Τα Φεστιβάλ της άγριας νιότης

Σσσσς, αρχίζει το Φεστιβάλ. Που για τον Κνίτη και όχι μόνο είναι ό,τι είναι για τον άρρωστο οπαδό το “σωπάτε κι αρχίζει το ματς” του Κηλαηδόνη -που κι αυτός είχε έρθει σε μερικά Φεστιβάλ. Η Κατιούσα ανοίγει μια Στρογγυλή Τράπεζα Ερωτήσεων και απευθύνεται σε εκλεκτούς φίλους και συνεργάτες της, συγκεντρώνοντας τις απαντήσεις τους που μυρίζουν ρετσίνα, σουβλάκι, Ριζοσπάστη στην τσέπη… Με μια λέξη Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή.

Πάρκο Τρίτση ή Ιλίσια-Πανεπιστημιούπολη;

2310net: Εννοείται Ιλίσια. Μικρότερες αποστάσεις, πιο εύκολη πρόσβαση, κοντά οι σκηνές και πιο μικρός χώρος με αποτέλεσμα να μη «χάνεται» το Φεστιβάλ ανάμεσα στα δέντρα και τις λίμνες.

Γιάννης Α-Γιάννης: Το μυαλό λέει Πάρκο Τρίτση αλλά η καρδιά Ιλίσια. Και σ’ αυτή την περίπτωση δίκιο έχει το μυαλό. Αλλά τα Ιλίσια, είναι τα εφηβικά μου χρόνια. Οι έρωτες, οι τυρόπιτες των Τούρκων, οι χρεώσεις, το στήσιμο, το ξεστήσιμο, να γυρνάς σπίτι με τα πόδια από την Πανεπιστημιούπολη. Ααααχ. Το Πάρκο Τρίτση είναι η πολιτική επιλογή. Δυτική Αθήνα, χώρος δίχως ζωή που στα χέρια των Κνιτών αποκτά ξανά. Σα να λέμε ότι πριν το Φεστιβάλ του 2010, το Πάρκο Τρίτση ζούσε ακόμα την… προϊστορία του. Το πιάσατε το υπονοούμενο.

Ορνιθόρυγχος: Πανεπιστημιούπολη, γιατί εκεί το γνωρίσαμε, εκεί το αγαπήσαμε (και εκεί αγαπήσαμε…)

Mariori: Αν η απάντηση είναι Πανεπιστημιούπολη, τότε έζησες ευτυχισμένα “παιδικά” χρόνια. Και είσαι 30+ πλέον. Το Φεστιβάλ μπορεί να μεγάλωσε στο πάρκο Τρίτση αλλά έχασε τη φοιτητική του φάση. Μαλλον βέβαια εμείς τη χάσαμε. Πανεπιστημιούπολη πάντως για ξενύχτια μέχρι την ανατολή και για γιουπι-γιάγια στις 5 το πρωί.

Τοτέμ: Τρίτση. Τις πάπιες ταΐσαμε, που λέει και το τραγούδι.

Coke: Ε καλά, τι να λέμε τώρα. Ιλίσια και πάλι Ιλίσια και δεν το λέω επειδή είναι πιο κοντά στο σπίτι μου. Καλό το Πάρκο Τρίτση αλλά εκεί γίνεται πιο «απλωμένο» φεστιβάλ. Εντάξει τώρα το φεστιβάλ δεν έχει το θέμα που είχε στα Ιλίσια, η μουσική από την κεντρική σκηνή να καλύπτει την νεανική αλλά πώς να το κάνουμε προτιμώ πιο «μαζεμένα» πράγματα.

Σφυροδρέπανος: Δε βλέπω πώς η Πανεπιστημιούπολη θα χωρούσε τόσο κόσμο και τόσες δραστηριότητες που έχουμε σήμερα, αλλά είναι σίγουρο πως το πάρκο Τρίτση δε χωρά τις αναμνήσεις των 35άρηδων Αθηνέζων για τα Ιλίσια όπου τραγουδούσαν ως τις 6 το πρωί σε λιβάδια με ξέπλεκες κοτσίδες. Οπότε σαφής απάντηση: Τρίτση-Τρίτση μάνα μου…

