Α-πολίτικες σαρδέλες: Ένα κίνημα “low cost” της ιταλικής κεντροαριστεράς

Διαβάζω για το κίνημα της σαρδέλας και όσα ”θαυμαστά” αυτό έχει καταφέρει να πράξει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα και είναι σαν να μπαίνω σε μια λούπα χρόνου κάποιου παράλληλου σύμπαντος.  Θυμάμαι τους αγανακτισμένους στην πλατεία του Ήλιου στην Ισπανία και το κοροϊδευτικό τους πανό απέναντι στους Έλληνες αγανακτισμένους της Πλατείας Συντάγματος. Εκείνο που έγραφε ” Ξυπνήσατε επιτέλους;”

Μπα, απ’ ό,τι φαίνεται ο κόσμος τα θέλει τα παραμύθια του. Εξακολουθεί να πιστεύει χαμογελαστά νεανικά πρόσωπα με ”φρέσκες ιδέες” και ας είναι μπαγιάτικες, όπως οι σαρδέλες που ξεμένουν στο πάγκο του ψαρά.  Το κίνημα της Σαρδέλας ξεκίνησε από 4 συγκάτοικους γύρω στα τριάντα οι οποίοι δεν σκέφτηκαν κάτι πρωτότυπο. Αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα κίνημα απολιτίκ, που στόχο έχει να σταματήσει γενικά και αόριστα τον λαϊκισμό του Σαλβίνι. Λες και αν ο Σαλβίνι, φύγει από την πολιτική ζωή της χώρας η παλίντονος αρμονία θα αποκατασταθεί. Λες πως υπάρχει ο ”κακός” λαϊκισμός του Σαλβίνι και οι ”καλοί” λαϊκισμοί κάποιων άλλων. Δεν είναι το πρόσωπο που λαϊκίζει το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ο λαϊκισμός ως πολιτική συμπεριφορά.

Ποτέ μου δεν πίστεψα στον όρο ”απολιτίκ”. Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να μην διακατέχεται από καμία πολιτική ιδέα. Για μένα είναι ένας κενός όρος που χρησιμοποιείται όπως ακριβώς ο όρος ”κέντρο”. Eίναι πολιτική στάση του να ‘σαι απολιτικ. Επιλέγεις να είσαι ”απολιτίκ” ως στάση ευθυνοφοβίας. Λες πως είσαι απολιτίκ ώστε να μην χρειαστεί να απολογηθείς για το χθες σου, το παρόν σου και το μέλλον σου. Γνωρίζεις πως ακόμα και η μη συμμετοχή είναι πολιτική επιλογή. Ζούμε σε μια κοινωνία πληροφορίας και αλληλοσύνδεσης. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στο σήμερα πως μπορεί να βρεθεί εκτός κοινωνίας και να μην χρειαστεί να κάνεις ούτε μια επιλογή που να συνεπάγεται ”πολιτικό αποτέλεσμα”. Όσο και αν οι συλλογικές ταυτότητες έχουν σπάσει και πολλοί άνθρωποι φέρουν αντιφατικά χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με το αναμενόμενο κοινωνικό προφίλ τους, υπάρχουν επιλογές που καθορίζουν από ποια μεριά του πολιτικού φάσματος κινείσαι.

Παρότι τα απολιτίκ κινήματα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά και πως αυτοί οι διαχωρισμοί ανήκουν στο παρελθόν, ο τρόπος που παρουσιάζονται, οι δράσεις που χρησιμοποιούν, ο λόγος που εκφέρουν τοποθετείται στα αριστερά ή στα δεξιά. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ήταν και είναι τόσο βαθιά η ιστορική τομή που συντελέστηκε από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και την δημιουργία αυτών των πολιτικών όρων που δυσκολευόμαστε να την ξεπεράσουμε. Στην πραγματικότητα ήταν τόσο πετυχημένος αυτός ο άκρως αντιθετικός προσδιορισμός των όρων αριστεράς/δεξιάς , επειδή όλη η φιλοσοφία και οι θρησκείες είχαν στηριχθεί προηγουμένως σε τέτοιους κάθετους διαχωρισμούς.

Αν η Δεξιά πάλευε με αγριότητα εναντίον της Αριστεράς, ήταν γιατί κάθε όρος είχε ταυτιστεί με ένα σύνολο αντιθετικών αξιών. Οι οπαδοί τους ήταν έτοιμοι να υπερασπιστούν μέχρι τέλους αυτές τις αξίες. Μέχρι την τελική επικράτηση και πολιτική ή και φυσική εξόντωση των αντιπάλων τους. Αυτό γινόταν και παλιότερα στους θρησκευτικούς πολέμους.

Τα απολιτίκ κινήματα έρχονται να σπάσουν, υποτίθεται, αυτές τις αντιθέσεις και να μας μιλήσουν όχι για το άσπρο/μαύρο, αλλά για 743 αποχρώσεις μεταξύ τους. Μιλούν για την πολυπλοκότητα του κόσμου και τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Πως οι διαχωρισμοί αυτοί είναι ξεπερασμένοι και ψάχνουν θεματικές που να είναι ”κοινές για όλους” π.χ η οικολογία.  Δεν επιθυμούν λάβαρα, ετικέτες και σχέσεις με το διαχωριστικό παρελθόν. Δείχνουν με το δάκτυλο όποιον μιλήσει για πολιτική. Προσπαθούν να επιβάλλουν ένα δικό τους λεξιλόγιο.

Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος είναι ο εκμεταλλευτής και ποιος ο εκμεταλλευόμενος. Είσαι σαν ανεμοδείκτης που γυρνά κάθε φορά όπου φυσήξει άνεμος.

