηκε βαθμιαία το σοβιετικό ρούβλι, το νομισματικό σύστημα, πράγμα που είχε τεράστια σημασία για ολόκληρη τη λαϊκή οικονομία. Τακτοποιήθηκε το εμπόριο. Ανορθώθηκε γρήγορα η αγροτική οικονομία: οι αγρότες μέσα σ’ ένα χρόνο όχι μόνο τα έβγαλαν πέρα με την πείνα, αλλά και πλήρωσαν το φόρο σε είδος σε τέτοιο όγκο, που το κράτος πήρε εκατοντάδες εκατομμύρια πούτια σιτηρά. «Η αγροτιά, — υπογράμμισε ο Λένιν, — είναι ευχαριστημένη από τη σημερινή της κατάσταση». Έγινε ένα σημαντικό βήμα μπρος στο έργο της ανόρθωσης της ελαφριάς βιομηχανίας και σημειώθηκε μια ορισμένη στροφή στην κατάσταση της βαριάς βιομηχανίας. Βελτιώθηκε η κατάσταση των εργατών. Ο Λένιν υπογράμμισε και τις επιτεύξεις στην εκπολιτιστική οικοδόμηση.

Οι επιτυχίες της Σοβιετικής εξουσίας, είπε ο Λένιν, μαρτυρούν την ορθότητα της πολιτικής του μπολσεβίκικου κόμματος και αποδείχνουν ότι το σοβιετικό κράτος είναι σε θέση να αναπτύξει το εμπόριο, να διατηρήσει τις ισχυρές θέσεις του στην αγροτική οικονομία και τη βιομηχανία και να προχωρήσει απαρέγκλιτα εμπρός.

Μιλώντας για τις προοπτικές του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος και τα καθήκοντα των κομμουνιστικών κομμάτων, ο Λένιν τόνισε στους αντιπροσώπους την ανάγκη μιας δημιουργικής και όχι δογματικής εφαρμογής της πείρας του μπολσεβίκικου κόμματος, των διδαγμάτων της ρωσικής επανάστασης. Οι κομμουνιστές όλων των χωρών οφείλουν να μορφώνονται για «να κατανοήσουν πραγματικά την οργάνωση, τη δομή, τη μέθοδο και το περιεχόμενο της επαναστατικής δουλειάς. Αν αυτό τελειοποιηθεί, τότε, είμαι βέβαιος ότι οι προοπτικές της παγκόσμιας επανάστασης θα είναι όχι απλώς καλές, αλλά υπέροχες». Μ’ αυτά τα λόγια ο Βλαντίμηρ Ιλίτς τέλειωσε το λόγο του.

O λόγος του Λένιν προξένησε στους αντιπροσώπους και τους φιλοξενούμενους του συνεδρίου τεράστια εντύπωση. Όταν ο Βλαντίμηρ Ιλίτς τέλειωσε το λόγο του, όλοι τους σαν ένας άνθρωπος σηκώθηκαν όρθιοι στις θέσεις τους και πολλή ώρα χαιρετούσαν τον αρχηγό και δάσκαλο των εργαζομένων όλου του κόσμου. Απ’ όλες τις πλευρές και σε διάφορες γλώσσες αντηχούσαν οι κραυγές: «Ζήτω ο σύντροφός μας Λένιν».

