50 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή

Σαν χθες μου φαίνεται το 1ο Φεστιβάλ στου Ζωγράφου.

Τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία γεμάτα κόκκινες σημαίες κι ο κόκκινος ενθουσιασμός μας να δονεί όλη την Αθήνα Να τρέχουμε μέρα και νύχτα και να μη κουραζόμαστε.

Το βράδυ να ζωγραφίζουμε τα πήλινα πιατάκια με το γαρύφαλλο για την ΚΝΕ Ηθοποιών.

Να τρέχουμε στην εξέδρα του θεάτρου με αμήχανα αυτοσχέδια σκετσάκια, αλλά πλήρη αγωνιστικού περιεχομένου, να αρπάζουμε από την μουσική εξέδρα τον Γιώργο και τη Νατάσα (πριν γίνει η τελευταία και ηθοποιός) και να τους τρέχουμε να παίξουν κιόλας, να ξενυχτάμε την άλλη χρονιά στην Καισαριανή και να μη χορταίνουμε αυτό το τρελό, το γεμάτο όνειρα θαυμαστό πανηγύρι. Αυτόν τον νέο κόσμο που ξανοιγότανε μπροστά μας, μετά από την εφτάχρονη σκλαβιά που σημάδεψε τη νιότη μας.

Η χαρά ξεχείλιζε από παντού και στο σχόλασμα  απολαμβάναμε την παρέα και τις αφηγήσεις του Υψηλάντη και του Γιώργη του Φαρσακίδη, τις γεμάτες αστεία από γεγονότα στο βάθος τραγικά της αφιερωμένης στον αγώνα πολύτιμης ζωής τους.

Αυτές οι συναντήσεις αποτέλεσαν και τα πρώτα μαθήματα για τη σχέση του τραγικού με το κωμικό και τη χάρη που δίνει η απόσταση του χρόνου.

Πάντα ήθελα να αφηγηθώ αυτές τις μεγάλες στιγμές που ζήσαμε τότε και με αυτή τη λαχτάρα είμαστε κάθε χρόνο εκεί σαν να μη πέρασε στιγμή…

Χρόνια πολλά και φέτος και κάθε χρονιά αγέραστη νιότη.