Φώτιος Δαγγλής: Αν και στα δυο η πρόσβαση είναι σχετικά προβληματική, αν και στα δυο το πάρκινγκ είναι σχετικά δύσκολο, εντούτοις και τα δυο είναι θαυμάσιοι χώροι, αλλά (παντού υπάρχει ένα αλλά τελικά), η ζωντάνια που δίνει το τριήμερο του φεστιβάλ στο πάρκο Τρίτση είναι τέτοια που του δίνει το προβάδισμα, η κατάσταση που παραδίδεται ξανά στο κοινό του το πάρκο είναι πάντα αναβαθμισμένη από την κατάσταση που επικρατούσε πριν το φεστιβάλ, για αυτό λοιπόν και μόνο για αυτό οι 12 πόντοι μου πηγαίνουν στο πάρκο Τρίτση.

ΠΣΚ ή ΠΠΣ (κοινώς Παρασκευοσαββατοκύριακο ή Πεμπτοπαρασκευοσάββατο);

2310net: Ας σκεφτούμε out of the box: Τεταρτο-Πεμπτο-Παρασκευο-Σάββατο.

Γιάννης Α-Γιάννης: Με δεδομένο πως το τέλος του Φεστιβάλ επιβάλλει μια μικρή συνέχεια με όσους συνάντησες μετά από καιρό εκεί, θα επιλέξω λήξη το Σάββατο. Ώστε να μπορείς χωρίς τύψεις να κοιμηθείς στις 10 η ώρα της Κυριακής. Από την άλλη, κάποια στιγμή οι μέρες του φεστιβάλ δεν θα πρέπει να ανακηρυχθούν αργίες; Ή απεργίες έστω.

Ορνιθόρυγχος: ΠΠΣ, για να πηγαίνουμε την Πέμπτη χωρις πολύ κόσμο στην Έκθεση και για χοντρά κουκουέδικα ψώνια σε Βιβλιοπωλείο και Διεθνούπολη. Bonus: H Κυριακή ελεύθερη για αναπλήρωση ύπνου, και ξεπέρασμα πιθανού hangover πριν ξαναγίνουμε γρανάζια της καπιταλιστικής παραγωγής.

Mariori: ΠΠΣ γιατί η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο. Και γιατί δεν έχεις κατάθλιψη επί 2, δηλαδή και το τέλος του φεστιβάλ και την Κυριακάτικη κατάθλιψη.

Τοτέμ: Το ΠΠΣ βολεύει, γιατί ξεστήσιμο Κυριακή βράδυ, και να πρέπει να ξυπνήσεις 6 το πρωΐ για δουλειά (δηλαδή πιθανότατα να το πας σερί), δε λέει με την καμία.

Coke: Όταν ξέστηνα ήταν ΠΣΚ και σίγουρα θα προτιμούσα ΠΠΣ. Τώρα που δεν ξεστήνω πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα ΠΣΚ .

Σφυροδρέπανος: Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια. Καταλαβαίνω πολύ καλά τους πρακτικούς λόγους που επιβάλουν το ΠΠΣ, αλλά εφόσον μιλάμε για προτιμήσεις, όχι η Πέμπτη δεν είναι το νέο Σάββατο κι όλα τελειώνουν από τη μία. ΠΣΚ όπως παλιά, σε φεστιβάλ και φοιτητικές εκλογές. Και βασικά, παραπάνω μέρες. Δεν μπορεί να στήνεται μόνο για ένα τριήμερο αυτή η Κόκκινη Πολιτεία.

Φώτιος Δαγγλής: Ως φοιτητής και Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη να ήταν δεν θα με ένοιαζε… αλλά (νάτο πάλι το αλλά) μόνο και μόνο η Δευτέρα (αν και εφόσον το φεστιβάλ τελείωνε Κυριακή) θα ήταν σκότωμα για τους περισσότερους εργαζόμενους, αν λοιπόν σε αυτό προσθέσει κανένας την “ελεύθερη” Κυριακή για να ξεστηθεί όλος αυτός ο χώρος… δαγκωτό ΠΠΣ!

Ποιο μέρος του Φεστιβάλ θα χαρακτήριζες αγαπημένο και γιατί και σε ποιο δεν έχεις πατήσει;

2310net: Δεν έχω πατήσει ποτέ στον παιδότοπο για ευνόητους λόγους. Αγαπημένο μέρος το λαϊκό το τελευταίο βράδυ, όποιος κι αν τραγουδάει. Είναι η κορύφωση. Ένα φεστιβάλ μέσα στο φεστιβάλ.

