ΠΚΣ-ΕΑΑΚ και τα ρέστα – Φοιτητικές Εκλογές Β’ Μέρος

Το «κόντεξτ 2»

Συνεχίζουμε, εν όψει των επερχόμενων φοιτητικών εκλογών της 24ης Μάη, την παρουσίαση των υπόλοιπων φοιτητικών παρατάξεων που συμμετέχουν. Στο 1ο μέρος καλύψαμε τις καθεστωτικές, εδώ έχουμε τις «άλλες».

Αγωνιστικές Κινήσεις

Μουλάδες ονομάζονται 1. η κάστα του ανώτερου κλήρου στο Ιράν και άλλες μουσουλμανικές χώρες και 2. τα μέλη του ΚΚΕ (μ-λ). Εδώ θα ασχοληθούμε με τους δεύτερους. «Αγωνιστικές Κινήσεις» λοιπόν είναι η φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ (μ-λ) ενός πρώην συμπαθούς (αφού αναπαρήγαγαν όλη τη βρωμιά περί «προστασίας της Βουλής» απ’ το ΠΑΜΕ τον Οκτώβρη του ‘11) κόμματος (οργάνωση λέει ότι είναι). Αυτό.

Σοσιαλιστική Σπουδαστική Πάλη

«Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια» έλεγε ο Καραμανλής. Και εγώ συμπληρώνω «Όταν λέμε σέχτα εννοούμε σέχτα». Αυτό είναι η ΣΣΠ, η παράταξη της ίσως παλιότερης τιτλοφορούμενης «κομμουνιστικής» οργάνωσης στη χώρα, αν μαγειρέψουμε ελαφρώς τα στοιχεία και πούμε μερικά «δε βαριέσαι» κατά την ιστορική αναδρομή. Είναι η παράταξη της λεγόμενης ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδος), μετεξέλιξης του «Κόμματος Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδος» ή «Κόμματος Διεθνιστών Κομμουνιστών Ελλάδος», δηλαδή ή ΚουΚουΔΕ ή ΚουΔουΚΕ ή όλα αυτά μαζί, (θα το αποσαφηνίσω στην Δευτέρα Παρουσία, όταν θα γράψω το 3ο μέρος του «Αριστερισμού»). Προσοχή όμως, όχι της «ΟΚΔΕ-Σπάρτακος» που θα αναφέρουμε πιο κάτω, αλλά της «ΟΚΔΕ-σκέτη», που είναι περισσότερο γνωστή ως ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη, απ’ το όνομα της εφημερίδας της. Στην ΣΣΠ οφείλεται και ένα απ’ τα μεγαλύτερα ξεφυσήματα που έχω ακούσει να κάνει άνθρωπος δίπλα μου. Πρόκειται για έναν εαακίτη, όταν το Μαηούνη του 2006 μου είχε ζητήσει να… πείσω τον ΣΣΠίτη να μπει σε ένα κοινό πλαίσιο γενικής συνέλευσης, στο οποίο ήδη είχαμε συμφωνήσει ΠΚΣ και ΕΑΑΚ.

-Ρε Τζον, πες του κάτι εσύ, να το υπογράψει να τελειώνουμε…

-Ποιος ρε; Εγώ; Εδώ δεν ακούει εσάς, εμάς θα ακούσει…

Τελικά το υπέγραψε επειδή βαρέθηκε να τον παρακαλάμε.

Πορεία

Παράταξη του Μ-Λ ΚΚΕ με ισχνή παρουσία.

Άλλες παρατάξεις

Μπορεί και να υπάρχουν, τίποτα δεν αποκλείεται

ΑΝΑΦΗ-ΚΑΝΤΑΦΙ και τρεις χιλιάδες ΕΑΑΚ

Ξεκινήσαμε αυτό το διπλό αφιέρωμα στις φοιτητικές παρατάξεις και φτάσαμε μακριά, όμως διαισθάνομαι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Τα ΕΑΑΚ «δεν είναι παράταξη».

