Αρκετή αίσθηση έχει προκαλέσει η δημοσίευση φωτογραφιών στρατιωτών του Γ’ Ράιχ ντυμένων με γυναικεία εσώρουχα και τουαλέτες στην ύπαιθρο και σε πάρτι, σε στιγμές ανάπαυλας από το δολοφονικό τους έργο. Όπως κάθε φορά που υπάρχει κάποια αποκάλυψη σχετικά με τις “θηλυπρεπείς” συνήθειες ή τις σεξουαλικές προτιμήσεις των ναζί, ακούγονται διάφορα σχόλια, που χοντρικά θα μπορούσαν να συνοψιστούν στην έκφραση “αδολφούλες”. Εν προκειμένω, δε θα σταθούμε στο γεγονός πως η παρενδυσία δε σχετίζεται απαραίτητα με ομοερωτικό προσανατολισμό, ούτε στο συμπέρασμα του κοινωνιολόγου Χάραλντ Βέλτσερ, που έγραψε τα κείμενα στον τόμο του συλλέκτη Μάρτιν Μπάμαν, (ο οποίος συγκέντρωσε τις ερασιτεχνικές αυτές λήψεις, με τίτλο “Soldier Studies: Cross-dressing in der Wehrmacht”), ότι δηλαδή η πρακτική αυτή ήταν ένας τρόπος επιβεβαίωσης της κανονικότητας σε συνθήκες πολέμου .

Το κεντρικό πρόβλημα με αυτού του είδους τους αστεϊσμούς είναι πως υιοθετούν, ακούσια ως επί το πλείστον, την οπτική αυτού ακριβώς που υποτίθεται πως πολεμούν στο συγκεκριμένο ζήτημα. Μπορεί φυσικά κανείς να αντιτείνει ότι η συνειδητή πρόθεση αφορά την ανάδειξη της τεράστιας υποκρισίας του Γ’ Ράιχ στο ζήτημα, που πρόβαλε ένα πρότυπο ρωμαλέου άριου άνδρα, κάθε παρέκκλιση από το οποίο μπορούσε να γίνει λόγως δίωξης, οι δε ομοφυλόφιλοι υπέφεραν μαζικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, φέροντας το διαβόητο ροζ τρίγωνο.

Σε μια κοινωνία όμως που τα ομοφοβικά αντανακλαστικά κυριαρχούν, μια τέτοια σκωπτική ρητορική, ακόμα και όταν γίνεται με τις καλύτερες προθέσεις, κινδυνεύει να καταντήσει “επίπληξη” στους ναζί που δεν ήταν αρκετά άντρες, λες κι αυτό είναι το πρόβλημα με το φασισμό. Κι αυτό δε λέγεται καθόλου αφ’υψηλού, μια και η υποφαινόμενη έχει πέσει σε αυτό και παρόμοια παραπτώματα πολλές φορές. Το ζήτημα είναι να προβληματιζόμαστε αν τυχόν πίσω από τον “αθώο χαβαλέ” κρύβονται στην πραγματικότητα κατάλοιπα της αντιδραστικής ιδεολογίας με την οποία θέλουμε – δε θέλουμε έχουμε γαλουχηθεί και εξακολουθούμε να εμποτιζόμαστε με μύριους τρόπους.