Αυτή είναι η πρακτική και σ’ όποιον αρέσει
Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Καλού ή κακού δικαστή. Στο πλαίσιο, που καλούμαστε να ζήσουμε και να δράσουμε, ο ένας θα συνεχίζει να καταστέλει και ενίοτε να σκοτώνει και ο έτερος να ρίχνει στα μαλακά και ενίοτε να αθωώνει.
Η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Λαμίας που μείωσε την ποινή του δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και αθώωνε (!) τον συνεργό του, έκλεισε έναν «κύκλο» όσο καταθλιπτικά εκείνος είχε ανοίξει κάτι λιγότερο από 11 χρόνια νωρίτερα.
Πλέον όλοι οι πρωταγωνιστές της δολοφονίας, είναι ελεύθεροι. Ο συνάδελφος του Κορκονέα, Βασίλης Σαραλιώτης έπειτα από 1 χρόνο φυλάκισης για απλή συνέργεια στην δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο ίδιος ο δολοφόνος ένοχος μεν, με μειωμένη ποινή και ως εκ τούτου ελεύθερος έπειτα από 11 χρόνια κάθειρξης.
Ελεύθερος όμως και ο Νίκος Ρωμανός, ο επίσης 15χρονος τότε, φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που το γεγονός αναμφίβολα καθόρισε την ζωή και την συνείδησή του. Αφέθηκε ελεύθερος αφού εξέτισε την ποινή του για απόπειρα ληστείας τράπεζας, για την οποία φυλακίστηκε για… έξι φορές μεγαλύτερο διάστημα από τον συνεργό του δολοφόνου.
Το «κλείσιμο» αυτού του κύκλου, δίνει πια την δυνατότητα για αναστοχασμό και για μια προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις.
• Γιατί ο Κορκονέας δεν είχε την «τύχη» άλλων συναδέλφων του, που την γλίτωσαν με ένα… φιλικό χτύπημα στην πλάτη από την Δικαιοσύνη;
Πολλοί θα απαντούσαν, ότι ήταν η δυναμικότητα των κινητοποιήσεων του 2008, που ανάγκασε το δικαστήριο να μην αθωώσει τον Ειδικό Φρουρό. Είναι όμως έτσι; Και ναι και όχι. Το ότι οι κινητοποιήσεις «αγκάλιασαν» το 2008, όλη την χώρα και όλες τις ηλικίες, σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του. Η απόφαση όμως βγήκε το 2010. Οι κινητοποιήσεις του 2008, έμοιαζαν σχεδόν μακρινή ανάμνηση, με όσα είχαν συμβεί στο μεσοδιάστημα. Για διαφορετικούς λόγους, το κίνημα βρισκόταν σε πρωτοφανή αναβρασμό την εποχή εκείνη. Μια αθώωση του Επαμεινώνδα Κορκονέα, αν και άσχετη με τα όσα διαδραματίζονταν τότε, ήταν σαφέστατα ικανή να προκαλέσει έκρηξη μεγαλύτερη ακόμα και από εκείνη του 2008.
Αποτέλεσαν οι κινητοποιήσεις του Δεκεμβρίου του 2008, μια «νέα διαχωριστική γραμμή» των πολιτικών δυνάμεων του τόπου;
Εδώ η απάντηση είναι πιο καθαρή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2008, προσπάθησε να υιοθετήσει τις κινητοποιήσεις στις οποίες η οργανωμένη παρουσία του υπήρξε από ισχνή ως ανύπαρκτη. Θεώρησε ότι «καβαλώντας» το ρεύμα της οργισμένης νεολαίας και σε συνδυασμό με την δημοσκοπική έκρηξη που είχε δημιουργήσει η ανάδειξη ως επικεφαλής του, του νεαρού τότε Αλέξη Τσίπρα, το άλμα που έγινε 4 χρόνια αργότερα, θα ερχόταν μια ώρα νωρίτερα. Το άλμα όμως έγινε, έξι και κάτι χρόνια, μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, φάνηκαν αρκετά μεγαλόθυμοι απέναντι στους – με τον έναν ή τον άλλον τρόπο – πρωταγωνιστές του 2008.
Έκανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πολιτικό προϊστάμενο της Αστυνομίας, υπουργό Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του 2008, Προκόπη Παυλόπουλο. Περιμάζεψε πλείστα όσα, καραμανλικά στελέχη στα υπουργεία αλλά και στις τάξεις του, ενώ συγκυβέρνησε με τον υπουργό του Κώστα Καραμανλή, Πάνο Καμμένο για κάτι λιγότερο από 4 χρόνια.
Ακόμα και ο άνθρωπος (διευθυντής εφημερίδας τότε) που απέλυσε τον φωτογράφο Κώστα Τσιρώνη αφού πρώτα είχε αρνηθεί να δημοσιεύσει την φωτογραφία του τελευταίου που κατέγραφε λίγες ημέρες μετά την δολοφονία αστυνομικούς να στοχεύουν διαδηλωτές με όπλο, βρέθηκε στην ΕΡΤ. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν…
• Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο;
Η Βία, υπήρξε αδερφή του Κράτους κι αυτό το είχαν πάρει χαμπάρι ακόμα και οι Αρχαίοι. Το πρόταγμα των προ δεκαετίας κινητοποιήσεων, ήταν καταρχήν προβληματικό. Λογικό μεν, προβληματικό δε. Μπορούν να υπάρξουν «δημοκρατικότερα σώματα ασφαλείας»; Περιμένουμε από το κράτος να κόψει οικειωθελώς το ένα του χέρι, απλά επειδή πιέστηκε από μερικές κινητοποιήσεις; Ένα κίνημα, θα μπορούσε –και υπάρχει ιστορικό προηγούμενο- να «τραβήξει» συνειδήσεις ακόμα και από τα σώματα ασφαλείας. Τα ίδια όμως, ως θεσμούς, ποτέ. Δεν είναι ζήτημα καλού ή κακού μπάτσου. Καλού ή κακού δικαστή. Στο πλαίσιο, που καλούμαστε να ζήσουμε και να δράσουμε, ο ένας θα συνεχίζει να καταστέλει και ενίοτε να σκοτώνει και ο έτερος να ρίχνει στα μαλακά και ενίοτε να αθωώνει.
Παραφράζοντας τον πρόεδρο της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει»…
Αντώνης Αναστασόπουλος από reader.gr