-Τι; Δεν είναι μέτωπο φοιτητών από πολιτικές οργανώσεις/κόμματα και ανένταχτους φοιτητές;

-Ναι, αυτό είναι

-Άρα, είναι παράτ…

-ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΕΜΕ!

-Α, οκ, ναι, σόρρυ, ναι, οκ

«Τα» ή «η» ΕΑΑΚ (άλλο πάλι κι αυτό, που θα μας πάρει 30 σελίδες να εξηγήσουμε, οπότε δεν θα το εξηγήσουμε) είναι λοιπόν ένα δίκτυο σχημάτων, μια πτέρυγα, μια παράταξη…

-Είπες δεν είναι παράταξη…

-Άμα ήξερα τι είναι τα ΕΑΑΚ εδώ θα ‘μουνα;

-Μα αφού ξέρεις, γι’ αυτό και «εδώ είσαι»

Τα ΕΑΑΚ αποτελούνται από «σχήματα», σε κάθε σχολή δηλαδή υπάρχει από ένα (ή και παραπάνω) σχήματα που κατεβαίνουν συνήθως μαζί (ή και όχι) στις εκλογές. Φαινομενικά τα σχήματα είναι ανεξάρτητα και απλώς δικτυώνονται ανά πόλη και πανελλαδικά σχηματίζοντας τ@ (όχι θα κάτσω να σκάσω) ΕΑΑΚ. Επίσης σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, κυριαρχεί η αμεσοδημοκρατία και οι αποφάσεις παίρνονται με τη μορφή ομοφωνίας. Αν δε συμφωνήσει και ο τελευταίος στο δωμάτιο, δεν πάμε ούτε για κατούρημα. Στην πράξη κάθε σχήμα ελέγχεται από κάποια συνιστώσα απ’ αυτές που συμμετέχουν. Και οι αποφάσεις συνήθως παίρνονται κάποια στιγμή όντως ομόφωνα, όχι επειδή ομοφώνησε όλος ο ντουνιάς, αλλά επειδή το μειοψηφούν μέλος ξενερώνει και δεν πατάει στα πλέον σχήματα ή επειδή εκπαραθυρώνεται εντέχνως από τους υπόλοιπους που δεν την παλεύουν πλέον με την πάρτη του. Καθαρά πράγματα. αντρίκια, παντελονάτα, «σεξιστικά» που λένε.

Στα ΕΑΑΚ λοιπόν συμμετέχει ως ιδρυτικό μέλος το ΝΑΡ (οργάνωση που προέκυψε απ’ τη διάσπαση της ΚΝΕ το ’89) ή καλύτερα η νεολαία του, η νΚΑ (νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση). Το ΝΑΡ έχει 2 βασικές (+ κάποιες μικρούτσικες + την κεντριστική) φράξιες, άλλες πιο φιλοΛΑΕ και άλλες πιο «ντούρες» αντικαπιταλιστικές, πράγμα που καθορίζει και το πόσο παλαντζάρουν τα σχήματα που ελέγχει ανά σχολή, ίδρυμα, πόλη και… χώρα.

Στα ΕΑΑΚ συμμετέχει επίσης και το (παρακαλώ απομακρύνετε τα παιδιά απ’ την οθόνη) λεγόμενο ΣΕΚ («Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα»), το οποίο έχει διαπρέψει στο παρελθόν στον τομέα της πασοκοσύνης. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία λανσάρεται ως πιο αριστερό έχοντας κάνει «στροφή» (στην ποιότητα, όπως η Νατάσα Θεοδωρίδου στα 00’s). Ακόμα συμμετέχει το μαοϊκό ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας), το οποίο δεν ξέρω αν έχει μέλη κάτω των 60 ετών, και το τροτσκιστικό ΕΕΚ (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα), το οποίο, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι το αριστερότερο, ή καλύτερα το «αριστεριστικότερο» μόρφωμα της ελληνικής κοινωνίας, με καλές σχέσεις με τον αναρχικό χώρο και υπερεπαναστατικές θέσεις του τύπου:

-Να τους πάρουμε φαλάγγι!

