“Θα είσαι εκεί όσο χρειαστεί για να μην κλείσουνε μάτι”

Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, δεν προλάβαμε ποτέ εκείνη τη συνέντευξη. Ήμουν και είμαι θαυμάστριά του, fan της Zackie Oh!

Μου αρέσουν οι φωτογραφίες που ο Ζακ/Zackie γελά, σαν να κλείνει το μάτι σε όλη τη μαυρίλα και το συντηρητισμό του συστήματος ή εκείνες που είναι όμορφα ντυμένος και πασπαλισμένος με glitter. Διαλέγω συνήθως αυτές για να συνοδεύσω ό,τι γράφω για εκείνον, επειδή όταν τις κοιτάζω βλέπω αγάπη και τρυφερότητα.

Ο Ζακ γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 36 χρόνια, ενώ προ μόλις έξι ετών γεννήθηκε η Zackie. Μια τυχαία συνάντηση με μια γυναίκα τον Αύγουστο του 2015, έφερε τη γέννηση της Zackie Oh.

Όπως περιέγραφε τότε ο ίδιος:

“Το καλύτερο δώρο που μου έκαναν χθες, ήταν όταν εκεί που χόρευα με την παρέα μου στο Beaver, φορώντας αυτά που βλέπετε στην φωτογραφία, με πλησιάζει μια άγνωστη και μου λέει “Μπορώ να σε αγαπώ για πάντα μόνο και μόνο επειδή ντύνεσαι έτσι; Σ’ ευχαριστώ που το κάνεις”. Της είπα ένα μεγάλο ναι και της έδωσα μια ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά.

Γιατί όταν ξέρεις πως αν πας “ντυμένος έτσι” λίγα μέτρα παρακάτω από τον ασφαλή χώρο που είσαι κινδυνεύεις επειδή το “ντυμένος έτσι” δείχνει και το ποιος ή ποια είσαι και αυτό δεν είναι αποδεκτό, όταν ακόμα και μέσα στον ασφαλή χώρο που είσαι θα υπάρξουν “περίεργα” βλέμματα, όταν αν το φας το κράξιμο ή το ξύλο θα σου πουν πως “προκάλεσες κι εσύ” γιατί η αυτοέκφραση η δική σου δεν μπορεί παρά να είναι “για να προκαλέσεις” και όχι ας πούμε ότι έτσι θες απλά να εκφραστείς, όχι ότι απλά έτσι γουστάρεις ρε αδερφή, έχεις άλλο σκοπό, πονηρό και κακό και πρέπει να τιμωρηθείς, το να σου λένε κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από βάλσαμο. Είναι γιορτή. Είναι το αντίβαρο που θα σου δώσει τη δύναμη να συνεχίσεις να το κάνεις, που θα σου δώσει το κουράγιο να αντιμετωπίσεις τα σκατά που έχεις φάει, που τρως και που θα φας για τον ίδιο λόγο. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο και απλό.

Και υπάρχουν άλλοι και άλλες που ενώ θα ήθελαν δεν τολμούν να εκφραστούν, να ντυθούν, να φερθούν όπως νιώθουν, με αυτόν τον τρόπο. Αλλά είναι σημαντικό, όσο και όποτε μπορούμε να το κάνουμε. Να το διεκδικούμε. Και υπάρχουν τρόποι να το κάνεις με ασφάλεια. Κι εγώ, δεν ξεκίνησα ας πούμε έτσι από το σπίτι. Άλλαξα στο μαγαζί. Και ναι, είναι αποκαρδιωτικό το να πρέπει να σκεφτείς και να σχεδιάσεις το πως θα πας ή το αν μπορείς να αλλάξεις εκεί γιατί αν ξεκινήσεις έτσι μπορεί να μην φτάσεις ποτέ στο πάρτι των γενεθλίων σου αλλά πρέπει να το κάνεις.

Να το κάνετε. Να εκφράζεστε όσο, όπως και όποτε μπορείτε. Να ενθαρρύνετε και άλλες και άλλους να το κάνουν. Να λέτε μια καλή κουβέντα που σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστέψτε με, είναι πολλά παραπάνω από απλά ένα κοπλιμέντο. Είναι η επιβεβαίωση ότι υπάρχουν και σύμμαχοι. Ότι μέσα σε όλη την ασχήμια υπάρχει και ομορφιά. Να αντιδράτε όταν την ομορφιά αυτή κάποιοι και κάποιες πάνε να την φιμώσουν. Να έχουμε ασφαλείς χώρους, να κάνουμε εκεί τα πρώτα βήματα σε τακούνια ή σε ο,τι άλλο θέλουμε. Να κάνουμε τις μικρές και μετά τις μεγαλύτερες επαναστάσεις μας, μέχρι ν’ αλλάξουμε σιγά σιγά τον κόσμο και να μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθερες και ελεύθεροι να εκφραζόμαστε αυθεντικά, παντού και πάντα.

Με την γυναίκα αυτή δεν συστηθήκαμε καν, ή δεν το θυμάμαι – ήμουν και πιωμένος – αλλά κοπελιά, κι εγώ θα σ’ αγαπώ για πάντα. Ευχαριστώ. <3

Vogue.”