Στην ημερήσια διάταξη του Συνεδρίου βρισκόταν το ζήτημα του προγράμματος της Κομιντέρν. Κατά την εξέταση των σχεδίων του προγράμματος ζωηρές συζητήσεις προκάλεσε το ζήτημα των μεταβατικών και μερικών διεκδικήσεων, σαν του δρόμου που θα οδηγούσε τις μάζες στη σοσιαλιστική επανάσταση. Ο Λένιν θεωρούσε, ότι το Συνέδριο όφειλε να καταδικάσει με την ίδια αποφασιστικότητα «τόσο τις προσπάθειες να παρουσιαστεί σαν οπορτουνισμός η εγγραφή των μερικών διεκδικήσεων στο πρόγραμμα, όσο και τις οποιεσδήποτε προσπάθειες να θολωθεί και να υποκατασταθεί το βασικό επαναστατικό καθήκον με τις μερικές διεκδικήσεις… Στο γενικό πρόγραμμα πρέπει να υποδειχθούν καθαρά οι βασικοί ιστορικοί τύποι των μεταβατικών διεκδικήσεων των εθνικών κομμάτων ανάλογα με τη ριζική διαφορά των οικονομικών διαρθρώσεων, όπως λόγου χάρη, η Αγγλία και οι Ινδίες και τα παρόμοια». Αυτές οι λενινιστικές ιδέες αποτέλεσαν τη βάση της απόφασης του Συνεδρίου στο ζήτημα του προγράμματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Τον καιρό του Συνεδρίου ο Λένιν συναντήθηκε με μια σειρά αντιπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων. Η συζήτηση με τη γερμανική αντιπροσωπεία ήταν αφιερωμένη στο ζήτημα της δημιουργίας και του χαρακτήρα της εργατικής κυβέρνησης στη Γερμανία. «Απ’ αυτή τη συζήτηση, — θυμάται ο Β. Ούλμπριχτ,— μου έμεινε στη μνήμη, πως ο Λένιν έπιανε αμέσως την ουσία της υπόθεσης. Δεν παρασυρόταν από δευτερεύοντα ζητήματα. Δεν άφηνε απαρατήρητο τίποτα το ουσιαστικό. Ο Λένιν συνομιλούσε μαζί μας με την ορμή και τη φλόγα που τον χαρακτήριζαν, αλλά ταυτόχρονα υπομονητικά και πειστικά.

Η εγκάρδια και αβίαστη συμπεριφορά του με όλους τους συντρόφους μάς κατέπληξε ιδιαίτερα. Αυτή η συζήτηση με το Λένιν μάς έδωσε νέες δυνάμεις και σιγουριά, έδειξε, πώς μετά από προσεχτική εκτίμηση της κατάστασης πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα για την πρακτική δράση».

Συζητώντας με τους αντιπροσώπους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο Λένιν τούς έβαλε λεπτομερειακά ερωτήσεις για την κομματική δουλειά, τους ρώτησε από ποιες πόλεις και περιοχές ήρθαν, έδειξε ενδιαφέρον για τη ζωή των εργατών. Μιλώντας για τους τρόπους πάλης ενάντια στο φασισμό, που είχε αρπάξει την εξουσία στην Ιταλία, ο Λένιν τόνισε την ανάγκη της επιδέξιας εφαρμογής της τακτικής του ενιαίου μετώπου και υπογράμμισε, ότι οι Ιταλοί κομμουνιστές για την κατάκτηση των μαζών πρέπει να δουλέψουν και μέσα στα συνδικάτα, που οργανώθηκαν και καθοδηγούνται από τους φασίστες.

Λίγο αργότερα, όταν γινόταν το II Συνέδριο της Συνδικαλιστικής Διεθνούς, ο Λένιν είχε συνομιλία με τους καθοδηγητές της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Γαλλίας, Γ. Μονμουσώ και Π. Σεμάρ. Θέμα της συνομιλίας οι μέθοδες προσέλκυσης των πλατιών εργατικών μαζών στα επαναστατικά συνδικάτα, η ενίσχυση των δεσμών του κομμουνιστικού κόμματος με τα συνδικάτα και η μετατροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας σε μαζικό κόμμα.

Οι συνομιλίες του Βλαντίμηρ Ιλίτς με τους εκπροσώπους των αδελφών κομμάτων, όπως και ο λόγος του στο IV Συνέδριο της Κομιντέρν, διαποτίζονταν από την ακλόνητη πίστη, ότι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα θα αναπτυχθεί και θα δυναμώσει, ότι σ’ αυτό ανήκει το μέλλον.

Στις 20 του Νοέμβρη 1922 ο Λένιν εκφώνησε λόγο στην ολομέλεια του Σοβιέτ της Μόσχας, που συνεδρίαζε μαζί με τις ολομέλειες όλων των συνοικιακών Σοβιέτ της πρωτεύουσας. Αυτός ήταν ο τελευταίος λόγος του Βλαντίμηρ Ιλίτς μπροστά στο λαό.

