Όχι άλλο “όχι άλλο Νταλάρα”…

Που ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που είχες το Κόμμα μες στην καρδιά…

Πού είναι τα χρόνια που ο Νταλάρας έλεγε τέτοια τραγούδια που δεν ξεχνιούνται αντί για  χαζομάρες -που ούτε αυτές ξεχνιούνται, ούτε παραγράφονται- για να ξεπλύνει το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ… Κι ήρθε τώρα πίσω στα παλιά του λημέρια, στα μέρη που μας είχε πρωτοδεί, ψάχνοντας θαρρείς για εξιλέωση.

Μήπως όμως είναι κάπως σα “να συχωρεθούν τα αποθαμένα σου” αυτές οι επιστροφές των άσωτων υιών, που θυμήθηκαν το φως το αληθινό στα καλλιτεχνικά τους γεράματα; Μπορεί εδώ άραγε να ισχύει η φράση για τα στερνά που τιμούν τα πρώτα;

Και τι να κάνουμε δηλαδή, να τους πούμε πως δεν τους θέλουμε; Ειδικά στο φετινό Φεστιβάλ με τα 100 χρόνια που έχουν συνδεθεί και με τα δικά τους τραγούδια; Δεν παίζει ρόλο στην τελική πού θέλει να ρίξει πολιτικά την αυλαία ένας καλλιτέχνης και πώς θέλει να τον θυμόμαστε; Κι αν είναι γιατί τον νοιάζει η υστεροφημία του, αυτό είναι το μόνο “κέρδος” που μπορεί να έχει από το κόμμα.

Εκτός κι αν το κάνει για να μας πει, πεθαίνοντας “ένας κομμουνιστής λιγότερος”, που λέει και το ανέκδοτο. Ή σαν την άλλη κλασική σκηνή από τους Απαράδεκτους, με το Σπύρο Παπαδόπουλο να λέει πως “καλό είναι να τα έχει κανείς καλά με το κόμμα, έχεις κάποιες προσβάσεις”.
-Πού;
-Πουθενά, ξέρω εγώ; Λέμε τώρα…

Και πού στρατόπεδο να τραγουδήσεις, δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις…

Η αναπόληση στα περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις (σαν εμάς τους Αρειανούς που φωνάζουμε “εσύ θα ξαναφέρεις το μπάσκετ στο Βορρά”) δεν επιτρέπεται. Επιβάλλονται όμως οι αναμνήσεις για να αντλήσεις πείρα και διδάγματα από το πρόσφατο ένδοξο παρελθόν, είτε αυτό είναι πολιτικό, είτε καλλιτεχνικό.

Κάποιες φορές το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θυμίζει εκείνη τη φράση του Γκράμσι για το παλιό που δεν έχει πεθάνει και το καινούριο που δεν έχει γεννηθεί ακόμα -κι εξακολουθεί να ομνύει στην παράδοση, μέχρι να βρει τους δικούς του δρόμους.

Πολλά πράγματα μοιάζουν ίδια, σταθερά κι επαναλαμβανόμενα: τα περίπτερα, οι καλλιτέχνες, το πρόγραμμα, οι αφίσες, τα μπλουζάκια. Ακόμα και τα αστεία του Λαϊκού Στρώματος για τον Πετρο-Λούκατς Χαλκιά και το έργο του “Λαϊκή παράδοση και ταξική συνείδηση”. Ακόμα κι οι απρόσμενες συναντήσεις με παλιούς γνωστούς, που ρωτάς για να μάθεις νέα τους -το παλιό και το νέο σε διαλεκτική σύνδεση.

Κι όμως είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, ειδικά για τη φωνή του Νταλάρα, που δεν έσπασε καθόλου. Και ήταν πόλος έλξης για μια γενιά που μεγάλωσε μαζί του, με τα τραγούδια του, που αυτονομήθηκαν από τον ερμηνευτή τους και δεν την πρόδωσαν ποτέ. Και μας ευχήθηκε στο τέλος “καλή αντάμωση”, αλλά ξέχασε να πει “στα γουναράδικα…”

Είναι ευχάριστο όμως να ανακαλύπτεις κάποιες σταθερές, να τις επιβεβαιώνεις, να νιώθεις ασφάλεια πως βρίσκονται πάντα εκεί και δε θα σε προδώσουν, σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, όχι πάντα προς το καλύτερο, και βρίσκουν κάποιοι βολικό άλλοθι για να ξεχάσουν τις αρχές τους και να σου πουν πως εξελίσσονται. Δε φτάνουν αυτές από μόνες τους για τις προκλήσεις της νέας εποχής, είναι όμως οι βάσεις και χωρίς αυτές δε θα έχεις εφόδια για να σταθείς στα πόδια σου, πόσο μάλλον εφόδια για την έφοδο στον ουρανό.

