7 γραμμές άμυνας της κυβέρνησης – όταν το βαθύ ΠΑΣΟΚ συναντά τα γαλάζια fake news

Η πρώτη γραμμή άμυνας της κυβέρνησης και του επικοινωνιακού της μηχανισμού, ήταν πως οι διαδηλωτές δεν είχαν διάθεση για διάλογο. Σε αντίθεση πχ με τη διάθεση που έδειχναν τα κατεβασμένα ρολά του υπουργείου ή σε άλλες περιπτώσεις τα χημικά κι η καταστολή ενάντια στις διαδηλώσεις.

Η δεύτερη γραμμή άμυνας ήταν πως οι διαδηλωτές δεν ήταν ευγενικοί, προξένησαν ζημιές στο κτίριο και έκαναν “μπούλινγκ”, δηλ εκφοβισμό της υπουργού. Αυτό θυμίζει λίγο Γκοσινικές καταστάσεις από Αστερίξ και την ατάκα των Ρωμαίων για τους Γαλάτες: “ορίστε, έρχεσαι, τους κατακτάς, τους σφάζεις, τους καταπιέζεις, κι ύστερα αυτοί χωρίς κανένα λόγο ξεσηκώνονται εναντίον σου και σε τουλουμιάζουν…” Και προπαντός δεν είναι ευγενικοί και δε δείχνουν γαλατική ευγένεια…
(-Αστερίξ, μπορώ να τους δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι;)

Η τρίτη γραμμή άμυνας είναι ότι εκτός από μπούλινγκ (που ενδείκνυται να προφέρεται με βαθύ “λι“) έκαναν και σεξιστική επίθεση ενάντια στην Αχτσιόγλου και τη Φωτίου που είναι γυναίκες. Αν είναι έτσι, την επόμενη φορά, να πάνε μόνο Παμίτισσες για έφοδο στο γραφείο της υπουργού, για να τελειώνουμε και με αυτό το “επιχείρημα”. Δεν μπορεί το υπαρκτό ζήτημα του σεξισμού στην κοινωνία να γίνεται ασπίδα για το ξέπλυμα και την υπεράσπιση της πιο βρώμικης, κυβερνητικής πολιτικής, που μεταξύ άλλων τσακίζει τα δικαιώματα των γυναικών και των μητέρων.

Η τέταρτη γραμμή άμυνας είναι πως το ΠΑΜΕ κάνει κινήσεις εντυπωσιασμού και σόου για τις κάμερες. Μάλλον έχουν μάθει να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση κι έδιναν ανέξοδα σόου, με το βλέμμα στην κάμερα και τις ζεστές κυβερνητικές θέσεις.

Την πέμπτη γραμμή άμυνας την έδωσε σήμερα το πρωί ο Νεφελούδης, λέγοντας πως η διάταξη για τις απεργίες δεν είναι μείζονος σημασίας. (Υπενθυμίζουμε πως πρόκειται για το ίδιο στέλεχος της κυβέρνησης που μεταξύ άλλων είχε συγκρίνει τα τρακτέρ των αγροτών που κατέβαιναν στην κυβέρνηση με τανκς). Αφού δεν είναι και τόσο σημαντικό, λοιπόν, γιατί δεν την αποσύρουν; Μήπως γιατί έχουν συγκεκριμένες “μη σημαντικές” δεσμεύσεις;

Η έκτη γραμμή άμυνας λέει πως το ΠΑΜΕ και όλοι όσοι απεργούν ή αντιδρούν στην κυβερνητική πολιτική δεν υπερασπίζονται καλά τα ταξικά τους συμφέροντα (σε αντίθεση με το ΣΕΒ), γιατί θα έπρεπε να στηρίζουν ή -το πολύ- να πιέζουν την κυβέρνηση, για να την βοηθήσουν να ενισχύσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις… Με άλλα λόγια, η ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση δεν κρίνεται από τις απεργίες και τους αγώνες που δίνει κανείς, αλλά από τη στήριξη που δίνει στην κυβέρνηση, που πολεμάει το ΣΕΒ και τα μεγάλα συμφέροντα. Αν τα τελευταία επαινούν καμιά φορά την κυβέρνηση και την πολιτική της, το κάνουν για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια και να σπείρουν τη διχόνοια ανάμεσά μας…

Η έβδομη γραμμή είναι αυτή της επιλεκτικής αμνησίας: ναι αλλά δεν τα κάνατε αυτά, όταν ήταν η Δεξιά στην κυβέρνηση. Αν απαντήσει κανείς πως η ΝΔ δεν τόλμησε να φέρει όλους τους αντιλαϊκούς νόμους που έφεραν αυτοί, είναι σα να παίζει το παιχνίδι τους, και να παραδέχεται πως τότε οι αντιδράσεις ήταν αναιμικές -που προφανώς δεν ισχύει. Αν πάλι τους παραθέσει ενδεικτικά ένα βίντεο από τη συμβολική κατάληψη του Υπουργείου επί Βρούτση, τις συλλήψεις και τις δίκες που κουβαλάνε από τότε 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τους αρκεί ως απάντηση; Ή μήπως κι αυτό έγινε για να το τραβήξουν οι τηλεοπτικές κάμερες;

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επί μακρόν, αλλά δε θα πρόσθετε κάτι περισσότερο στην ουσία του πράγματος. Η ουσία είναι πως οι γραμμές άμυνας της κυβέρνησης συναντάνε τη γνωστή επιχειρηματολογία του παλιού, κακού ΠΑΣΟΚ (“αριστερός ψάλτης της Δεξιάς”, “θέλετε να έρθει ο Κούλης”) για τη ΝΔ που ψηφίζει με χέρια και με πόδια ό,τι αντιλαϊκό νομοσχέδιο φέρνουν στη Βουλή. Και φυσικά τα “λατρεμένα” fake news (βανδαλισμοί, μπούλινγκ, κοκ) του Άδωνη και των επίδοξων μιμητών του.

Αν το κυβερνών κόμμα έβαζε με τον ίδιο ζήλο “κόκκινες γραμμές” απέναντι στην πολιτική των Σαμαροβενιζέλων -όπως τους αποκαλούσε- του ΔΝΤ και τη ΕΕ αντί να την συνεχίζει, αυτές οι γραμμές άμυνας θα της ήταν περιττές. Από τη στιγμή που διάλεξε όμως το ρόλο του γρήγορου πιστολιού για το κεφάλαιο και τις απαιτήσεις του -ρόλος που θαρρείς πως γράφτηκε στα μέτρα του και του ταιριάζει- δεν μπορεί παρά να αναμασήσει τις ίδιες, χιλιοπαιγμένες ατάκες των προκατόχων του, στο ίδιο ανιαρό έργο.