-Πότε; Τώρα;

-Όχι, χτες

Να σημειωθεί ότι το ΕΕΚ είναι ίσως η μόνη δύναμη των ΕΑΑΚ που δε συμμετέχει στην Ανταρσύα. Συμμετέχει όμως η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος η οποία διαφέρει από την ΟΚΔΕ-«μη Σπάρτακος» στο ότι έχει μια μεγαλύτερη ευαισθησία στα LGBT θέματα. Οι καθαυτοί λόγοι διάσπασης των «ΟΚΔών» τη δεκαετία του ’80 βέβαια είναι άλλοι, που ανήκουν σε άλλο αφιέρωμα (το γνωστό, ναι). Ακόμη συμμετέχουν η Κ.Ο. Ανασύνταξη (not to be confused with «Κίνηση για την Ανασύνταξη κλπ κλπ 1918-55»), το ΕΑΜ Πάτρας (η οργάνωση του δολοφονημένου αγωνιστή Ν. Τεμπονέρα), οι Οικολόγοι-Εναλλακτικοί οι οποίοι δεν ξέρω αν υφίστανται (ψιλοϋφίστανται) και η ΑΚΟ-Σ (Αυτόνομη Κομμουνιστική Οργάνωση Σερρών)

–Μάστορα, δεν υπάρχει ΑΚΟΣ πλέον. Έχει απορροφηθεί από το ΝΑΡ

-Και ‘γω που θες να το ξέρω;

-Όπως έμαθες τα άλλα να μάθεις κι αυτό

Επίσης στα ΕΑΑΚ υπάρχει και μεγάλος αριθμός ανένταχτων. Τώρα το τι ανένταχτοι είναι αυτοί, θα σας γελάσω. Συνήθως είναι ντεμέκ ανένταχτοι που πρόσκεινται σε μια απ’ τις μεγάλες οργανώσεις. Το ΝΑΡ ειδικά είναι μανούλα στο σπορ «εγκόλπωση ανένταχτων». Παλαιότερα (το Μαηούνη ή την εποχή που γράφαμε το αφιέρωμα στον αριστερισμό) υπήρχε μεγάλη μερίδα «αναρχιζόντων», παιδιών με γενικό «μίσος προς τους μπάτσους» κλπ. Το φαινόμενο αυτό έχει ελαττωθεί και διότι 1. τα ΕΑΑΚ σερβίρονται πλέον περισσότερο ως «παράταξη» (ή «μη παράταξη», οκ) της Ανταρσύα(ς), κάτι που αποξενώνει τους αναρχοδεβαριέσαι και 2. λόγω της στροφής πολλών αναρχικών ή αναρχοκάτι συλλογικοτήτων προς τον «εργατισμό», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, με συνέπεια κόσμος που πήγαινε ντουγρού για ΕΑΑΚ να γίνεται κάτι άλλο πιο μαύρο-κόκκινο.

Λίγο την προσοχή σας παρακαλώ. Here comes the tricky part: ΑΡΕΝ–ΑΡΔΙΝ. Και εκεί που νομίζατε ότι τα βάσανά σας τελείωσαν μόλις τώρα αρχίζουν. Όταν λοιπόν το καλοκαίρι του ’15 η νεολαία Σύριζα αποχώρησε εν μια νυκτί (αναφερθήκαμε όταν μιλούσαμε για το «Bloco») προέκυψαν δύο σχηματισμοί. Μια μερίδα κράτησε τον τίτλο της φοιτητικής παράταξης «ΑΡΕΝ» και πορεύθηκε αυτόνομα μη εντασσόμενη κάπου, ενώ μια άλλη μερίδα δημιούργησε το ΑΡΔΙΝ (Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας) και λειτούργει de facto ως νεολαία της ΛΑΕ.

