Αγώνας, γνώση, τόλμη και αντοχή…

Σε μια κολόνα κάποτε είδα γραμμένες τέσσερις λέξεις. Οι λέξεις εκείνες χαράχτηκαν στο μυαλό μου, σαν το ρητό σε πεντελικό μάρμαρο. Βαθιά χαράγματα, σε μάρμαρο που δεν πιάνει κακιά σκουριά. Μήνες μετά, μπαίνω σε μια αίθουσα. Στην ίδια αίθουσα είχε μπει ο 19χρονος Γιώργος για πρώτη φορά και παράλληλα έμπαινε σ’ έναν κόσμο καινούριο. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με δεκάδες 19χρονους Γιώργους και 19χρονες Γεωργίες και 19 χρονους Χρήστους, Χριστίνες, Στανισλάβ, Γκεργκάνα…

Ο 19 χρόνος έγινε 20χρονος… 21χρονος… και σε κάθε χρόνο που προσθέτονταν, έμπαινε σε καινούριους κόσμους, ένα μπόι πιο ψηλούς, απ’ τους προηγούμενους, με παρόμοιες καταστάσεις, ο ένας με τον άλλον, ο προηγούμενος με τον επόμενο, ο μικρότερος με τον μεγαλύτερο… ο ένας με τους χιλιάδες… Κι ο κάθε κόσμος πότε ήταν όμορφος και καταπράσινος και πότε σκληρός και κακοτράχαλος… Και ο Γιώργος συνέχισε… 22… 23… 24… 25… σε κόσμους που ίσως τον σακάτεψαν και σε κόσμους που ίσως τον ανέβασαν. Μα, σε κάθε συνθήκη προχωρούσε, πότε με ψηλά το κεφάλι και πότε σκυφτά κάτω από αγκάθια και βέργες.

Μήνες, πολλούς μήνες μετά, ξαναμπαίνω στην ίδια αίθουσα. Κάθισα στο ίδιο μέρος που είχα καθίσει και τότε. Η αίθουσα ήταν άδεια… Συνειδητοποίησα ότι μετά απ’ αυτόν τον καιρό, με όλα αυτά τα στοιχεία, ήρθε ένα τέλος. Κοιτάζοντας τον άδειο πίνακα, οι λέξεις, εκείνες της κολόνας, μου ξαναήρθαν στο μυαλό, σαν να ήρθαν να φωτίσουν στο μονοπάτι που ήδη είχε περπατηθεί, τους ελιγμούς που έκανα γύρω απ’ τις παγίδες που ανόητα, χωρίς σκέψη δηλαδή, απέφυγα.

Αγώνας
Γνώση
Τόλμη
και Αντοχή…

Μα δεν ήμουν ένας… ήμαστε δύο… ήμαστε τρεις… είναι χιλιάδες…

Και τους ευχαριστώ. Όλους. Γιατί χωρίς τους δυο, τους τρεις, τους χιλιάδες, ο Αγώνας είναι μάταιος, η Γνώση ξεπερασμένη, η Τόλμη τυχοδιωκτική και η Αντοχή πλασματική.

Με όλες αυτές τις σκέψεις, λοιπόν… προχωράω μπροστά… και εγώ… και οι δυο… και οι τρεις… και οι ΧΙΛΙΑΔΕΣ!

Καλή Δύναμη! Γιώργος.