Με αφορμή μια φωτογραφία…

Ο Γιώργος ξυπνάει αξημέρωτα για να πάει στην λαϊκή αγορά που δουλεύει.  Ο Γιώργος παλεύει ώρες πολλές για να μη λείπει τίποτα από το σπίτι του και την οικογένειά του. Ο Γιώργος λατρεύει το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή μορφή του. Ο Γιώργος αγαπάει και τον Ηρακλή και προσπαθεί να τον ακολουθεί όπου και σε όποια κατηγορία τον υποβιβάζουν. Ο Γιώργος αγαπάει και τους ανθρώπους, τους κατατρεγμένους και τους φτωχούς ιδιαίτερα, και πάντα προσπαθεί να προσφέρει. Δεν θα τον δεις σε «φημισμένες» και πολυδιαφημισμένες  ΜΚΟ να κάνει παρελάσεις στα κανάλια. Αν τον ψάξεις θα τον βρεις με μερικούς ακόμα παλαβούς στο Νεπάλ  και στην Τανζανία να βοηθάει σε χτίσιμο σχολείων, σπιτιών. Θα τον βρεις στην Κένυα μαζί με 21 ακόμα παλικάρια και κοπέλες να φυτεύει δέντρα και να βοηθάει για να στηθεί μία εγκατάσταση που θα μαζεύει το βρόχινο νερό, 350 χλμ από το Ναϊρόμπι, να μένει σε ένα αυτοσχέδιο camping  στην κομητεία των Ισαμπούρου. Ο Γιώργος και οι συνοδοιπόροι του σε ένα από τα διαλλείματα , έκαναν πράξη την παράγραφο του Νίκου Μπογιόπουλου και του Δημήτρη Μηλάκα στο βιβλίο τους «Μία θρησκεία χωρίς απίστους:Ποδόσφαιρο»: “Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο. Και τόσο ένοχοι αυτοί που το εξουσιάζουν.”

Ενάντια στο σύγχρονο, εμπορευματοποιημένο έκτρωμα. ΝΑΙ, όσο υπάρχουν Γιώργηδες  να πετάνε την μπάλα στην αλάνα, οι ταγοί των δήθεν θα τρέμουν τον ίσκιο τους. Και όπως έγραψε ένας φίλος του «υπάρχουν ομάδες που κοστίζουν και υπάρχουν ομάδες που αξίζουν”.