Άφθαρτη Αντιπολίτευση

Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για έναν νέο, ας πούμε τριαντάρη, της σημερινής εποχής στην Ελλάδα, όση διαλεκτική ικανότητα κι αν διαθέτει, να χωρέσει στο κεφάλι του και να επεξεργαστεί δύο παράλληλα τρέχοντα γεγονότα: Το ένα είναι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που κλείνει πανηγυρικά 50 χρόνια προσφοράς στη νεολαία, από τη νεολαία, με τη νεολαία και για τη νεολαία αυτού του τόπου. Ενα Φεστιβάλ ταυτισμένο χρονικά με τη …μεταπολίτευση, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου, δι’ έμπνευσης, ενθουσιασμού και προσφοράς, και σήμερα είναι καταξιωμένος πολιτιστικός θεσμός, ζωτικής σημασίας, για τούτη δω την ευρωχώρα που πάσχει από προϊούσα πολιτισμική ανεπάρκεια, προσβεβλημένη από τον ανθρωποκτόνο καπιταλιστικό ιό της αγοραίας τέχνης.

Το δεύτερο είναι το ξεχαρβάλωμα κάθε έννοιας νεολαίας που φέρνει φρέσκο αέρα στην πολιτική, που άρχισε με τον Αλέξη και έγινε ρημαδιό με τον Στέφανο στον χώρο της ενσωματωμένης στο κυρίαρχο σύστημα αριστεράς. Η Ιστορία που θα γραφτεί έξω από χορηγούς και πάτρωνες είμαι βέβαιη ότι θα καταλογίσει σ’ αυτούς τους τελευταίους …αριστερούς την τεράστια ευθύνη για τον εκφυλισμό της έννοιας νεολαία και τη μετατροπή της σε άλλοθι και επικοινωνιακή ταμπελίτσα, που εξασφάλιζε την άδεια να βάλουν για λίγο το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι της αστικής εξουσίας.

Δεν χρειάζεται σωκρατική μαιευτική ικανότητα όταν βιώνεις το προφανές. Ζωντανοί είμαστε, ζωντανά μιλάμε και είναι ηλίου φαεινότερο πως στο ένα ο δρόμος δεν χάθηκε, γιατί υπάρχει ιδεολογική συνέπεια και πίστη στη συλλογικότητα, ενώ στο δεύτερο είναι κραυγαλέος ο ζαμανφουτισμός για τη συλλογικότητα και τα λιβανιστήρια των παραφουσκωμένων εγώ.

Τούτων δεδομένων, και εμείς, μες στη χαρά μας που τα κομματικά παιδιά μας πενηνταρίζουν ολόφρεσκα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πού βρισκόμαστε και πού θα βρεθούμε, σε συνθήκες πολιτικού εκφυλισμού και ανάδυσης ενός εξωραϊσμένου φασισταριού, στον τεχνικά προηγμένο και πολιτικά – κοινωνικά ταχέως οπισθοδρομούντα ευρωατλαντικό κόσμο.

Ακούμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό τα περί απουσίας αντιπολίτευσης σε μια χώρα όπου έχει ξεφτιλιστεί ιδεολογικά ακόμα και η έννοια της συγκυβέρνησης, με καμμενοτσίπρικες αγκαλιές και καρανικαδώνικα χαριεντίσματα. Βέβαια απ’ τις αρχές του περασμένου αιώνα, μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά από τραγωδίες, πάμε παρακάτω μόνο με το επίθετο νέος, νέα, νέο. Νέα Σμύρνη, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Νέα Δημοκρατία, Νέα Αριστερά… Ευτυχώς δεν υπάρχει παλιό και νέο ΚΚΕ. Μόνο ταυτόχρονα υπεραιωνόβιο και πραγματικά νέο με την ΚΝΕ. Δρα, λειτουργεί μέσα και έξω από τη Βουλή ως πραγματικά η μόνη αντιπολίτευση, ταξική, ιδεολογική, δραστήρια και προπάντων αγωνιστική. Εδώ χρειάζεται αυξημένη αντιπροπαγανδιστική στο σύστημα προσοχή. Γιατί ήμασταν, είμαστε και τώρα θα μπούμε στο στόχαστρο της οιονεί ταξικής αντιπαράθεσης. Λένε ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση, λες και δεν μας βλέπουν και δεν μας νιώθουν στο πετσί τους, κόβοντας τη φράση στη μέση. Ολόκληρη είναι: Δεν υπάρχει η αντιπολίτευση που μας βολεύει και μας συμφέρει, η δικιά μας, η σάρκα απ’ τη σάρκα μας. Οπότε το ΚΚΕ είναι ο ένας και μόνος αντίπαλος, και όπως συνέβαινε και παλιά που λένε τα ιστορικά ομολογητήρια παραμύθια, ας φτιάξουμε ένα τέρας φασιστικό, ας ξαμολήσουμε τον κέρβερο τον ναζιστικό, για να πολεμήσουμε τον κομμουνισμό. Τώρα δε πιο επίκαιρο από ποτέ.

Τρανό παράδειγμα οι εκλογές στην πρώην Ανατολική Γερμανία, όπου οι αναλυταράδες επισημαίνουν πόσο κοντά είναι σε θέσεις οι ακροδεξιοί του A Φε Ντε και το μερικών μηνών κόμμα της κομμουνίστριας Σάρας, του αριστεροειδούς Ντερ Λίνκε. Να το πετιέται ξανά και πάλι από την αρχή το θεώρημα των ομοιογενών δύο άκρων, έτσι ώστε οι σκόπιμα ηλίθιες ελληνικές φασίζουσες φυλλάδες να χτυπάνε με φωτό και αρθρίδια στο ίδιο αντικομμουνιστικό σέικερ, άκουσον άκουσον, τον Βελουχιώτη, τον Ζαχαριάδη και τον Κασσελάκη. Η δημοκρατία του μακελειού πήρε μπροστά, κι όπου να ‘ναι θα τη βλέπουμε όλο και συχνότερα να αντιμετωπίζεται συμπεριληπτικά δήθεν μόνο από το προοδευταριό του γλυκού νερού. Στόχος είναι κυρίως οι νέοι. Αυτοί που πρέπει να μαθαίνουν Ιστορία μόνο από τις πλατφόρμες και τα βιντεάκια στο διαδίκτυο και να κοπιάζουν μόνο με αναρτήσεις. Να μην ακούν τι λέει το ΚΚΕ. Να μην ψηφίζουν «Πανσπουδαστική». Να μη σκέφτονται τους πολέμους στη Γη. Να μη βγαίνουν στον δρόμο μαζί με τους μεγάλους για να μένει η κάθε ΛΑΡΚΟ ανοιχτή. Θα μας βρίσουν. Θα μας ξαναστείλουν στη Δευτέρα Παρουσία. Αλλά αυτήν τη φορά καλά κρυμμένοι πίσω από μια ανανεωμένη πρόταση για συνεργασία, συμμαχία, κοινή παρουσία, σαν κι αυτές που διαφήμιζε ο Λάκης για την πλατεία.

Μια ματιά στην τρέχουσα αριστερίστικη φραξιονική ιλαροτραγωδία αρκεί για να καταλάβουμε όχι τι είμαστε, αυτό το ξέρουμε, αλλά πώς μας βλέπουν, και σε τι αυτό τους ενοχλεί. Πραγματικά παρόντες στην υπηρεσία του λαού κι όχι ωσεί παρόντες στον ιδρώτα του αλλουνού. Ε, πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί παρά να είμαστε ο άφθαρτος ερυθρός εχθρός στα γκρίζα χρόνια της φθοράς τους.