Υπό το φως των εξελίξεων στο χώρο του πρώην Σύριζα και της μορφοποίησης της ΛΑΕ δύο άλλες συνιστώσες των ΕΑΑΚ, οι ΑΡΑΝ (Αριστερή Ανασύνθεση) και ΑΡΑΣ (Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση), έχοντας «γκώσει» από την πολλή επαναστατική καθαρότητα έφυγαν απ’ την Ανταρσύα και εντάχθηκαν στη ΛΑΕ. Όμως άλλο το κόμμα και άλλο το φοιτητικό σκέλος. Σχετικά εύκολα φεύγεις από ένα κάπως φρέσκο brand όπως η Ανταρσύα αλλά απόλυτα δύσκολα εγκαταλείπεις ένα αναγνωρίσιμο, με τα καλά του και τα στραβά του brand, στο φοιτητικό χώρο. «Τούτα τα ΕΑΑΚ είναι δικά σας, αλλά και δικά μας» βροντοφώναξαν λοιπόν οι ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (που ξαφνικά αγαπήθηκαν καθώς τα προηγούμενα χρόνια αντάλλασσαν «σούτια» σε διάφορες σχολές.) Και όχι μόνο αυτό. «Θα σας φέρουμε και φρέσκο κόσμο εκ πρώην Σύριζα νυν ΛΑΕ από το ΑΡΔΙΝ (και μη ΛΑΕ απ’ την ΑΡΕΝ)». «Όχι» λέει το μισό ΝΑΡ, «Ναι» το υπόλοιπό μισό και «Δε βαριέσαι, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει» όλο μαζί. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα κομμάτι της ΑΡΑΣ (το πιο ζωηρό», το πιο τεστοστερονάτο, λένε μερικοί) αποχωρεί και δημιουργεί την ΑΡΙΣ (Αριστερή Συσπείρωση) δηλώνοντας πιστός σύμμαχος του ΝΑΡ και μαζί της καθαρότητας των ΕΑΑΚ από ξένες (και πρώην μη ξένες) προσμίξεις. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν γεγονότα που «δεν τιμούν κανένα μας» όπως μου έλεγε γνωστός μου παλιός Εαακίτης όταν τον ρώτησα:

-Τι έγινε ρε [Τάδε];

-[Το και το]

-Μα καλά όταν παίζουμε ξύλο εμείς κι εσείς είναι «ντροπή και αίσχος» και όταν παίζετε μεταξύ σας είναι «Δευτέρα πρωί»;

-[…]

Έτσι βρισκόμαστε (με μεγαλύτερη ένταση απ’ ό,τι πέρσι) εν όψει του φαινομένου σε πολλές σχολές να κατέβουν πολλαπλά αλληλοδερόμενα (ή σε ανακωχή) ΕΑΑΚ. Ασχέτως των παραπάνω, η πιο σύντομη απάντηση στο «Τι είναι τα ΕΑΑΚ;» παραμένει: «Η κοινή παράταξη Ανταρσύα-ΛΑΕ στα πανεπιστήμια».

Άλλωστε, ουδόλως αναμένεται να θορυβήσουν τα παραπάνω, το ευρέως γνωστό για την αναξιοπιστία του σάιτ του χώρου nka.gr το οποίο θα αθροίσει ό,τι χρειάζεται να αθροιστεί ασχέτως ταμπέλας. Δε μιλάω για «νοθεία» των αποτελεσμάτων. Μιλάμε όμως για επιλεκτική παρουσίαση στα ΑΕΙ και για σχεδόν ολική απουσία αποτελεσμάτων ΤΕΙ (εσχάτως έχουμε και λιγάκι ΤΕΙ, για μεζέ) πάνω στην απάλευτη λογική:

-Μα αφού δεν έχω ρε φίλε σχήμα εκεί, πως θα βγάλω αποτελέσματα;

-Ε, τότε μη βγάζεις συγκεντρωτικά ρε μάστορα

-Ε, και πώς θα γίνει;

