«Αλλά να σου πω κάτι;»

Τέτοιες ημέρες πριν εννέα χρόνια, περιμένοντας στο Κουρείο να έρθει η σειρά μου, μπαίνει μέσα ένας εντελώς ατημέλητος τύπος, αξύριστος, με ανακατεμένα μαλλιά, εμφανώς εχθρικά προσκείμενος προς το σαπούνι και με τη μισή του κοιλιά έξω από το ξεχειλωμένο, παλιό και γεμάτο κόμπους μπεζ πουλόβερ του, στο οποίο ακαθόριστα καφέ σχέδια έδιναν μάχη με αντίστοιχης  χρωματικής παλέτας λεκκέδες. Πριν αποφασίσω να βάλω στην τσέπη το χέρι μου για ψιλά, όντας πλήρως ενταγμένος στο κλίμα  εορταστικής κατάνυξης των ημερών, ακούω τον Κουρέα να του απευθύνεται: «Την κάνατε την μαλακία σας πάλι». Ξαφνιασμένος από το γεγονός οτι επρόκειτο για πελάτη καθώς και από την οικειότητα του Κουρέα, περίμενα να ακούσω ποιοι είναι «αυτοί» και τι «μαλακία» διέπραξαν «πάλι». «Εμείς; Τα μαλακισμένα οι Ειδικοί Φρουροί, εμείς δεν έχουμε σχέση μ’αυτούς. Μας τους φόρτωσαν και τώρα μας έχουν χώσει με τις βλακείες τους και τρέχουμε όλη μέρα». Γρήγορα κατάλαβα πως ο λούμπεν κύριος που είχε εισέλθει, ήταν Αστυνομικός, πως η «μαλακία» στην πραγματικότητα ήταν δολοφονία και πως δεν χώνευε ιδιαίτερα τους Ειδικούς Φρουρούς. Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα από την δήλωση αποστασιοποίησης από την πράξη του όχι, όπως ισχυρίστηκε, συναδέλφου του, για να συμπληρώσει: «Αλλά να σου πω κάτι; Καλά του έκανε του κωλόπαιδου, που μας βρίζουν και μας κοροϊδεύουν και μας φωνάζουν μπάτσους όπου μας πετύχουν. Να βάλουν μυαλό».

Δεν κουρεύτηκα τελικά εκείνη την ημέρα.