Γιάννης Α-Γιάννης: Διεθνούπολη. Όχι λόγω του προλεταριακού διεθνισμού που με χαρακτηρίζει δίχως άλλο. Κυρίως για τα μπλουζάκια. Ήταν ο μόνος χώρος που γινόταν χαμός από την πρώτη μέρα του φεστιβάλ. Ποιος θα προλάβει το καλύτερο μπλουζάκι που έπειτα γινόταν talk of the (festival) town και την δεύτερη μέρα, είτε δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, είτε υπήρχε μόνο το extra extra extra extra small. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, που θα έλεγε και ο Βασίλης ο Σκουντής, ξέρουν που πρέπει να πάνε.
Και το υπόσχομαι, το υπόσχομαι αλήθεια. Φέτος θα πάω σε μια θεατρική παράσταση.

Ορνιθόρυγχος: Αγαπημένο μέρος η Διεθνούπολη για τις πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τους ξένους συντρόφους. Βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα (όχι πάντα θετικά), για την κατάσταση του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Α, και για τις καρφίτσες από τη Ρωσία που πάντα προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι κατασκευασμένες από ατσάλι που εξόρυξε με τα γυμνά του χέρια ο ίδιος ο Σταχάνωφ.
Δεν έχω πατήσει στο στέκι Νέων Εργαζομένων και ντρέπομαι γι’ αυτό.

Mariori: Η Διεθνούπολη για τα μοχίτο,τα μπλουζάκια των ξένων οργανώσεων, τις συζητήσεις, τα φυλλάδια και την αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι. Κι ας οπορτουνίζουν κάποιοι (ή μήπως εμείς).
Δεν έχω πάει ποτέ στον κινηματογράφο (όταν υπήρχε). Προσπάθησα μια φορά να το βρω κ δεν κατάφερα να το βρω.

Τοτέμ: Αγαπώ γιατί είναι ωραία, την έκθεση βιβλίου. Δεν συχνάζω στη λαϊκή σκηνή, εκτός αν αρχίσουμε τις μπύρες από νωρίς.

Coke: Θα έλεγα η Διεθνούπολη αλλά επειδή όλοι θα απαντήσουν –φυσικά- η Διεθνούπολη θα πω εκεί που παίζουμε σκάκι. Ντρέπομαι που το λέω, τόσα χρόνια και τόσα Φεστιβάλ, δεν έχω παρακολουθήσει ούτε μισό θεατρικό δρώμενο.

Σφυροδρέπανος: Πηγαίνω στα πάντα, με διάθεση μικρού εξερευνητή και προτίμηση σε Διεθνούπολη και βιβλία.
Δεν έχω πάει στο πινκ-πονγκ, γιατί δεν παίρνω σειρά. Δεν πήγαινα στο σινεμά, όταν είχαμε, εκτός από μια φορά που ήθελα να αποφύγω κάποι@.

Φώτιος Δαγγλής: Την ψησταριά… πλάκα κάνω, το βιβλιοπωλείο φυσικά… έτσι κι αλλιώς πέραν των αναμνήσεων όλοι έχουμε γραμμένη στα βιβλία της βιβλιοθήκης μας την ημερομηνία των φεστιβάλ απ το οποίο τα αγοράσαμε! Από την άλλη δεν έχω επισκεφτεί ποτέ τον παιδότοπο.

Η καλύτερη συναυλία που θυμάσαι σε Φεστιβάλ;

2310net: Αν έχεις δει Μητροπάνο να γεμίζει την τεράστια κεντρική σκηνή με την παρουσία του και αν έχεις ακούσει τη φωνή του να καλύπτει κάθε άλλο ήχο στο χώρο, είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι άλλο.

Γιάννης Α-Γιάννης: Η τελευταία εμφάνιση του Δημήτρη Μητροπάνου. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον δω σε πίστα. Μέχρι τότε, έλεγα ότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Πόσο μικρός ήμουν. Και ο τραγουδιστής όμως φαινόταν ότι την είχε βρει. Δεν βιαζόταν, δεν έκανε ξεπέτα, δεν ήθελε να φύγει. Κι αυτό έβγαινε στην σκηνή.

Ορνιθόρυγχος: 39ο φεστιβάλ, αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο

Mariori: Φεστιβάλ 2008,90χρονα του κόμματος κ βροχή φυσικά.Αλλά οι Banda bassotti αποφασίζουν να παίξουν έτσι κ αλλιώς στη διεθνούπολη.Δεν ήταν ακριβώς συναυλία αλλά ήταν φοβερά.

Τοτέμ: 40ο φεστιβάλ, αφιέρωμα στο Ρίτσο. Λάκης Χαλκιάς ρησπέκτ.

Coke: Πολλές αλλά αν πρέπει να πω μια θα πω η τελευταία του Μητροπάνου. Ήταν μετά από το μεγάλο πρόβλημα υγείας που είχε σταματήσει για μεγάλο διάστημα να τραγουδάει. Ήταν κουρασμένος, φάλτσαρε λίγο παραπάνω, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου, ήταν ο Μητροπάνος και γούσταρα που τον άκουγα, γιατί πίστευα ότι δεν είχα πολλές ευκαιρίες ακόμη και δυστυχώς βγήκα αληθινός.

Σφυροδρέπανος: Αν το πάμε με υποκειμενικά γούστα, θα έλεγα κάποια παλιότερη του Λάκη Παπαδόπουλου ή του Βασίλη. Αν το πάμε με πολιτικό συναίσθημα, θα κέρδιζε η Μαρία Δημητριάδη. Αλλά εμένα μου έχει μείνει η πρώτη -ή μήπως δεύτερη;- φορά που ήρθαν οι Υπεραστικοί, που είχαν βγάλει μόλις “του Αδόλφου τα εγγόνια” και το είχε παίξει το μεσημερι η Ελληνοφρένεια, οπότε ήρθαν πολλοί υποψιασμένοι και -βασικά- γκαβλωμένοι να το ακούσουν. Κι όταν έπαιξαν οι πρώτες πενιές από το… ριφάκι, “θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες” και ο ουρανός άρχισε να δακρύζει και να πέφτει πάνω στα κεφάλια μας, χωρίς να πτοήσει κανέναν όμως.

Φώτιος Δαγγλής: Στα τόσα και τόσα φεστιβάλ που έχω παραβρεθεί, από την μικρότερη πόλη ως και την Αθήνα, τα φεστιβάλ τα χαρακτηρίζουν οι συναυλίες τους… Δύσκολα θα διάλεγα μία καλύτερη όλων… η καλύτερη πάντα είναι η επόμενη, φέτος π.χ., όπως και του χρόνου λόγω των 100χρονων οι συναυλίες είναι εξαιρετικές, συγκινησιακές και με το αφαν γκατε των καλλιτεχνών των φεστιβάλ!

Καλύτερη και χειρότερη στιγμή που έχεις ζήσει σε φεστιβάλ.

2310net: Καλύτερη στιγμή θα έλεγα πως ήταν η πρώτη φορά που πήγα στη Διεθνούπολη και είδα συντρόφους, κομμουνιστές από πολλές χώρες του κόσμου. Κάπου εκεί, νέος ακόμα, διαπίστωσα στην πράξη ότι ο κομμουνισμός δεν είναι μια υπόθεση δική μας, αλλά παγκόσμια. Κατάλαβα ότι υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω κι εμείς εδώ δεν είμαστε μόνοι! Χειρότερη; Όταν άκουσα τους Goin Through περνώντας κοντά από το μαθητικό στέκι. Άνοιξα βήμα και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Γιάννης Α-Γιάννης: Είναι η ερώτηση που με δυσκόλεψε περισσότερο. Δεν μπορώ στην πραγματικότητα να βρω “την καλύτερη” και η “χειρότερη” είχε να κάνει με οτιδήποτε εκτός από το φεστιβάλ.
Ως καλύτερη θα επιλέξω τη στιγμή της εισόδου του Χαρίλαου στον χώρο του Φεστιβάλ. Σε κάθε φεστιβάλ που θυμάμαι ως το θάνατό του. Τον καταλάβαινες χωρίς να το δεις. Ένα κύμα “μπιζαρίσματος” απλωνόταν απ’ όπου περνούσε, μέχρι να φτάσει στην πρώτη σειρά των καθισμάτων στην Κεντρική Σκηνή.
Ως χειρότερες θα βάλω τις δυο χρονιές που το φεστιβάλ δεν έγινε λόγω εκλογών. Το 2007 και το 2009 αν δεν με απατά η μνήμη μου.

Ορνιθόρυγχος: Η συγκινητικότερη στιγμή ήταν όταν που έμπαινα στον χώρο του 39ου φεστιβάλ, τον Σεπτέμβριο του 2013. Είχαν περάσει ελάχιστα 24ωρα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το χέρι του φασίστα, και παράλληλα ήταν το πρώτο φεστιβάλ στο οποίο πήγαινα ως μέλος της ΚΝΕ και άρα ένιωθα το βάρος μιας ευθύνης. Είχα μια αίσθηση ικανοποίησης που θα μου μείνει αξέχαστη, βλέποντας ότι είμαστε εδώ, όρθιοι και χιλιάδες απέναντι στο ναζιστικό κτήνος που σήκωνε ξανά κεφάλι.
Στο (μονοήμερο) 33ο φεστιβάλ που έγινε στο ΣΕΦ το 2007, έγινε η πρώτη μου επαφή με την ΚΝΕ. Δεν είχα πάει σε καμία εκδήλωση μέχρι τότε. Μπήκα στο στάδιο με την Σπουδάζουσα. Νεαρός (πρώην) σύντροφος μου άνοιξε την τσάντα για να δει αν έχω στυλό, για να γράψω και να δώσω το βιογραφικό μου στην Οργάνωση. Τελικά το έδωσα, αλλά (αρκετά) χρόνια αργότερα. Το «μαρκάρισμα» του σ. κράτησε μια ώρα, η σχέση μου με την ΚΝΕ που ξεκίνησε εκείνο το βράδυ κρατάει, αισίως, ακόμα.

Mariori: Καλύτερη στιγμή σε Φεστιβάλ. Κάθε βράδυ στη λαϊκή ανεξαρτήτως συναυλίας. Η συναυλία του Μητροπάνου στο παρκο Τρίτση όπου η λέξη λαοθάλασσα είναι φτωχή για την περιγράψει. Α κι η συναυλία που ανέφερα παραπάνω.
Χειρότερη στιγμή η γκρίνια του Θηβαίου ότι του καλύπτουν τα ηχεία τη φωνή κι ότι δεν είναι επαγγελματικό αυτό. Η χρέωση ταμείο στον Παπακωνσταντίνου έως το 2005 που ένιωθες λίγο σαν το Χορν στο ένα εκατομμύριο εκατόν μια χιλιάδες κλπ. Κι είχες και τους περίεργους να ζητούν και το 10λεπτό πίσω.

Τοτέμ: Καλύτερη: Πάρα πολλές.
Χειρότερη: Η συναυλία των Γκόινγκ Θρου, καθώς λιγότερο από 1 μήνα μετά φάνηκε ξώφθαλμα ότι δεν ξέρανε σε ποια σκηνή παίζανε, και ότι το live τους ήταν μια αρπαχτή.

Σφυροδρέπανος: Καλύτερη το 10′ (ή μήπως το 11′), που έπνεε άνεμος αισιοδοξίας, μαζικής και αυθόρμητης και ο κόσμος φώναζε “ΚΚΕ ισχυρό, η ελπίδα είναι εδώ”. Και μετά “η ελπίδα έρχεται”, κι έπεσε στο γκρεμό, κι η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, και καλά κρασιά.
Χειρότερη; Κακά Φεστιβάλ είναι μόνο αυτά που δε γίνονται. Μα υπάρχουν κακές στιγμές στα Φεστιβάλ; Εντάξει, ίσως οι Γκόιν Θρου, αλλά ό,τι έπαιξαν σε εμάς, μια χαρά το πήγαν. Νωπό τραύμα είναι το ποτ-πουρί των Ματιάμπα-Στρατή, στη Θεσσαλονίκη, που τραγούδησαν “στο Ασανσέρ που συναντιόμαστε…”, “τι-τι-τι-ε-τι-τι;”, νησιώτικα, και γενικώς τα πάντα, εκτός από το “Τρούπερ”… Α ναι, και μια φορά που είχαμε φέρει τον Παπαθεμελή σε μια πολιτική συζήτηση, στη Θεσσαλονίκη (στη λογική να έρθουν κι από άλλους χώρους).

Φώτιος Δαγγλής: Η καλύτερη στιγμή των φεστιβάλ είναι το ίδιο το φεστιβάλ, αυτό που παίρνει ζωή απ’ τον καθένα που δούλεψε με αυταπάρνηση για να πάρει σάρκα και οστά! Η χειρότερη ήταν ένα φεστιβάλ που στήναμε στα Σέρρας και έβρεχε 3 μέρες ο αθεόφοβος… όλα έγιναν μέσα στις λάσπες! Να φανταστείς ο ήλιος βγήκε για το ξεστήσιμο!

Η πιο καλτ στιγμή που έχεις ζήσει σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ.

2310net: Η Βιτάλη μετράει; Υπάρχει κι άλλη, τότε που έπαιζε ο Μαχαιρίτσας με το Σταρόβα. Πήγε ο Σταρόβας να βάλει το καλώδιο στην κιθάρα και τον χτύπησε το ρεύμα. Έπεσε κάτω και νομίζαμε ότι κάνει πλάκα. Όμως ίσως η πιο καλτ στιγμή ήταν όταν έπρεπε να απαγορεύσω σε frontman γνωστού συγκροτήματος να κατουρήσει δίπλα στις γεννήτριες (για λόγους ασφαλείας) και τον ανάγκασα να πάει στις χημικές τουαλέτες. Δεν το πήρε καλά. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Αν περάσω από μπροστά για να πάω στις τουαλέτες δεν θα μπορώ να περάσω από τον κόσμο». Δεν ήξερα ποιος είναι. Πήγε.

Γιάννης Α-Γιάννης: Ποιος μπορεί να ξεχάσει το λογύδριο της Τρελενίτσας -όπως εύστοχα την βάφτισε ο Σφυροδρέπανος- το ’15. Να έχεις περάσει εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, πανηγύρια και φτύσιμο στα εκλογικά κέντρα, να δικαιώνεσαι πανηγυρικά από τις εξελίξεις. Κι όταν πια πας να ξαποστάσεις στο Φεστιβάλ να σου λέει η Βιτάλη, καλός ο Τσίπρας, καλή και η Ζωή, εγώ Ανδρέα ψήφιζα, να τους στηρίξουμε. Οι μοναδικές στιγμές που ακολούθησαν με τους παρευρισκόμενους να κοιτιούνται απορημένοι αναμεταξύ των μην και κάνουν αυταπάτες τ’ αυτιά τους, αλλά και η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα για τους ασέβαστους -εμπνεύσεως Χιόνη, σύμφωνα με το έγκυρο ρεπορτάζ μου- βάζουν κάτω το ανέκδοτο των Τσοπαναρέιβ, ακόμα και την ηλεκτροπληξία του Σταρόβα.

Ορνιθόρυγχος: 40ό φεστιβάλ (αν δεν κάνω λάθος). Είμαστε στη μαθητική σκηνή με καλό φίλο από τη σχολή που επισκεπτόταν το φεστιβάλ για πρώτη φορά. Πιάνει πολύ (πολύ) δυνατή βροχή. Καταλήγουμε να κρατάμε ένα σιδερένιο τραπέζι πάνω από τα κεφάλια μας και με τις μπυρες στο χέρι περιμένουμε τη βροχή να σταματήσει. Πίστευα ότι θα ξενερώσει και θα ήθελε να φύγει για να στεγνώσει. Τελικά έμεινε μέχρι το τέλος και δεν έχασε φεστιβάλ έκτοτε.

Mariori: Σίγουρα η συναυλία του Μάγγα άγγιζε τα όρια του καλτ και μάλλον τα ξεπερνούσε. Καλτ σε άλλο επίπεδο ήταν κι η συζήτηση με Φίλιππο Συρίγο και Λιάνα Κανέλλη. Αν το σκεφτείτε θα καταλάβετε κι ας μην ήσασταν εκεί.

Τοτέμ: Μαθήματα ελευθέρας πάλης από 55άρη ηλεκτρολόγο σε σ/φους της ΚΝΕ στα γρασίδια. Και το φιλοθεάμον κοινό να θαυμάζει 100κιλους τριχωτούς της βιομηχανίας να κυλιούνται στα γρασίδια τρώγοντας σουβλάκια και λουκουμάδες.

Coke: Δεν ξέρω αν είναι καλτ, αλλά σίγουρα θα θυμάμαι κλασσικά τους τσακωμούς με τους «τρελούς» που ήθελαν να μπουν να τρέξουν στις 5 η ώρα το πρωί στα Ιλίσια ενώ στήναμε το Φεστιβάλ με ατάκες του στυλ: «Είναι δικαίωμα μου θέλω να τρέξω αλλά που να τα καταλαβαίνουν αυτά οι κομμουνιστές».

Σφυροδρέπανος: Η παράσταση “ο Καραγκιόζης και η Λαϊκή Εξουσία”, το Quizdom με ερωτήσεις περί (κι εναντίον των) ναρκωτικών, ο Παπαμιμίκος να έρχεται επισκέπτης πάνω να ακούσει Πλιάτσικα και να ποστάρει μετά στο ΦΒ “η καλή μουσική ενώνει”. Βρες πόσα λάθη σε μία πρόταση…

Φώτιος Δαγγλής: Βάση λοιπόν του ορισμού, Καλτ θεωρείται κάτι που με λόου μπάτζετ κατάφερε να δημιουργήσει φανατικό κοινό. Ε, λοιπόν τι πιο Καλτ για τα φεστιβάλ, από το σουβλάκι… Είναι η αδιαμφισβήτητη υπογραφή των φεστιβάλ τόσα και τόσα χρόνια με φανατικούς οπαδούς!

Ένα φεστιβάλ που θα ήθελες να είχες πάει.

2310net: Προφανώς σε ένα από εκείνα τα μεταπολιτευτικά όταν στα Φεστιβάλ εμφανίζονταν όλοι εκείνοι οι οποίοι με τη μουσική και τα τραγούδια τους δημιούργησαν το σάουντρακ μεγάλου μέρους της ζωής μας.

Γιάννης Α-Γιάννης: Θέλετε να λέγεστε και δημοσιογράφοι κάποιοι. Δημοσιογράφος όμως είναι αυτός που βρίσκεται εκεί που συμβαίνουν τα σημαντικά και τα μεγάλα. Το ότι “τον Σεπτέμβρη του ’89, πήγαν για κόμμα μα φτιάξανε παρέα” σε τίποτα δεν μειώνει το σε ποιο φεστιβάλ θα δίναμε ένα νεφρό για να είμαστε. Έστω και αν δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά με ποια πλευρά θα πηγαίναμε. Όσο τραγικές κι αν ήταν οι στιγμές και έμελλε να γίνουν ακόμα περισσότερο, η απάντηση είναι προφανώς, το 15ο. Το Φεστιβάλ της διάσπασης της ΚΝΕ.

Ορνιθόρυγχος: Το 1977, στο 3ο Φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή για να ακούσω τον Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλλει «Τα παιδιά της ΚΝΕ».

Mariori: Ε στο 9ημερο Φεστιβάλ να δω τι επιτέλους έκαναν τόσες ημέρες. Και στο πρώτο μετά από τόσα χρόνια σκοτάδι.

Τοτέμ: Το 1ο…

Coke: Ε στο 1^ο

Σφυροδρέπανος: Η λογική απάντηση είναι κάποιο από τα πρώτα της Μεταπολίτευσης, για να δεις Ξυλούρη, Λοΐζο κι άλλους που ζούνε σήμερα, στα ντουζένια τους. Η αυτονόητη απάντηση όμως είναι το 89′, στο 15ο (Φεστιβάλ, όχι Συνέδριο), που η ιστορία κυκλοφορούσε πηχτή στον αέρα της κι ας διακήρυσσαν κάποιοι το τέλος της.
Εναλλακτικά, το 88′ για την καλτ συζήτηση του Κοτζιά με τον Ανδριανόπουλο (πριν βρεθούν στο ίδιο ΠΑΣΟΚ) ή το διήμερο του 90′ στην Γκράβα, που είχε περισσότερη γερουσία παρά νεολαία, και ξεκινούσε η ηρωική αναφόρα της ανασυγκρότησης.

Φώτιος Δαγγλής: Στο πρώτο… Έχω ακούσει ιστορίες και ιστορίες για αυτό το πρώτο φεστιβάλ, και ναι, θα ήθελα να να έχω πάει… έστω και με περπατούρα!