-Ε, μα αυτό είναι σολιψισμός. Δεν βλέπω κάτι άρα δεν υπάρχει

Εντάξει όλα αυτά, αλλά το ρεζουμέ ποιό είναι; Λοιπόν που λέτε στα ΕΑΑΚ υπάρχουν ορισμένοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι σε προσωπικό επίπεδο, αρκετά περισσότεροι είναι αντιφασίστες, αρκετοί αγωνίζονται σε επιμέρους κινήματα (πλειστηριασμούς κλπ) ενώ μερικοί έχουν μια ασαφή αριστεροκάτι άποψη για την κοινωνία του μέλλοντος, σωστά φανταστήκατε, αυτή που «θα τρέχουμε γυμνοί στα λιβάδια». Τώρα γιατί συμμετείχαν στις γιορτές υπερηφάνειας ή/και διαπραγμάτευσης του Σύριζα πρόπερσι, θα σας γελάσω. Γιατί επίσης τη δεκαετία του 2000 (δεκαετία μόνιμης συνεργασίας ΕΑΑΚ-ΔΑΡΑΣ/ΑΡΕΝ) όταν τους λέγαμε ότι ο Σύριζα θα εξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα μας έλεγαν μίζερους δογματικούς, ούτε αυτό το ξέρω. Γιατί επί χρόνια, ως πτυχιούχοι πλέον, συνεργάζονταν σε συλλόγους δασκάλων/καθηγητών με το Σύριζα είναι κάτι που επίσης (παριστάνω ότι) αγνοώ. Το ίδιο και για τη στάση των πολιτικών τους φορέων στο συνδικαλιστικό κίνημα (με το τσουβάλιασμα του ΠΑΜΕ με τον κυβερνητικό/εργοδοτικό συνδικαλισμό).

Φυσικά υπάρχουν και αρκετά νέα παιδιά που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ΚΚΕ. Απλώς δεν είναι ΚΚΕ από σπόντα, είτε γιατί δεν έτυχε, είτε γιατί πρόλαβαν να μυηθούν στο «αντιΚΚΕ αφήγημα» από νωρίς. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ένας σεβαστός αριθμός απ’ αυτούς γίνεται υποστηρικτής του ΚΚΕ στην (πιο) ενήλικη ζωή του. Βέβαια στη συντριπτική τους πλειοψηφία, και αυτό πιάνει και τους «καλούς» και τους «κακούς», είναι θεμελιωδώς (fundamentally) αντιΚΚΕ και μάλιστα με έναν a priori εξωϊστορικό παβλωφικό ντουγανίσιο αντικΚΚΕδισμό, έναν αντιKKEδισμό συναισθηματικό, λαϊφσταιλάδικο κλπ και ως εκ τούτου απολίτικο και εδώ που τα λέμε απάλευτο και σε ορισμένες περιπτώσεις αντιδραστικό.

-Ναι, αλλά τους χωνεύεις. Πες την αλήθεια! ΑΪ ΓΟΥΟΝΤ ΔΕ ΤΡΟΥΘ!

-ΓΙΟΥ ΚΑΝΤ ΧΑΝΤΛ ΔΕ ΤΡΟΥΘ!

The Truth is out there. Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας

-«Η αντικειμενικότητα είναι μια μαλακία»

-Πάολο Κοέλιο;

-Όχι. Εγώ, τώρα

Η Πανσπουδαστική Κ.Σ. λοιπόν (ή Πανσπουδαστική Σ.Κ. παλαιότερα) ήταν για πολλά χρόνια η παράταξη της ΚΝΕ, του ΚΚΕ δηλαδή, στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Και πλέον αποτελεί το εκλογικό σχήμα του ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών) μιας συσπείρωσης που συμμετέχει η ΚΝΕ, που συσπειρώνει τους φοιτητές όχι με βάση κάποιο ISO πρότυπο αριστεροσύνης, αλλά με κριτήριο την θέλησή τους να παλέψουν για τα προβλήματά τους, κύρια φοιτητές από λαϊκές οικογένειες. Το ΜΑΣ βρίσκεται σε στενή συνεργασία με το ΠΑΜΕ, την αντίστοιχη ταξική συσπείρωση των εργαζομένων. Δεν ζει σε γυάλα και δεν αντιμετωπίζει το φοιτηταριάτο σαν μια ομάδα διανοουμένων αλλά σαν αυριανούς εργαζόμενους. Παλεύει για σχολές με λειτουργικούς συλλόγους σπουδαστών, για τα καθημερινά ζητήματα από το βιβλίο και το πρόγραμμα σπουδών έως τα επαγγελματικά δικαιώματα χωρίς να αποσπάται απ’ το γενικό, την κατάσταση στη χώρα. Και σ’ αυτόν τον αγώνα τα περισσότερα παιδιά είναι με ειλικρινή αυταπάρνηση.

