Αμερικανιές

Αρχίζει πλέον και το τελευταίο νήπιο επί γης να κατανοεί τις …αξίες του… καπιταλισμού που παραπλανητικά συνοψίζεται στον αγεωγράφητο όρο Δύση. Και το λέω αυτό γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μετακομίσω την Ιαπωνία, την Αυστραλία ή τη Ν. Κορέα αριστερά από τη Μεγάλη Βρετανία ή κάπου στην Καλιφόρνια. Εκπαιδευτικό μέσο του σηπτικού καπιταλισμού είναι η βαρβαρότητα κι αυτή κρυμμένη πίσω από πομπώδεις λέξεις όπως εκσυγχρονισμός, ή ακόμα και ψηφιοποίηση και τεχνητή νοημοσύνη που κρύβουν, λόγου χάρη, λογοκρισία, καταστολή, ταξική υπεροψία, τοξικότητα και εντέλει φτώχεια και πόλεμο. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, και το βλέπει κι ο τελευταίος πιτσιρίκος ο μικρός. Αυτός που πάει σχολείο, παίρνει βραβείο στα εννιά του «του καλού πολίτη», κι ύστερα ως καλός πολίτης πέφτει νεκρός από τις σφαίρες ενός άλλου καλού πολίτη, με απλώς τα διπλά του χρόνια. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά τέτοια φονικά έχουν και χορηγό…

Η αμερικανιά ως συμπεριφορά ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια απαξιωτικός χαρακτηρισμός. Στις μέρες μας είναι μαγκιά και μάλιστα με ακαδημαϊκό περίβλημα. Το περίφημο MIT, πράγματι υψηλού επιπέδου πανεπιστήμιο – Πολυτεχνείο, έβαλε ως μάθημα στο τμήμα των ανθρωπιστικών σπουδών του την «επιστήμη της ραπ»! Αντε να ξαναπείς τη λέξη επιστήμη, όπως έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου, προσανατολισμένη στην υπηρεσία του λαού και του ανθρώπου. Σ’ ένα άλλο αμερικάνικο ευαγές ίδρυμα εντάχθηκε ως σχολή, που δίνει και πτυχίο, η κατασκευή ινφλουένσερς, δηλαδή ψηφιακών επηρεαστών- διαφημιστών.

Κι επειδή όγκωσα από τις αμερικανιές, ήρθε κι η Κεραμέως και τις απογείωσε, αλλά με κάποιο ευρωπαϊκό άρμα βρε αδερφέ. Καταρχήν η θεσμική βαρβαρότητα. Σάρωσε η ΠΚΣ; Καταργούνται οι φοιτητικές παρατάξεις. Και βάζει και κερασάκι ένα εσωτερικό Erasmus, ώστε αντί να μετακινείσαι και τυχόν να μολύνεις με τίποτα κόκκινες ιδέες φοιτητές άλλων χωρών, να κάθεσαι στο αστυνομοκρατούμενο ίδρυμά σου και να παίρνεις και δυο πτυχία μαζί. Γαλαντόμα αμερικανιά και συμφέρουσα, αφού με μειωμένο αριθμό εισακτέων ένας φοιτητής αξίζει για δύο και θα κοστίζει το μισό.

Πέσανε πολλές λαϊκές οβίδες μαζεμένες στον τόπο μας εναντίον της τωρινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους στην καπιταλιστική ψευδοπλανηταρχία, χαρίζοντας μια βάση για κάθε επίσκεψη και κάθε χειροκρότημα. Έτσι φτάσαμε ως το Μεσολόγγι, που του άλλαξαν τα φώτα και οι Αμερικάνοι και οι όψιμοι Ρώσοι καπιταλομιμητές τους. Κι απαυτώθηκε κυριολεκτικά η ηρωική και γενναία Έξοδος του Μεσολογγίου. Κι έγιναν Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σολωμού (του ποιητή, όχι του ψαριού) οι μισθοφόροι του ναζιστοκρατούμενου Αζοφστάλ, του οποίου ο ιδιοκτήτης, ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ουκρανίας, Ρινάτ Αχμέτοφ, ζητάει είκοσι δισεκατομμύρια από τη Μόσχα. Συγχωρήστε με που δε θυμάμαι τι αποζημίωση ζήτησε ο Κίτσος Τζαβέλλας.

Και κάθομαι κι αναρωτιέμαι μετά τη δήλωση του ΟΗΕ ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα προξενήσει μακροχρόνια επισιτιστική κρίση γιατί η χώρα αυτή μαζί με τη Ρωσία είναι «το καλάθι του ψωμιού του κόσμου», τι πληρώνονταν, πώς ζούσαν και πώς θα ζήσουν οι αγρότες, σπορείς και θεριστές. Και χάνεται ακόμα και η αίσθηση της απειλής ενός παγκόσμιου πολέμου και μιας παγκόσμιας πείνας, καθώς πουλιέται ως επιτυχία των αξιών του καπιταλισμού η εξαφάνιση του ψωμιού. Σ’ αυτή την ταξική πολιορκία των αποκτηνωμένων κερδοσκόπων και ληστών των καιρών, η έξοδος προς τη νίκη αρχίζει απ’ τις μικρές μάχες που έφεραν μεγάλες νίκες, όπως στην «e-food», στην COSCO, στις φοιτητικές εκλογές. