Από την κοινωνία του θεάματος στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Με αυτό το κείμενο του Drugitiz εγκαινιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα και μια σειρά αναρτήσεων για το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, που σε λίγες μέρες κορυφώνει και ολοκληρώνει το ταξίδι του, με τις κεντρικές εκδηλώσεις του στην Αθήνα. Κείμενα με σκέψεις, συναισθήματα, ευτράπελα κι αναμνήσεις συνεργατών της Κατιούσα θα δημοσιευτούν τις επόμενες μέρες, προσπαθώντας να δώσουν μια μικρή γεύση από όσα ζήσαμε κι από αυτά που θα ακολουθήσουν. Γιατί, τα καλύτερα Φεστιβάλ δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα…

Το 43ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι για μένα το έβδομο που θα πάω, ένα σαν μικρούλης κνίτης το ’03 στη Πανεπιστημιούπολη (δεν το θυμάμαι και πολύ καλά, έχω μόνο αφαιρετικές εικόνες απο αυτό) και όλα τα υπόλοιπα απο το 2012 και μετά. Επίσης είναι το τέταρτο κεντρικό που θα έχω τη χαρά να παίξω σαν μουσικός, παρέα με τον Φρανκ και τους Rebellion Connexion.

Οι σκέψεις, οι μνήμες και τα συναισθήματα είναι πολλά για αυτό το θεσμό, απο συγκινητικές στιγμές μέχρι κριτικές σε πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα και από αναμνήσεις χαβαλέ μέχρι αναμνήσεις προσφοράς χειρωνακτικής εργασίας, για να λειτουργήσει όλο αυτό. Παρόλα αυτά, θέλω να εκμεταλλευτώ την αφορμή για να επικεντρώσω σε κάτι που θεωρώ ότι αξίζει να συζητηθεί γιατί, αν και θα έπρεπε να είναι δεδομένο, είναι ακόμα στοίχημα που δίνεται και πρέπει να κερδηθεί, οπότε αξίζει να αφιερωθούν λίγες λέξεις για αυτό.

Χωρίς να έχω κάποια άδεια από τους υπόλοιπους για να μιλήσω εκ μέρους τους, είναι νομίζω ασφαλές να πω ότι για μας το φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι η επιτομή αυτού που κάνουμε και της σχέσης που θέλουμε να κατακτήσουμε με τον κόσμο που ακούει τη μουσική μας, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Σε έναν κόσμο που το ατομικό συμφέρον είναι αποτέλεσμα της αντίθεσης με το κοινό συμφέρον, στον κόσμο που οι μουσικοί επιδιώκουν να γίνουν σταρ για να έχουν τους συνανθρώπους τους σαν followers και να τους κοιτάν αφ υψηλού, στον κόσμο που το να συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους σαν σκατά μπορεί να σε κάνει να φαντάζεις κουλ τυπάκι, εμείς στεκόμαστε ενάντια. Μακριά απο λογικές θεάματος και διαχωρισμού καλλιτέχνη-κοινού, αυτό που επιδιώκουμε είναι να βρισκόμαστε με τον κόσμο και να επικοινωνούμε, είτε είμαστε πάνω στη σκηνή, είτε από κάτω. Δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή για να επιβεβαιώσουμε τον εγωισμό μας, να αναδειχτούμε προσωπικά και να πουλήσουμε μούρη ψωροστάρ μέσα σε διάφορους εναλλακτικούς κύκλους. Παίζουμε γιατί είναι μια δική μας ανάγκη να εκφραστούμε και ένας τρόπος να συνεισφέρουμε στην κοινή υπόθεση. Νίκη για εμάς είναι να νοιώσεις εσύ γαμάτος, όχι να κάνεις εσύ εμάς να νοιώσουμε γαμάτοι.

Είτε παίζουμε μουσική, είτε τριγυρνάμε στο κόκκινο χωριό πίνοντας μπύρες, είτε ακόμα έχοντας χρεώσεις, είμαστε εκεί “όχι για να ξεχωρίσουμε απο τον κόσμο, μα για να ενώσουμε τον κόσμο”. Είτε κάποιοι από μας όντας μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είτε κάποιοι (όπως εγώ) όχι. Και όπως έχει ειπωθεί ήδη και on record, η μουσική που γράφουμε και παίζουμε είναι “για συντρόφους και όχι για οπαδούς”. Και στα φεστιβάλ της ΚΝΕ βρίσκουμε πρώτα από όλα τέτοιους.

Φέτος ετοιμάζουμε φοβερό set, με πολύ καινούρια δουλειά, προσαρμοσμένο στα μέτρα ενός τέτοιου μεγάλου φεστιβάλ. Ελάτε πορωμένοι στις 21/09 στη Μαθητική Σκηνή και θα περάσουμε καλά…