Ναι, τα παιδιά της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια είναι λίγο στραβόξυλα ώρες ώρες, λίγο μονοκόμματοι, υπάρχουν φορές που «δε στρίβουν» αλλά στις 03.00 τα ξημερώματα θα είναι έξω απ’ τη ΜΕΒΓΑΛ όταν θέλει να κάνει ατομικές συμβάσεις, στις 09.00 έξω απ’ το Attica όταν θέλει να ανοίξει τις Κυριακές, στις 12.00 στις σχολές τους όταν η γραμματεία θα δηλώνει ότι εξαντλήθηκαν τα συγγράμματα, στις 15.00 θα μαζευτούν να τα πουν και στις 18.00 θα βγουν στη συνοικία εξόρμηση με τη Λαϊκή Επιτροπή για το δημόσιο γηροκομείο που κλείνει.

-Ναι, αλλά στις 21.00 θα πάνε για κρασιά στο Μπιτ Παζάρ! Γι’ αυτά δε λέτε τίποτα!

-[σφίγγει τα δόντια, για να συγκρατηθεί]

Όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι που περάσαμε απ’ τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο του ΜΑΣ, της ΠΚΣ, ενόψει της Τετάρτης 24 του Μάη. Γιατί είναι το αυριανό επιστημονικό δυναμικό που θέλουμε να κρατήσουμε στο ρημαδότοπο που λέγεται Ελλάδα. Είναι αν θέλετε και προσωπικό το ζήτημα. Δε θέλω να χάσω άλλους φίλους για τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αγγλία. Τους θέλω εδώ, με την επιστημονική τους κατάρτιση για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται. Και αν το δυναμικό αυτό, εκτός από επιστημονικά καταρτισμένο, είναι και αγωνιζόμενο, διπλό το καλό. Γιατί θα είναι πάλι μαζί μου έξω απ’ τη δουλειά μου, όπως ήταν πέρσι που ήμουν απλήρωτος και υπήρχε κίνδυνος να βρεθώ στο δρόμο. Και θα συνεχίσουν να ακούν στωικά τον κάθε ανύπαρκτο ή βαλτό να τους λέει «Δεν έχετε δουλέψει ποτέ στη ζωή σας». Όπως το άκουγα εγώ το 2004 όταν σαν «αδούλευτο» τσουτσέκι 20 χρονών καθόμουν στην αλυσίδα περιφρούρησης μιας απεργίας μαζί με ανθρώπους με ροζιασμένα χέρια ή κατεστραμμένες σπονδυλικές στήλες και άκουγα τα ίδια.

Η Πανσπουδαστική, χτες ως παράταξη και σήμερα ως το αγωνιστικό ψηφοδέλτιο με το γαρύφαλλο, είναι ένα απ’ τα σχολεία που «μας έκαναν ανθρώπους», όχι γιατί ήμασταν τίποτα αστακοί του Λάνθιμου, αλλά γιατί ακριβώς δε θέλαμε να γίνουμε τέτοιοι. Και άμα γινόμασταν πάλι 20 χρονών γομάρια, εκτός ότι θα σηκώναμε όλα τα νταμάρια, την ΠΚΣ θα ξαναψηφίζαμε και με τα δύο χέρια.

Καλή ψήφο λοιπόν.