Αυτή είναι η νιότη του κόσμου, όσο κι αν πιάνει καμιά φορά σοσιαλδημοκρατική σκουριά στο διάβα της. Κι αν την αφήσαμε προσωρινά πίσω μας, είμαστε καταδικασμένοι να την βρούμε ξανά μπροστά μας, στο μακρύ δικό μας δρόμο για την κοινωνία του μέλλοντος, που είχε πάντα ανήφορο -όπως και αυτός του Σίσυφου, με τη διαφορά πως εμείς βγάζουμε διδάγματα από κάθε αποτυχία. Απότυχε ξανά, απότυχε καλύτερα.

Και στο ενδιάμεσο θα έχουμε ευχάριστες παύσεις, όπως το Φεστιβάλ και τις συναυλίες του. Και αν σε κάποιους δεν αρέσει αυτό που έχουμε, αν το συνηθίσαμε και το βαρεθήκαμε, θα το εκτιμήσουμε όταν το χάσουμε. Μέχρι να βρούμε κάτι άλλο, νέο, καλύτερο. Και αν δεν υπάρχει, να το δημιουργήσουμε, γιατί η στρατευμένη τέχνη δε θα έρθει έξω από το κίνημα και τη δική του άνοδο. Η πρόκληση για νέα πράγματα δεν είναι ποτέ αυστηρά καλλιτεχνική, είναι πρωτίστως πολιτική…

Για αυτό άμα δείτε σήμερα τους γνωστούς καλοθελητές που θα γκρινιάξουν στοχευμένα για τον Νταλάρα (και δεν εννοώ αυτούς που όντως δεν τους κάθεται καλά και στην τελική δε θα παν να τον δουν, δεν είναι υποχρεωτικό) ή τον όποιο Νταλάρα, αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα της “γκρίνιας για την γκρίνια” και τις εντυπώσεις στα social media, να τους απαντήστε με τον τίτλο της ανάρτησης.

Όχι άλλο “όχι άλλο Νταλάρα”, μας τέλειωσε αυτό, μαζί με τον Πανούση…

Κατά τα άλλα, ποιος είπε πως δεν υπήρχαν και καινούρια πράγματα στο Φεστιβάλ; Είχαμε καινούριο σφυροδρέπανο, τους Κοινούς Θνητούς με τους Urban Pulse στη Μαθητική Σκηνή, και την Έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, που θα την παρουσιάσουμε μάλλον ξεχωριστά.

Και αν θες κάτι ακόμα πιο καινούριο, σήμερα θα είναι και ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας (and the Tsolia Band) στη Μαθητική Σκηνή και όποιος αντέξει. Αν φτάσει βέβαια με το καλό, με τέτοια συναπαντήματα που έχει και την αύρα των συνεπιβατών του…

Ωραία. Ο Κυριάκος κάθεται ακριβώς μπροστά μου και ο Κωστάκης ακριβώς μπροστά από τον Κυριακο! Ο Καραμανλής μου έκλεισε το μάτι καθώς περνούσα από μπροστά του. #συνεχήσενημέρωση pic.twitter.com/TyfFEDIIKZ

— Apostolis Barmpagiannis Official (@tsoliasOfficial) 14 Σεπτεμβρίου 2018

Υστερόγραφα:

-Μπορείτε να δείτε εδώ ένα κείμενο στο odgoo.gr και μια ωραία ανταπόκριση από την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, επικεντρωμένη βέβαια στη συναυλία του Νταλάρα, με το πρόγραμμα της συναυλίας και κάποια χαρακτηριστικά βίντεο. Μια σημαία που δεν άλλαξε στο χρόνο…

-Το Phoenix (Le) Sans Culotte και το Milworkers Bucks είναι καλά ονόματα άραγε για ομάδες μπάσκετ σε ένα εργατικό πρωτάθλημα;