Αυτό σημαίνει πως η όποια πρόσκαιρη ”νίκη” σου εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους και να φέρει τόσα διαφορετικά αποτελέσματα όσα και οι άνθρωποι που στριμώχνονται  σαν σαρδέλες σε πλατείες. Πόσο ”νίκη” είναι κάτι που δεν γνωρίζεις εναντίον ποιου και τι θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα;

Τι ακριβώς νικήθηκε στην δική μας πλατεία; Πέρα από την λογική; Το αστικό σύστημα συνέχισε να κυβερνά (τοποθετώ εντός τους και τον ΣΥΡΙΖΑ που ρούφηξε όλο το ΠΑΣΟΚ εντός του), τα αριστερά κόμματα που έτρεξαν να ”αγκαλιάσουν ” την πλατεία δεν κατάφεραν να δουν σημαντική βελτίωση στην εκλογική ή πραγματική τους δύναμη, ακροδεξιά κόμματα και κομματίδια ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια και όσα συλλογικά κινήματα και οι δράσεις στήθηκαν δεν μπόρεσαν να κρατήσουν. Αλήθεια που είναι το κίνημα της πατάτας τώρα; Από γαστρονομικής απόψεως βέβαια σαρδέλα, πατάτα και ούζάκι σε συνδυασμό κάνει τέλειο γεύμα με το ταίρι σας ή τους φίλους σας.

Στα σοβαρά, το ταμείο της δικής μας πλατείας και του απολιτίκ προσωπείου του, το μόνο που κατάφερε να αναδείξει ήταν τα ακροδεξιά κόμματα τα οποία αρέσκονται να μπαίνουν μέσα σε ”απολιτίκ πράγματα” καθότι δύσκολα ξεχωρίζει κανείς το φριχτό τους πρόσωπο ανάμεσα στο πλήθος. Τα απολιτίκ κινήματα έχουν άλλωστε δυο κύρια χαρακτηριστικά κοινά με την ακροδεξιά: Λαϊκισμό και φασίζουσα συμπεριφορά. Εθελοτυφλείς και καλείς ”τον λαό” ανεξάρτητα από που προέρχεται και τον τσουβαλιάζεις πως ”ναι μεν διαφορετικοί αλλά ίδιοι ενάντια στο Σαλβίνι”. Έπειτα αγνοείς την ίδια σου την ιστορία, πως το μοναδικό ισχυρό φάρμακο ενάντια όχι στον Σαλβίνι, αλλά σε όλο το σύστημα που ανεβάζει τον Σαλβίνι είναι το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο στην Εμίλια είχε κάποτε το προπύργιο του και νίκησε τον φασισμό κατά κράτος.

Θα πει κάποιος πρόσκαιρα και θα πω, πρόσκαιρα γιατί μας έφαγε ο ευρωκομμουνισμός… Άλλη ιστορία.. Ας γυρίσουμε στο κίνημα της Σαρδέλας. Το να κατεβάζεις το σφυροδρέπανο, το οποίο ιστορικά αυτή η περιοχή σήκωσε στις πλάτες της έχοντας χιλιάδες νεκρούς και αγωνιστές, δίνεις αέρα στα πανιά του Σαλβίνι και του κάθε Σαλβίνι. Κανείς δεν φοβάται πατάτες και σαρδέλες.Εκτός αν πρόκειται για κομμουνιστικές πατάτες και σαρδέλες καλλιεργημένες και αλιευμένες από εργατικά κομμουνιστικά χέρια.. Ο εχθρός για την άλλη πλευρά ήταν πάντα οι κομμουνιστές, όχι κάθε τυχάρπαστος που τρώγοντας του έρχονται ιδέες. Γιατί μετά το φαγητό, έρχεται η πέψη και μετά η αφόδευση. Έχουμε ζήσει πολλούς κόκκινους Ντάνι στο παρελθόν και θα ζήσουμε δυστυχώς και στο μέλλον.

Το πρόβλημα της μετανάστευσης, δεν μπορεί να λυθεί επειδή θα μαζευτούν κάπου κάποιοι με ζωγραφισμένες σαρδέλες ανά χείρας. Το πρόβλημα της μετανάστευσης έχει αυτουργούς την Ε.Ε, το Ν.Α.Τ.Ο , το Ισραήλ, την Σαουδική Αραβία, τον ιμπεριαλισμό συνολικά. Αυτοί παίζουν σήμερα στα ζάρια τις ζωές όλων μας. Δολοφονούν μωρά παιδιά και θα τους νοιάξει αν σηκώσεις τον απολιτίκ κώλο σου και τον στριμώξεις με σε μια πλατεία με πλακάτ σαρδέλας;  Άμα σηκώσεις σφυροδρέπανο και δεν το κατεβάσει μέχρι την τελική νίκη να δεις τι κόψιμο και νοιάξιμο θα τους πιάσει.

Οι ιταλικές σαρδέλες πάντως φαίνεται αρκετά γρήγορα να αποκαλύπτουν το πραγματικό πολιτικό τους πρόσωπο, αφού ο ηγέτης τους στην πόλη της Σιένα αποφάσισε να προχωρήσει στο κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα, προκαλώντας μια καυστική παρέμβαση του Μάρκο Ρίτσο, γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος είπε πως “δε χρειαζόταν κι ο Σερλόκ Χολμς για να καταλάβουμε ότι οι Σαρδέλες ήταν η low cost του Δημοκρατικού Κόμματος”.

Il leader delle #Sardine di Siena entra nel PD. Beh non ci voleva Sherlock Holmes per capire che le Sardine erano la low-cost del PD… pic.twitter.com/FzO1uZZIfv

— Marco Rizzo (@MarcoRizzoPC) February 18, 2020