8η Μάρτη: Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

Η Φετινή Ημέρα της Γυναίκας μας βρίσκει μπροστά σε ένα ωμό περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας. Πιο συγκεκριμένα, ένας 34χρονος στην περιοχή της Αργολίδας φέρεται να χτυπά την 32χρονη σύζυγό του σε διάφορα σημεία του σώματός της με σίδερο ατμού και στη συνέχεια να την περιλούζει με χλωρίνη. Χαρακτηριστικό είναι ότι μετά την κακοποίησή της, ο ίδιος δήλωσε: «Αγαπώ όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δεν ξέρω για ποιον λόγο έγινε. Γυναίκες, ζητώ να στολίζετε τον κόσμο, όχι να τον ασχημαίνετε και σας λατρεύουμε γιατί και εμείς βγήκαμε από γυναίκα και η γυναίκα βγήκε από γυναίκα».

Η 8η Μάρτη θα μας θυμίζει ότι όλες αυτές οι πράξεις βίας και κακοποίησης έχουν δύο κοινούς παρανομαστές. Το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε και αλληλεπιδρούμε και τα πατριαρχικά πρότυπα που απορρέουν από αυτό. Ποτέ δεν γίνονται από αγάπη και λατρεία. Ποτέ! Άλλωστε η αγάπη δεν πάει χέρι-χέρι με την κακοποίηση και τη χειραγώγηση. Δεν πάει χέρι-χέρι με ρητορικές μίσους, με σκηνές ζηλοτυπίας, δεν πάει μαζί με τους εξουσιαστές και τους δυνάστες μας, εκείνους που μας θέλουν με σκυμμένο το κεφάλι, εκείνους που μας θέλουν «κτήματά» τους, που δεν μας αφήνουν να ορίσουμε τις ζωές μας και τα σώματά μας, εκείνους που μας θέλουν άμεσα εξαρτώμενες από τους συντρόφους μας και την οικογένειά μας, που δεν μπορούν να δεχτούν ότι είμαστε ανεξάρτητες, έχουμε φωνή, προσωπικότητα, υπόσταση και διάδραση σε αυτήν εδώ τη κοινωνία αλλά και που ασχολούνται μονίμως πίσω από την κλειδαρότρυπα του σπιτιού τους με τις ζωές μας και τις προσωπικές μας επιλογές. 

Η 8η του Μάρτη είναι βαθιά ριζωμένη στη μνήμη και στους ιστορικούς αγώνες. Ξεκινά από τις γυναίκες του μόχθου, τις υφάντριες της Νέας Υόρκης, τις γυναίκες που εξεγέρθηκαν και φώναξαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και φτάνει μέχρι και τους αγώνες του σήμερα. Φτάνει μέχρι τον πολύπλευρο ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, τη γυναίκα-σύζυγο, την εργαζόμενη, την μητέρα, εκείνη που αντιστέκεται καθημερινά στα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της βαθιάς συντηρητικής κοινωνίας που ζούμε, εκείνη που δίνει καθημερινό αγώνα για ίσα δικαιώματα, ανθρώπινες εργασιακές συνθήκες, αγώνα ενάντια στη βία, στην παραβίαση του προσωπικού της χώρου, στην κακοποίηση, στην προσβολή της προσωπικότητάς της. 

Η 8η Μάρτη θα μας θυμίζει πάντα ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα. Ότι μπορεί κάποιοι να θέλουν να συνθλίψουν τα όνειρα, τη ζωή και τις ελπίδες μας αλλά θα πέφτουν πάντα σε κενό. Θα μας θυμίζει όμως και εκείνους του στίχους του Χρήστου Θηβαίου από το Τραγούδι «Γυναίκα»: (…)Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα σου δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής, γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με, γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις. Απόψε πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου, κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε, πόνος στη γέννα, προσκυνώ την αρχοντιά σου(…).

*Εάν είστε επιζώσα ενδο-οικογενειακής ή άλλου είδους έμφυλης βίας ή αν υπάρχει στο περιβάλλον σας κάποια γυναίκα που υφίσταται κάτι από τα παραπάνω τηλεφωνήστε για βοήθεια και συμβουλευτική ακόμη και ανώνυμα στην υπηρεσία Εθνικής Εμβέλειας «ΓραμμήSOS»:15900 ή απευθυνθείτε μέσω email στο [email protected]