Μάνος Λοΐζος: Οι νέοι να γνωρίσουν σε βάθος την Ιστορία του ΚΚΕ και την πορεία του

Ήταν του Σεπτέμβρη 17, το 1982, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Περιστέρι, που αναγγέλθηκε ο θάνατος του μεγάλου μας συνθέτη Μάνου Λοΐζου, του οποίου η ζωή και το έργο συνδέθηκε άρρηκτα με το προοδευτικό κίνημα και τους αγώνες του λαού μας. Πέντε χρόνια πριν, ενόψει του 3ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή ο Μάνος Λοΐζος μιλάει στο Ριζοσπάστη (14/9/1977) για την κορυφαία πολιτική – πολιτιστική εκδήλωση της νεολαίας:

«Θάπρεπε νάναι το μεγάλο ετήσιο γεγονός, αφού όμως μέσα στη χρονιά έχουν γίνει οι απαραίτητες και αναγκαίες ζυμώσεις και προετοιμασίες, ξεκινώντας από την επαρχία και όπου θα μπορούσαμε να πούμε πια ότι κάποιες μέρες του Σεπτέμβρη όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, για να παρουσιαστούν στο σύνολό τους, αυτές οι άξιες δουλειές.

Σε τελευταία ανάλυση τι σημαίνει φεστιβάλ, μιας πρωτοπορίας; Δεν πρέπει νάναι συνώνυμο της πρώτης εκτέλεσης στη μουσική, της πρώτης εμφάνισης στη ζωγραφική, της πρώτης έκδοσης ενός βιβλίου; Δεν κάνω κριτική στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Αντίθετα, ξέρω πολύ καλά με τι κόπους και θυσίες, μέσα από πόσα εμπόδια η ΚΝΕ οργανώνει το Φεστιβάλ. Σε τελευταία ανάλυση μια πολιτιστική αναγέννηση – γιατί αυτός είναι ο μακρινός στόχος του φεστιβάλ – δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Πιστεύω ότι το φεστιβάλ είναι αναγκαίο πάνω απ’ όλα για πολιτικούς λόγους. Ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν υποχρέωση να γνωρίσουν σε βάθος την Ιστορία του ΚΚΕ και την πορεία του. Να μάθουν την Ιστορία του πιο βασανισμένου ελληνικού κόμματος. Σ’ αυτό βοηθάει πολύ το φεστιβάλ. Άλλος σημαντικός λόγος είναι το πολιτιστικό πανόραμα των προοδευτικών δημιουργών που το φεστιβάλ μας δίνει την ευκαιρία να το καλύψουμε. Εξάλλου βλέπω ότι έχει μεγάλη σημασία η παρουσία ενός τόσο πολυπληθούς κοινού στο χώρο του φεστιβάλ τις μέρες που γίνεται, κάτι που συσφίγγει και στεριώνει νέες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Πιστεύω ότι τα σημερινά κριτήρια είναι πιο ανοιχτά γιατί έχει γίνει αντιληπτό ότι υπάρχει άνθιση της τέχνης στην Ελλάδα. Έχουν λείψει οι παλιές αμφιβολίες. Φάνηκε εξάλλου και η λειτουργία της τέχνης όλα αυτά τα χρόνια και έτσι οι τυχόν δισταγμοί δεν υπάρχουν πια, με την έννοια ότι πολλοί άξιοι δημιουργοί απόδειξαν με το έργο τους την ορθότητα της πορείας που ακολουθούν κι έτσι οι πολιτικοί προοδευτικοί φορείς παραστέκονται και απλώνουν αδελφικό χέρι. Τους θεωρούν με λίγα λόγια, συνεργάτες και συναγωνιστές».