100 χρόνια μετά… μας προσμένει ακόμα στον κόσμο η Διεθνής!

Μόσχα, 2 του Μάρτη 1919, μια μέρα από αυτές που σου προκαλούν ρίγος, που ανατριχιάζεις σύγκορμος όταν απλώς διαβάζεις για αυτή και ας μην την έζησες. Μια μέρα που χάραξε μονάχη το στίγμα της στην ιστορία του ανθρώπου. Ήταν η μέρα που ο Λένιν, ως προεδρεύων του πρώτου ιδρυτικού συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς, ανέβαινε στο βάθρο να μιλήσει στους 52 αντιπροσώπους των 35 κομμουνιστικών κομμάτων από διάφορες χώρες της γης. Ήταν η μέρα που ο Λένιν καθάρισε την Κομιντέρν από τον οπορτουνισμό και το ρεφορμισμό, αξιοποιώντας το Μαρξισμό ως καρπό της μεγάλης νίκης της Οχτωβριανής Επανάστασης του 1917.

Το συνέδριο συζήτησε και ψήφισε τις θέσεις πάνω στην εισήγηση του Λένιν «Η αστική δημοκρατία και η δικτατορία του προλεταριάτου». Κατήγγειλε τη χρεοκοπημένη και καθοδηγούμενη από οπορτουνιστικές δυνάμεις Β’ Διεθνή του 1889 και ίδρυσε την Γ’ Διεθνή. Η Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής αποτέλεσε το φάρο, το χαραγμένο δρόμο πάνω στον οποίο θα βάδιζαν τα ανά τον κόσμο Κομμουνιστικά Κόμματα στην πάλη για την εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής τους, την ανατροπή του κατεστημένου συστήματος εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ήταν η καθοδήγηση που ανάθρεψε τα νεογνά τότε Κομμουνιστικά Κόμματα και τα συντόνισε στο να οργανώσουν την επιμέρους δράση τους, με τεράστια βοήθεια από την ΕΣΣΔ και φωτεινό παράδειγμα το ΚΚΣΕ.

Η Κομιντέρν εργάστηκε σκληρά και αδιάκοπα για 34 ολόκληρα χρόνια με μοναδικό στόχο την επανάσταση του προλεταριάτου σε ολόκληρο τον κόσμο και κατάφερε να συγκεντρώσει στις τάξεις της όλα τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα της γης. Κατά τη διάρκεια της ζωής της διοργάνωσε 7 παγκόσμια συνέδρια. Ωστόσο στις 15 Μάη του 1943 αυτοδιαλύθηκε λόγω του εν εξελίξει Β΄ παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Σε ντοκουμέντο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με τίτλο “Προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη” διαπιστώθηκε η ύπαρξη ιδεολογικών διαφωνιών και ρήξεων στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Είναι σαφές πως σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που αντιμάχονται δύο στρατόπεδα με εθνικές συμμαχίες, καθορισμένες από γεωπολιτικά συμφέροντα, είναι επόμενο να δημιουργηθούν αυταπάτες στους λαούς, και ιδίως όταν η ταξική θεώρηση της πραγματικότητας αντικατασταθεί από τη φυλετική και εθνική θεώρηση.

Έναν αιώνα αργότερα βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο αναγκαία και επίκαιρη είναι σήμερα η πραγμάτωση της Τρίτης Διεθνούς. Έχουμε πλέον συγκεντρώσει αρκετή πείρα και μπορούμε μελετώντας τα τεκτενόμενα της εποχής να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα και αξιοποιώντας τα να επανακαθορίσουμε το στόχο μας, ο οποίος μένει σταθερός και αναλλοίωτος, Επανάσταση και Δικτατορία του Προλεταριάτου. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις θέσεις μας, δεν κάνουμε καμία έκπτωση στα όνειρά μας. Μελετάμε την ιστορία μας, διδασκόμαστε από αυτή και στεκόμαστε αντάξιοι στο επαναστατικό μας καθήκον, όπως ακριβώς αυτό ορίστηκε δια στόματος Λένιν 100 χρόνια πριν.

Κρατάμε κατά νου το συμπέρασμα που προέκυψε και διατυπώθηκε στην Απόφαση του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (“Για την Κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα”) πως «Η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αποκτήσει μαζικό και κυρίως σταθερό χαρακτήρα προοπτικής, αν δε στηριχτεί σε ένα διακριτό και ισχυρό Κομμουνιστικό Κίνημα, έναν κομμουνιστικό πόλο, που μπορεί να γίνει μοχλός για τη θετική επίδραση των λαών στις διεθνείς εξελίξεις. Αυτό θα διαμορφώσει, επίσης, ένα ισχυρό υπόβαθρο για ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική συμμαχία».

Σφίγγουμε την υψωμένη γροθιά μας και τραγουδάμε τον ύμνο που ξεσήκωσε τον κόσμο. “Στον αγώνα ενωμένοι κι ας μη λείψει κανείς. Ω! Νάτη, μας προσμένει στον κόσμο η Διεθνής!”