Ρίχνοντας μια ματιά στο δρόμο που είχε περάσει η Σοβιετική χώρα, ο Λένιν υπογράμμισε τις επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής του σοβιετικού κράτους — την αποκατάσταση οικονομικών και διπλωματικών σχέσεων με άλλες χώρες. Όσον αφορά την εσωτερική κατάσταση, εδώ σαν κύριο καθήκον θεωρούσε ο Λένιν τη σωστή και επιδέξια εφαρμογή της νέας οικονομικής πολιτικής. Είναι απαραίτητο, είπε ο Λένιν, να ανασυγκροτηθούμε, να αναδιοργανωθούμε, ώστε μετά την υποχώρηση ν’ αρχίσουμε την πιο πεισματική επίθεση.

Ο λόγος του Λένιν ήταν διαποτισμένος από βαθιά ακατάβλητη πίστη στις δυνάμεις του κομμουνιστικού κόμματος, στις δυνάμεις των λαϊκών μαζών. Ο Λένιν υπογράμμισε με απόλυτη πεποίθηση, ότι το κόμμα μπορεί με επιτυχία να πραγματοποιήσει και θα πραγματοποιήσει τα πιο δύσκολα και πιο υπεύθυνα καθήκοντα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που ορθώνονται μπροστά του, ότι οι κομμουνιστές οφείλουν να δικαιώσουν και δικαιώνουν την εμπιστοσύνη του λαού. «Εμείς πρέπει να πάρουμε σωστή κατεύθυνση, πρέπει να εξασφαλίσουμε, ώστε όλα να ελέγχονται, ώστε όλες οι μάζες και όλος ο πληθυσμός να ελέγχουν το δρόμο μας και να πουν: «Μάλιστα, αυτό είναι καλύτερο από το παλιό καθεστώς». Να το καθήκον, που βάλαμε στον εαυτό μας. Το κόμμα μας, που είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε σύγκριση με όλο τον πληθυσμό της χώρας, καταπιάστηκε μ’ αυτό το καθήκον. Αυτός ο πυρήνας έβαλε καθήκον του να μετασχηματίσει τα πάντα και τα μετασχηματίζει. Το ότι αυτό δεν είναι ουτοπία, αλλά έργο, που το ζουν οι άνθρωποι, αυτό εμείς το αποδείξαμε».

Τραβήξαμε το σοσιαλισμό στην καθημερινή ζωή, έλεγε ο Λένιν, τα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έγιναν ζωτικά, καθημερινά κρατικά ζητήματα, και αυτό αποτελεί τεράστια κατάκτησή μας. Το καθήκον των ήμερών μας, της εποχής μας είναι να οικοδομηθεί η σοσιαλιστική κοινωνία στην πράξη με δημιουργικό τρόπο.

«… όσο και αν είναι δύσκολο αυτό το καθήκον, — είπε ο Βλαντίμηρ Ιλίτς, τελειώνοντας το λόγο του, — όσο και αν είναι νέο σε σύγκριση με το προηγούμενο καθήκον μας και όσες δυσκολίες και αν μάς προξενεί, — όλοι εμείς μαζί, όχι αύριο, αλλά σε μερικά χρόνια, όλοι εμείς μαζί θα εκπληρώσουμε αυτό το καθήκον οπωσδήποτε, έτσι ώστε από τη Ρωσία της ΝΕΠ να ξεπεταχτεί η σοσιαλιστική Ρωσία».

Αυτά τα υπέροχα προφητικά λόγια του μεγάλου Λένιν έγιναν δεκτά με θυελλώδη παρατεταμένα χειροκροτήματα των αντιπροσώπων, που εξέφραζαν τα βαθιά αισθήματα αγάπης και εμπιστοσύνης όλων των σοβιετικών ανθρώπων προς το Λένιν, το κομμουνιστικό κόμμα και την πολιτική του.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση