Ξεκινάει το Φεστιβάλ. Θα πάμε ε;

Επιτέλους αύριο φτάνει η μέρα που αρκετοί περιμέναμε. Είναι το μόνο φεστιβάλ που δε χρειάζεται να διευκρινίσεις σε ποιο αναφέρεσαι. Ένα είναι το Φεστιβάλ -ένα είναι το Κόμμα… Είναι θεσμός δεκαετιών τώρα. Είναι υπόθεση της νεολαίας και του εργαζόμενου κόσμου. Όσων είναι στους ταξικούς αγώνες, όσων δεν σκύβουν το κεφάλι, όσων ονειρεύονται, όσων ελπίζουν, όσων σκέπτονται, όσων διστάζουν, όσων απογοητεύτηκαν, όσων μετάνιωσαν, όσων δεν τολμούν, όσων περιμένουν σωτήρες, όσων δε νιώθουν μόνοι, όσων ψάχνουν και ανησυχούν, όσων μελετούν την Ιστορία, όσων έχουν απορίες, όσων έχουν αντιρρήσεις, όσων ερωτεύονται, όσων αγωνιούν, όσων ταλαντεύονται, όσων σκέφτονται να κάνουν τώρα το βήμα και να διεκδικήσουν, όσων θέλουν να γλεντήσουν, όσων θέλουν να διασκεδάσουν, όσων θέλουν να ξεσκάσουν, όσων νιώθουν μόνοι.

Για όλους αυτούς και για άλλους τόσους το Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ, το 44^ο αισίως, είναι σημαντικό φέτος και για άλλους δύο λόγους σταθμούς στην Ιστορία του εργατικού κινήματος. Είναι η μεγάλη γιορτή για τα 100 χρόνια ίδρυσης του ΚΚΕ, καθώς και των 50 χρόνων της ΚΝΕ.  Με σύνθημα «Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Δύσκολος δρόμος!… Σίγουρος δρόμος… Τώρα είναι δίκός σου αυτός ο δρόμος!»

Σε αυτό το φεστιβάλ θα είμαι παρούσα. Από βρέφος στην κοιλιά της μάνας μου, μέχρι και στα τώρα και ναι, η συγκίνηση είναι μεγάλη. Στις μνήμες από στησίματα του φεστιβάλ ως επιρροή και μετέπειτα ως μέλος της ΚΝΕ. Βρέθηκα στο χώρο και συγκεκριμένα στο στήσιμο όλης αυτής της κόκκινης πολιτείας, που δεκαετίες τώρα είναι δουλειά όλων των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Είναι η χρέωση μετά το πέρας των μαθημάτων στο σχολείο, είναι λίγο πριν το φροντιστήριο, είναι η βάρδια μετά τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και στη σχολή, είναι μετά το μεροκάματο, είναι σε κάποιο ρεπό, είναι στις μέρες της ανεργίας, είναι εκεί που ο παππούς κι η γιαγιά λέει δεν μπορώ να κρατήσω αυτές τις μέρες τα εγγόνια, είναι μετά το μαύρο μεροκάματο του μετανάστη.

Για τα γέλια και τα πειράγματα, για τα τραγούδια, για το διάλειμμα για ξεκούραση πριν χτυπήσουν πάλι τα σφυριά, για το φλερτ, για την υπόθεσή μας, για το χρέος, για την τιμή, για τον κόσμο που ονειρευόμαστε, για αυτά που δε μας χαρίζονται, για τη ζωή που μας ανήκει, για την Τάξη μας.

Σε αυτό το φεστιβάλ που κάθε χρόνο περνάει χιλιάδες κόσμου. Θα είμαστε εκεί, γιατί εκεί είναι η θέση μας.

Ακολουθεί ένα φωτογραφικό ρεπορταζ από το χώρο του Φεστιβάλ, λίγες ώρες πριν ανοίξει τις πύλες του και υποδεχτεί χιλιάδες κόσμου στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης», στο Ίλιον 20-21-22

Και δύο φωτογραφίες από τις πρόβες της θεατρικής ομάδας της ΚΝΕ που θα ανεβάσει την παράσταση “Φως που Καίει” εμπνευσμένη από το έργο του Βάρναλη.