«Αλλαγές» στην Παιδεία ΙΙ

Στις 5-5-2020 η ιστοσελίδα “Κατιούσα” ανάρτησε ένα δικό μου κείμενο που είχε για τίτλο: Οι “αλλαγές” στην Παιδεία (δείτε το εδώ).

Τελικά, αυτό το κείμενο αποδείχτηκε μάλλον “προφητικό” χωρίς ωστόσο, εγώ που το έγραψα, να διεκδικώ την ιδιότητα του μάγου, του μάντη ή του προφήτη. Ένας απλός άνθρωπος είμαι με μια συνηθισμένη λογική που όμως διαθέτει ένα στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο αφού  προσπαθεί  να στέκεται  αντικειμενικά και με μια διαλεκτική διάθεση απέναντι στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο  χρόνο.  

Από την δεκαετία του 1990 κι εντεύθεν στην Εκπαίδευση επικράτησε ένας αχαλίνωτος κομματισμός κι αυτό βεβαίως δεν έγινε τυχαία. Έκτοτε,  η αδικία στο χώρο της εκπαίδευσης έγινε καθεστώς ειδικά για εκείνους που δε ήθελαν να σκύψουν το κεφάλι και να προσκυνήσουν τα είδωλα. 

Ακόμα και η αστική δικαιοσύνη, μέσα σ’ αυτή την γενική ανοργανωσιά και την ακαταστασία που επικρατούσε και που ακόμα επικρατεί, αδυνατούσε και αδυνατεί ακόμα να επιβάλλει την ισότητα μεταξύ των ίσων ή και, να συγκρουστεί επί της ουσίας με το σάπιο σύστημα της αστικής “δημοκρατίας” που έχει εκφυλιστεί κι έχει μετατραπεί σε μια ακροδεξιά, δεσποτική και αυταρχική τυραννία.  

Η πολιτική της μεγιστοποίησης της απόδοσης της οικονομίας για τους λίγους από εκείνο ακόμα το μακρινό καιρό (μετά από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού) είχε ήδη διαμορφωθεί και προσανατολιστεί κι “έπρεπε” πάση θυσία τα πράγματα να οδηγηθούν σ’ αυτό το σημείο που βρίσκονται σήμερα. Για να υποτιμηθούν σταδιακά και να αποδοθούν τελικά όλοι οι κερδοφόροι τομείς του Δημοσίου και του ευρύτερου Δημόσιου τομέα στην κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία, ντόπια και ξένη, αντί πινακίου φακής…

Αυτό ασφαλώς θα γινόταν μέσα από μία μακρόχρονη διαδικασία βήμα – βήμα. Βασικό ζήτημα για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν η συντριβή και η εξαφάνιση του συνδικαλιστικού κινήματος σ’ όλους τους χώρους της εργασίας. 

Δυστυχώς, και για τον κλάδο των εκπαιδευτικών βρέθηκαν  οι καλοθελητές και οι αχυράνθρωποι που πήραν εργολαβικά αυτή τη βρόμικη δουλειά κι  ασφαλώς πάντα με το αζημίωτο. Για τις υπηρεσίες τους και για την προσφορά του έργου τους, οι δοτοί των αστικών κομμάτων κατέλαβαν ακάματα και αδούλευτα τις ανώτερες θέσεις, τα υψηλά αξιώματα και τις δερμάτινες καρέκλες και έγιναν τα “μεγάλα αφεντικά” της Εκπαίδευσης  

Επί δεκαετίες αυτά τα τσιράκια της πλουτοκρατίας έλυναν και έδεναν και λογαριασμό δεν έδιναν σε κανέναν. Είχαν εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο με άνωθεν κάλυψη… Ο καθένας ήταν στο πόστο του, συνήθως μακριά από τα σχολικά του καθήκοντα, προσηλωμένος ψυχή τε και σώματι στο βδελυρό έργο που του είχε αναθέσει  το διαβρωτικό και ανθρωποφθόρο πολιτικό σύστημα!   

Οι επιβλαβείς και οι επιζήμιοι για το κοινωνικό σύνολο άνθρωποι, πάντα ήσαν  οι πιο χρήσιμοι για την  αιμοβόρα τάξη που κυβερνά, για τη συντήρηση και για τη διαιώνιση της εξουσίας της. 

Η παθολογική φιλοδοξία, η δοξομανία και η αλαζονεία είναι τα κρίσιμα στοιχεία που  συγκροτούν το υπερτροφικό εγώ του καταπιεσμένου ατόμου,  του ραγιά που πασχίζει με δογματική εμμονή να καταστήσει απόλυτα περιττό το εμείς. Ωστόσο κι αυτό το γεγονός εντέλει συνιστά μια τραγική αυταπάτη!

