Ο Ζαχαριάδης για την προσφορά και τα λάθη της ΕΣΣΔ

Παρουσιάζουμε αποσπάσματα ενός από τα γραπτά της εξορίας του, όπου ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ στέκεται κριτικά κι αυτοκριτικά, αλλά πάντα από τη σκοπιά της υπεράσπισης, απέναντι στο ΚΚΣΕ. Και σημειώνει πως η καλοπροαίρετη κριτική δεν είναι αρνητική, αλλά ύψιστο καθήκον κι υποχρέωση προλεταριακού διεθνισμού.

Εδώ εμείς οι κουκουέδες πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα απαραίτητα πράγματα. Το ΚΚΕ και η ΕΣΣΔ αποτελούν για μας το ύψιστο σύμβολο και παράδειγμα. Ανώτερο δεν υπάρχει. Για τους κομμουνιστές αφτό αποτελεί απόλυτη αλήθεια. Όποιος ξεφεύγει απαφτή έτσι είτε αλλιώς περνά το οδόφραγμα. Αφτό όμως δε σημαίνει τυφλή λατρεία, πράγμα που μας χαρακτήριζε (και πρώτ’ απόλα εμένα) στο παρελθόν. Η πίστη στο απόλυτο αλάθητο και αναμάρτητο του ΚΚΣΕ είταν λάθος που το πληρώσαμε όλοι και πρώτ’ απόλα το ίδιο το ΚΚΣΕ και η ΕΣΣΔ. Ο σοβιετικός φετιχισμός δεν έχει καμιά σχέση με το μαρξισμό-λενινισμό. Καθήκον μας είναι να βλέπουμε τα λάθη και τα στραβοπατήματα του ΚΚΣΕ. Έτσι θα το βοηθήσουμε πραγματικά και όχι με τσανακογλυψιές και υμνολογίες. Αγάπα τον πλησίον σου και με τα ελαττώματά του. Και τα ελαττώματα αυτά δεν είναι λίγα: αν το ΚΚΣΕ εφάρμοζε με λίγη-πολύ συνέπεια τον ηθικό κώδικα του κομμουνισμού που διακήρυξε, τότε, στην καλλίτερη περίπτωση θάπρεπε κατά 50% ν’ απαλλαχτεί απ’ το φορτίο του. Μια τέτοια αφαίμαξη θα βοηθούσε μονάχα το ΚΚΣΕ αφάνταστα και ολόπλευρα, και θα σήκωνε ακόμα πιο πολύ το ηθικό κύρος του. Φθοροποιό επίδραση πάνω στη σοβιετική νεολαία, ασκεί πρώτ’ απ’ όλα το αρνητικό παράδειγμα των κακών μελών του κόμματος. Αφτά όλα τάδα με τα μάτια μου, μέσα στην πραγματικότητα της σοβιετικής και κομματικής ζωής και δράσης και μπορώ, δηλ. θα μπορούσα να τα αποδείξω. Στο παρελθόν μόνο ο Έρκολι (Τολιάτι) έκανε για το ζήτημα αυτό υπαινιγμό και μετά σιώπησε.

Εμείς οι κουκουέδες το αλάθητο πληρώσαμε πολύ ακριβά ώστε δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπάμε. Και όχι από μνησικακία -αφτό θάτανε σιχαμερό και ασυγχώρητο- μα από επαναστατικό καθήκον. Δεν χωράει αντίρρηση. Να κριτικάρουμε έχουμε όχι μονάχα δικαίωμα μα και υποχρέωση. Τα πράγματα σχετικά με τα προπολεμικά χρόνια άλλαξαν ριζικά. Τότε μια τέτοια κριτική θα ισοδυναμούσε με αντεπανάσταση. Τότε πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών σόλο τον κόσμο ήταν η υπεράσπιση με όλη τη δύναμη και με όλα τα μέσα της ΕΣΣΔ. Σήμερα έχουμε άλλη εικόνα. Η υπεράσπιση της ΕΣΣΔ παραμένει και τώρα καθήκον μας, όμως αυτό δεν είναι πια το αποφασιστικό. Η ύπαρξη, η διατήρηση, η επιβίωση της ΕΣΣΔ έχει όπως και πριν αποφασιστική σημασία για την ύπαρξη και την πρόοδο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μα η παγκόσμια ιμπεριαλιστική αντίδραση δεν μπορεί πια να ξεκάνει, να εκμηδενίσει, να νικήσει τη Σοβιετική Ένωση. Και ο ρόλος της ΕΣΣΔ σήμερα είναι διαφορετικά άλλος. Η Σοβιετική Ένωση πρέπει σήμερα, καθημερινά, στη ζωή, με έργα ν’ αποδείχνει ότι μπορεί να ξεπεράσει και ξεπερνά τον καπιταλισμό σ’ όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής και δράσης. Ο αμερικανός εργάτης, λόγου χάρη, πιο πλατιά ο αμερικανός εργαζόμενος θ’ αλλάξει τα μυαλά του, όταν απ’ τα ίδια τα πράματα πειστεί ότι ο σοσιαλισμός είναι ανώτερος απ’ τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ότι ο σοσιαλισμός, χωρίς ν’ απειλεί τις εθνικές παραδόσεις και συνήθειες των αμερικάνων, δημιουργεί, χτίζει καινούρια κοινωνία με ανώτερο πνευματικό και υλικό επίπεδο, κατάλληλο, αποδεχτό και πραγματοποιήσιμο και για τον αμερικανό εργαζόμενο, προσαρμοσμένο στις δικές του ιδιομορφίες, χωρίς να του χαλά τις συνήθειες και τις παραδόσεις του.

Να γιατί κάθε βήμα, και το πιο μικρό που η ΕΣΣΔ πραγματοποιεί προς την κατεύθυνση αυτή, δείχνοντας στη ζωή την ανωτερότητα του σοσιαλισμού μας γιομίζει χαρά. Μα για τον ίδιο λόγο και κάθε λάθος παραστράτημα του ΚΚΣΕ προκαλεί λύπη και δυσφορία. Το χειρότερο εδώ θα ‘ταν αν σιωπούσαμε και “συγχωρούσαμε”. Όπως γράφω και αλλού η ζωή διέλυσε το μύθο για το “αλάθητο” του ΚΚΣΕ. Και μεις κριτικάροντάς το για τα λάθη και τα στραβοπατήματά του το βοηθάμε με πιο πολύ επιτυχία και συνέπεια ν’ ανταποκρίνεται στα καθήκοντα και τις απαιτήσεις που του προβάλει και επιβάλλει σήμερα η ιστορία: καθημερινά, μέσα στη ζωή, με έργα ν’ αποδείχνει ότι μπορεί η ΕΣΣΔ όπως και ολόκληρο το σοσιαλιστικό στρατόπεδο να ξεπεράσει και ότι ξεπερνά τον αμερικάνικο καπιταλισμό, ότι ο σοσιαλισμός είναι ανώτερος, καλλίτερος απ’ τον καπιταλισμό. Η τέτοια κριτική αποτελεί για όλα τα ΚΚ ύψιστο καθήκον και υποχρέωση προλεταριακού διεθνισμού.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση