Δεν σε ξεχνάμε Παύλο!

Δύο χρόνια πριν που ήμουν έγκυος στη Σοφία μου, πέρασα από το Εφετείο. Η Μάγδα είχε κουτιά με γλυκά, κάτι ολόφρεσκα γλυκά. Έπρεπε να κεραστείς οπωσδήποτε εσύ, αλλά και να πάρεις για το γραφείο, για τον καλό σου, για τη μαμά σου.

Καθίσαμε όπως πάντα να τα πούμε λιγάκι. Εμένα ακόμη δεν με είχαν εγκαταλείψει οι αναγούλες κι οι ζαλάδες. Μου μίλησε λοιπόν εκείνη τη μέρα για κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης, με τόση αγάπη και τόσες λεπτομέρειες. “Εκεί γύρω στον όγδοο τα πιάνει τέτοιος λόξυγκας που τρομάζεις. Το αισθάνεσαι πιο δυνατά κι από καρδιά. Θα το δεις. Ο Παύλος δεν έκανε άλλη δουλειά όλη μέρα, όλο λόξυγκα είχε ο άτιμος”. Ούτε η μητερα μου, ούτε η γυναικολόγος μου μού είχαν πει κάτι σχετικό, αλλά στον όγδοο δεν τρόμαξα γιατί με είχε προειδοποιήσει η Μάγδα.

Μετά τον τοκετό η μητέρα αποχωρίζεται στην κυριολεξία ένα κομμάτι της, αυτό το μικρό ανθρωπάκι που είχε κάποτε λόξυγκα εντός της. Το νιώθει όταν πονάει, το καμαρώνει, γελάει με το γέλιο του, κλαίει με το λυγμό του.

Σαν σήμερα η Μάγδα γεννούσε τον Παύλο της. Ένα μωρό που ίσως τότε φάνηκε στους υπόλοιπους σαν όλα τα μωρά του κόσμου, γλυκό κι ατίθασο, έτοιμο να αδράξει τη ζωή. Μα η μοίρα όριζε αυτό το μωρό να γίνει ένας σπουδαίος ενήλικας.

Ο Παύλος δεν έγινε σπουδαίος επειδή δολοφονήθηκε. Ήταν σπουδαίος όσο ζούσε, ήταν αγωνιστής και γενναίος μέχρι την τελευταία του ανάσα. Η δολοφονία του γέννησε ένα τεράστιο κύμα αντιφασισμού και στάθηκε η αφορμή να αφυπνιστεί ένα κομμάτι κόσμου που δεν είχε ιδέα ως τότε για την απειλή του φιδιού σε γειτονιές, σχολεία και χώρους εργασίες.

Ξέρω καλά πως η Μάγδα, θα προτιμούσε να γιόρταζε σήμερα τα 42 χρόνια του γιου της κρατώντας τον σφιχτά στην αγκαλιά της κι ας μην τον γνώριζε άνθρωπος. Και έχει δίκιο, έχει όλα τα δίκια του κόσμου στα χέρια και στην καρδιά της.

Δεν μπορούμε δυστυχώς να της φέρουμε πίσω τον Παύλο, μα δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.