Γιατί ο εργαζόμενος ποτέ δε γίνεται επί της ουσίας αφεντικό. Τον εργαζόμενο (όπως και τον πολιτικό άλλωστε) απλά τον χρησιμοποιεί το σύστημα όταν τον έχει ανάγκη προκειμένου να φέρει τα πράγματα εκεί που θέλει. Κι όταν δεν τον χρειάζεται πια, τότε τον χαρακτηρίζει ανεπιθύμητο, τον πακετάρει και τον στέλνει στα αζήτητα. 

Αυτοί λοιπόν οι κατ’ επάγγελμα “συνδικαλιστές” φρόντιζαν ακούραστα και ασίγαστα να περνάνε την άποψη στον κλάδο πως δεν χρειάζεται το συνδικαλιστικό κίνημα, ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε τα συλλαλητήρια, ούτε οι απεργιακές κινητοποιήσεις… Εκείνο που χρειάζεται είναι να ενταχθεί ο εργαζόμενος στο κόμμα, να δηλώσει ψηφοφόρος και χειροκροτητής κι από κει κι ύστερα το κόμμα θα μεριμνήσει για να του λύσει όλα τα προβλήματα, είτε αυτά αφορούσαν αναθέσεις καθηκόντων, είτε οργανικές θέσεις, είτε τοποθετήσεις, είτε άδειες κ.τ.λ.  Οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι βέβαια αποτελούσαν και αποτελούν την  πιο ευάλωτη ομάδα σε τούτη την περίσταση. 

Σ’ αυτή τη βάση παίχτηκε το παιχνίδι όλα αυτά τα χρόνια με όλους  τους θεσμούς (ΠΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ)  να υπηρετούν την ίδια πολιτική που ήταν πάντα σε συνέχεια ανεξάρτητα από ποιο κόμμα ήταν στην κυβέρνηση. 

Η συνέχεια της πολιτικής άλλωστε φαίνεται ξεκάθαρα και από την αδιοριστία που κρατάει καλά πάνω από δέκα χρόνια. Απέναντι σ’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα, όλα τα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος που κυβέρνησαν το διάστημα της κρίσης, των μνημονίων κι όχι μόνο, κράτησαν σθεναρά την ίδια στάση παραπέμποντας τους διορισμούς στο μέλλον. 

Ο στόχος της διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα από μια μακρόχρονη πορεία και παρά τις έντονες αντιπαραθέσεις και τις μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνώντων και των υγειών δυνάμεων της εκπαίδευσης, τελικά επιτεύχθηκε. 

Το συνδικαλιστικό κίνημα σταδιακά υπέκυψε στην εύκολη λύση. Δέχτηκε να συμβιβαστεί μπροστά στους αχαλίνωτους εκβιασμούς και στην ανελέητη  δύναμη της αποκρουστικής εξουσίας που προωθεί σκόπιμα και συνειδητά τον κομματισμό, τη συναλλαγή, τη διαπλοκή  και το ρουσφέτι, για να σπείρει τη διχόνοια και την εχθρότητα, για να διχάσει και να κατακερματίσει κάθε ενότητα στον κόσμο της εργασίας. Κι ύστερα από αυτή την κομβική ήττα του κινήματος επικράτησε  η λογική του: ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω!’’

Τώρα όμως που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε και ο λογαριασμός. Κι ο λογαριασμός δε κάνει διακρίσεις σε δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς.  Ο λογαριασμός απευθύνεται σε όλους ανεξαίρετα. 

Πρέπει να πούμε πως κάποιοι ελάχιστοι ωφελήθηκαν από όλη τούτη την τραγική για τους πολλούς κατάσταση που είχε διαμορφωθεί επί δεκαετίες γιατί πρόφτασαν και πήραν θέσεις και αξιώματα, γιατί κατάφεραν εντέλει και βγήκαν άκοπα και ανώδυνα στη σύνταξη. 

Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των ενεργών εκπαιδευτικών, αν τελικά περάσει αυτό το σενάριο της κυβέρνησης της Ν.Δ. για απόδοση των σχολείων στους δήμους, θα βιώσει ένα ανομολόγητο Γολγοθά όσον αφορά την εργασία αλλά και  το ζήτημα της συνταξιοδότησης. Θα ζήσει ‘’πρωτόγνωρες αλλαγές’’ άκρως  επιζήμιες, ολέθριες και καταστροφικές για τα επαγγελματικά της συμφέροντα.

Γιατί, σ’ αυτή την περίπτωση, είναι απόλυτα σίγουρο πως θα υπάρξει μαζικό κλείσιμο σχολείων κι άρα απολύσεις, αλλά ταυτόχρονα θα υπάρξουν και ριζικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. 

Δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως αν συμβεί αυτό  το ενδεχόμενο, αυτό θα σημάνει αυτόματα την κατάργηση  της μονιμότητας κι  οι δάσκαλοι στο μέλλον θα εργάζονται με μπλοκάκι και με ωρομίσθιο…

Τι μέλλει γενέσθαι; Χρέος του εκπαιδευτικού είναι βρει τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Να κατανοήσει επιτέλους  την υποκρισία του πολιτικού συστήματος, να νιώσει ότι αυτό το χάος που επικρατεί στην κοινωνική ζωή μοιραία κάποτε θα αποβεί εις βάρος του.

Να περιφρονήσει το ελάχιστο προσωπικό κέρδος που προκύπτει από τη συναλλαγή με το αμαρτωλό σύστημα και να εντάξει το ατομικό συμφέρον του μέσα στο γενικότερο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. 

Να ενωθεί με το υπόλοιπο κομμάτι του λαϊκού κινήματος για να υπερασπίσει από ευνοϊκότερη θέση αυτό που φτιάξαμε όλοι  μαζί παλεύοντας με πείσμα, με υπέρμετρη αγωνία  και με αληθινό ενθουσιασμό ολόκληρες δεκαετίες. 

Ο καπιταλισμός, είναι ολοφάνερο, πως κάθε μέρα που έρχεται αλλάζει προς το χειρότερο και οι εργαζόμενοι στην Δημόσια Εκπαίδευση δεν πρέπει να υποχρεωθούν να ιδούνε αυτό που χτίσανε με αίμα και με προσωπικές θυσίες επί δεκαετίες να καταστρέφεται μέσα σε μια ελάχιστη στιγμή. 

Να ξαναγυρίσουμε λοιπόν όλοι μαζί πίσω για να πάρουμε από την αρχή το  πρεπούμενο μονοπάτι της ανθρωπιάς. Το δοκιμασμένο χωματόδρομο των αρχών, των αξιών και των ιδανικών, τη χορταριασμένη στράτα των μαζικών αγώνων της τιμής, της λεβεντιάς, της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας. Τη δύσκολη ατραπό που όμως μόνο αυτή μπορεί να  εγγυηθεί για το σεβασμό και για την εκτίμηση της αξίας του ανθρώπου  που επινοεί ιδέες, που παράγει πανανθρώπινα οράματα.  

Κι είναι ζωτική ανάγκη συνάδελφοι να τιμήσουμε δεόντως αυτό που είμαστε αλλά κι εκείνο που κάνουμε. Να εξάρουμε μαζικά το ύψιστο αγαθό (τον ασύγκριτο πλούτο της γνώσης και της σοφίας) που προσφέρουμε απλόχερα, γενναιόδωρα και ακοπίαστα στον ανθό της πατρίδας μας, στους νέους ανθρώπους της Ελλάδας. 

Δυστυχώς για μας τους αγωνιζόμενους βιοπαλαιστές δεν υπάρχει εύκολη επανάσταση. Αν δε στάξει ζεστό αίμα  στη γη τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στον κόσμο της οδύνης. 

Ωστόσο, η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα πως αν οι πολλοί  καταφέρουν να οργανώσουν την πάλη τους και να αντιπαρατεθούν μαζικά και μεθοδικά απέναντι στον κοινό εχθρό που είναι το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, τότε υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθούν σοβαρές κοινωνικές εντάσεις που θα σηματοδοτήσουν ριζικές πολιτικές ανακατατάξεις και ανατροπές για τη μετάβαση σε μια καινούρια εποχή που θα δίνει σοβαρές εγγυήσεις για τους μεροκαματιάρηδες και για τους μισθοσυντήρητους της γης.

Πρέπει όμως οι λαοί να τοποθετηθούν με θάρρος, με σθένος και με τόλμη απέναντι σ’ αυτό το απολυταρχικό και αυταρχικό πολιτικό/οικονομικό σύστημα και να αποφασίσουν έγκαιρα γι’ αυτή την αναμέτρηση που αποτελεί μονόδρομο,…

Στο κείμενό μου  που δημοσίευσε η “Κατιούσα” (5-5-2020) μεταξύ των άλλων έγραφα: 

5. Η απόδοση της εκπαίδευσης στους Δήμους είναι ένα ακόμα ζήτημα που συζητιέται έντονα το τελευταία διάστημα με κάποια ελάχιστη βέβαια κρατική επιχορήγηση. Αυτό, αν υλοποιηθεί,  θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα για την εκπαίδευση όπως τη γνωρίζουμε αφού θα σηματοδοτήσει την κατάργηση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών.

Η εφημερίδα “Τα Νέα” το Σάββατο 23 Μαΐου 2020, στην πρώτη σελίδα με πηχυαίους τίτλους έγραψε: “Στους δήμους κέντρα υγείας και σχολεία” προλειαίνοντας φυσικά το έδαφος γι’ αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.  Τα τύμπανα του πολέμου άρχισαν να ηχούν…  κι ο νοών νοείτω…

Δείτε ακόμα:

Οι «αλλαγές» στην Παιδεία