Την ημέρα εκείνη λοιπόν γεννήθηκε η Zackie Oh. Μια κοινή τούρτα για τον Ζακ και τη Zackie, θα κοβόταν κάθε χρόνο από εκεί και πέρα. Αγαπημένη του φίλη περιγράφει τις κάπως αποτυχημένες προσπάθειές του, να φτιάξει την τούρτα γενεθλίων του τρία χρόνια πριν. Τότε που αμέριμνη γελούσε μαζί του κι έτρωγαν το γλυκό με το κουτάλι. Εκείνο το βράδυ των γενεθλίων του, κάποιος του είχε πετάξει καρπούζια το μπαλκόνι του. Κάποιος “φιλήσυχος” γείτονας, από εκείνους που δεν ανέχονται ούτε την ομορφιά, ούτε την αγάπη.

Ο Ζακ ανησυχούσε, καταλάβαινε πως έχει στοχοποιηθεί. Οι φίλοι του τον ηρεμούσαν, λέγοντας πως είναι δίπλα του και κανείς δεν θα τον πειράξει ποτέ.

Ο Ζακ ενοχλούσε πολύ. Από τα λόγια του παραπάνω μπορούσε να καταλάβει κανείς πως δεχόταν απειλές. Δεν μιλάμε για “καζούρα”, μιλάμε για απειλές κατά της ζωής του. Κι ενώ ήταν ένας άνθρωπος που δεν φοβόταν να μιλήσει, είχε σχεδόν προβλέψει πως κάτι θα του συμβεί.

Δεν μπορούσε καμιά και κανείς μας να προβλέψει αυτό που θα γινόταν το Σεπτέμβρη του 2018. Ποιος ανθρώπινος νους χωρούσε τόση αρρώστια, τόση βία; Μα το χέρι του φασισμού μάς ξεπέρασε για άλλη μια φορά και πριν προλάβουμε να το τσακίσουμε, εκείνο απλώθηκε πάνω στην καθαρότητα της ψυχής του Ζακ.

Έχουν περάσει από τότε σχεδόν τρία χρόνια. Τρία χρόνια χωρίς κοινή τούρτα για τον Ζακ και τη Zackie. Τρία χρόνια κι εκείνος μαζί μας παρών σε κάθε δράση, “έγινε σύνθημα, τραγούδι, έμπνευση σε γκραφιτάδες”

Στις 20 Οκτωβρίου ημέρα Τετάρτη, ξεκινά μετά από πολλές αναβολές, η δίκη των δολοφόνων του Ζακ. Θα είμαστε στο πλευρό των δικών του ανθρώπων, στο πλευρό κάθε ανθρώπου που φοβάται το φασίστα της γειτονιάς του.

Θα σε δικαιώσουμε Ζακ/ Zackie.-

*Ο τίτλος καθώς και κάποιοι στίχοι εντός του κειμένου, είναι από το εκπληκτικό τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου

Το όνομά μου είναι Κάρλος

Κι έχω δυο ρόδες στο κορμί και μια σφαίρα

Το όνομά μου είναι Αλέξης

Είχα γενέθλια εκείνη τη μέρα

Το όνομά μου είναι Σαχζάτ

Κι ακόμα δεν μπορώ να βρω την αιτία

Το όνομά μου είναι Μπερκίν

Περνάω ακόμα μέσα απ’ την πλατεία

Το όνομά μου είναι Παύλος

Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί

Το όνομά μου είναι Ζακ

Με σκότωσαν νοικοκυραίοι και μπάτσοι μαζί

Το όνομα μου είναι Τζωρτζ

Και δεν μπορώ να αναπνεύσω

Το όνομά μου είναι Βασίλης

Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα

Μπορεί να έχεις ακουστά, το όνομά μου να ξέρεις

Την ιστορία μου άμα θέλεις θα την μάθεις στον δρόμο

Τη λεν στα πάρκα, στις πλατεία και στα στέκια οι αλήτες

Και την αλλάζουνε εκείνοι που μοιράζουνε τρόμο

Είμαι εγώ που με δικάσανε δημοσιογράφοι

Πως για την μπάλα, ένα μπουκάλι ή πως κουβάλαγα κάτι

Μα όσο κι αν θέλουν το όνομά μου θα το γράφουν οι τοίχοι

Θα είμαι εκεί όσο χρειαστεί για να μην κλείσουνε μάτι

Έγινα σύνθημα, τραγούδι, έμπνευση σε γκραφιτάδες

Έγινα δάκρυ μίας μάνας του αδερφού μου το πιώμα

Έγινα εξώφυλλο να κείτομαι από κωλοφυλλάδες

Έγινα λίπασμα να βγάλει λουλούδια στο χώμα

Μα αν με ρωτούσες τι θα ήθελα στ’ αλήθεια να γίνω

Και που θα γούσταρα να βρίσκομαι ετούτη την ώρα

Θα ‘θελα σε μια παραλία με τους φίλους να πίνω

Κι ένα φιλί στον άνθρωπό μου να χαρίζω με φόρα

Το όνομά μου είν’ το δικό σου