Στον Παύλο.-

“Δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα
που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσα από την πένα…”

KillahP

Τον Παύλο τον γνώρισες από κοινούς γνωστούς σε μια συναυλία. Και να μη στον σύστηνε κανείς και να μην ανέβαινε στη σκηνή δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον παρατηρήσεις. Ακόμη κι εσύ η πάντα αφηρημένη και στην “κοσμάρα” της.

Αυτόφωτος αυτός ο άνθρωπος, αλλιώτικος, αλλόκοτος. Ακόμη κι η χειραψία του είχε κάτι από αλλού φερμένο. Δεν τον είχες ξανακούσει, τον αναζήτησες μετά στο διαδίκτυο. Τα τραγούδια του μιλούσαν για τον Τζουλιάνι, τον Αλέξη, τον πρόσφυγα, τον εργάτη, τον Πειραιά, τα όνειρα.

KillahP το ψευδώνυμό που είχε διαλέξει, εκ του “δολοφόνος του παρελθόντος” όπως δήλωνε ο ίδιος.

Το ζούσε το παρόν ο Παύλος. Την απογοήτευση και την αγανάκτηση τις έκανε τραγούδια. Μάζευε στιγμές κι έγραφε. Από το δρόμο και τη δράση δεν απείχε. Εκεί θα τον ξανασυναντούσες, σε μια πορεία αντιφασιστική. Σε όλα του αντι- ο ίδιος. «Δεν είναι για μας οι συμβάσεις μικρή μου», μιλούσε και γελούσαν τα μάτια του. Τραγουδούσε και ζούσε!

Ήταν σκληρή η δουλειά στη Ζώνη, δούλεψε κάμποσο καιρό εκεί. Τόσα χρόνια ο πατέρας λαμαρίνες στη Ζώνη κουβαλούσε – ο μαστρο-Τάκης με το όνομα – καμάρωνε όταν του λέγανε για το γιο του. Ωραίοι οι άνθρωποι στο Πέραμα, τους έβαζε ο Παύλος στις ρίμες του, τους τραγουδούσε.

Η αδικία τον έζωνε τα τελευταία χρόνια. Πού ξεπήδησαν όλοι αυτοί οι φασίστες στις γειτονιές του Πειραία; Χρειαζόταν δράση, οργάνωση. Δε θα έμπαινε ποτέ του σε κομματικά καλούπια, μα ο φασισμός ήθελε συσπείρωση, έπρεπε να λιώσεις παπούτσια στους δρόμους. Δεν τους φοβόταν ο Παύλος τους δρόμους, σε αυτούς αναζητούσε την αλήθεια και το δίκιο.

Είχες πολύ καιρό να τον δεις, ώσπου ένα πρωί τα μάτια του γέμισαν την οθόνη του υπολογιστή σου. Δεν ήταν δυνατό κανείς να ξεχάσει τα μάτια του Παύλου!

Σήμερα θα έκλεινε τα 39. Δε μας είχε ποτέ του ανάγκη, τον είχαμε και τον έχουμε ακόμη όλοι εμείς. Τα δάκρυα, τις αφιερώσεις και τις φαμφάρες τ’ αποστρεφόταν. Ας ήταν εδώ να με ψέξει για αυτό το κείμενο και να ξεκαρδιστούμε στα γέλια.