Αναμνήσεις από τα φεστιβάλ της ΚΝΕ

Κάθε φορά που σκέφτομαι τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗΣ του ’70 και του ’80 ξεχνάω πως είμαι μεσήλικας και έχω στο μυαλό μου την εικόνα μου της εποχής εκείνης.  Νέα, μακρυμάλλα με το κόκκινο μαντίλι μου στο λαιμό.

Στο πρώτο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στου Ζωγράφου, δεν είχα πάει. Ήμουν τότε στον Ρήγα και οι αντιθέσεις ήταν έντονες.  Ούτε καν την περιέργεια δεν είχα να δω τι κάνουν οι Κνίτες. Από την Καισαριανή και μετά, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν κάπως σαν «το γεγονός της χρονιάς» για μένα, που ήμουν πια «επιρροή» αρχικά, και μέλος της ΚΝΕ στη συνέχεια.

Φοιτήτρια στο εξωτερικό, ερχόμουν στην Ελλάδα για διακοπές και κατευθείαν στη Σάμο.  Έτσι ενώ είχα δουλέψει για την προετοιμασία των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων στο νησί, δεν είχα βοηθήσει ποτέ μου στο στήσιμο του Φεστιβάλ στην Αθήνα, και είχα τις σχετικές τύψεις.

Οι διακοπές μας στη Σάμο τελείωναν ανάλογα με το πότε ήταν προγραμματισμένο το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή στην Αθήνα.  Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσει ο μπαμπάς και ανάλογα με τις ημερομηνίες διεξαγωγής του, φτιάχναμε τις βαλίτσες μας τον Σεπτέμβρη.  Ήταν και για τους γονείς μου μεγάλο γεγονός, ειδικά για τον πατέρα μου που είχε πάθος με τους νέους ανθρώπους και πάντα παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις της νεολαίας.  Στην Αθήνα πάντως χώριζαν οι δρόμοι μας.  Ποτέ μου δεν πήγα στο φεστιβάλ μαζί με τους γονείς μου γιατί εκείνοι πήγαιναν στους επίσημους και εγώ θεωρούσα πως δεν έχω καμμιά δουλειά να είμαι εκεί, μια που τίποτα στη ζωή μου μέχρι τότε δεν με καθιστούσε «επίσημη».  Έτσι με το λευκό μου πουκάμισο (για να φαίνεται πιο έντονα το κόκκινο μαντίλι μου με το σφυροδρέπανο) κατέβαινα με τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια κι από κει στη Ζήνωνος για να πάρω το λεωφορείο που με άφηνε στο γήπεδο του Άγιου Ιερόθεου. Κι εκεί άρχιζαν τα προβλήματα. Τι να παρακολουθήσει κανείς;  Τόσες πολλές εκδηλώσεις.  Κεντρική εξέδρα ή κάπου αλλού;  Και πού;  Συνήθως παρατούσα τις όποιες παρέες έβρισκα και αλώνιζα μόνη μου να δω και να ακούσω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα.

Με το τέλος του Φεστιβάλ είχα την ευκαιρία να απαλύνω τις τύψεις μου για το γεγονός πως δεν βοήθησα στο στήσιμό του. Ήταν λογικό, όλοι οι σύντροφοι που είχαν δουλέψει για να στηθεί όλο αυτό το τεράστιο γεγονός, που είχαν χάσει τις διακοπές τους και είχαν αφιερώσει το καλοκαίρι τους σε αυτό, να είναι κουρασμένοι. Ευκαιρία λοιπόν να κάνω κάτι χρήσιμο. Αν το στήσιμο έχει τη χαρά του ότι δημιουργείς κάτι όμορφο και σπουδαίο κι αυτό σε κάνει να ξεχνάς την κούρασή σου, το ξεστήσιμο είναι μια άχαρη υπόθεση. Σ’ αυτήν την άχαρη υπόθεση λοιπόν ήμουν αποφασισμένη να βοηθήσω.  Πήγαινα κάθε χρόνο στην επιτροπή που ήταν υπεύθυνη και δήλωνα συμμετοχή για το ξεστήσιμο.  Έλεγα πως είμαι από την ΚΝΕ Σάμου, γιατί πού να εξηγώ τα της φοιτήτριας εξωτερικού.  Όνομα συνήθως δεν έλεγα.  Τα πράγματα στο ξεστήσιμο ήταν πιο χαλαρά, έτσι συνήθως δεν χρειαζόταν παραπάνω πληροφόρηση. Χέρια χρειαζόντουσαν. Η πιο άχαρη των άχαρων εργασιών πάντως ήταν το σκούπισμα του γηπέδου του Άγιου Ιερόθεου, που ήταν και το πιο επείγον να γίνει.  Δεν ξέρω πόσες φορές έχω σκουπίσει αυτό το γήπεδο στο Περιστέρι!  Διάσπαρτα στο γήπεδο στη διάρκεια του Φεστιβάλ ήταν διάφορα «μπαρ», με το βαρέλι με τον πάγο και τα αναψυκτικά μέσα.  Όλο και κάποιο μπουκάλι μπορεί να είχε σπάσει και συνήθως την επομένη ή μεθεπομένη του Φεστιβάλ το γήπεδο έπρεπε να επιστραφεί στην τοπική ομάδα και δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει έστω και το παραμικρό γυαλάκι που να μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό στους αθλούμενους. Σκουπίζαμε λοιπόν με πάθος το γήπεδο σα να ήταν το σαλόνι του σπιτιού μας!  

Στο μεταξύ, όσο μαζεύαμε τα πράγματα και λύναμε τις κατασκευές, υπήρχε πάντα περιφρούρηση. Το άλσος  είχε ανοίξει για το κοινό και διάφορος κόσμος έκανε τις βόλτες του καθώς εμείς μαζεύαμε. Θυμάμαι μια κυρία που είχε βάλει τις φωνές καθώς με έβλεπε να κουβαλάω κάτι πράγματα περνώντας μπροστά από ένα σύντροφο που ήταν περιφρούρηση. «Τι πράγματα είναι αυτά;  Το κορίτσι να κουβαλάει και το αγόρι να κάθεται;»  Παράτησα αυτά που κουβαλούσα και άρχισα να της εξηγώ τι σημαίνει περιφρούρηση και πως η δική μου η ασφάλεια αν συμβεί κάτι εξαρτάται από αυτόν που στέκεται εκεί και με προσέχει. Απ’  ό,τι κατάλαβα τελικά η κυρία ήξερε μια χαρά ποιος ήταν ο ρόλος του συντρόφου, απλώς είχε όρεξη για κουβέντα, γι’ αυτό και ξεκίνησε το θέμα.  Τελικά μοναξιά υπήρχε και τότε…

Η καλύτερή μου ώρα στο ξεστήσιμο πάντως ήταν όταν άρχιζε να σουρουπώνει. Τότε μια ησυχία απλώνονταν στο Άλσος Περιστερίου και είχες την εντύπωση πως ταίριαζε τόσο πολύ με τα χρώματα του Σεπτέμβρη και τη γιορτή που τέλειωσε και το νοικοκύρεμα του χώρου.  Φθινόπωρο, μάζεμα και περισυλλογή, ό,τι χρειαζόταν για ν’ αρχίσει ήδη η εικόνα της ερχόμενης άνοιξης και του μελλοντικού καλοκαιριού και του επόμενου φεστιβάλ να σχηματίζεται στο μυαλό μου. Το Φεστιβάλ τελείωσε. Ζήτω το Φεστιβάλ!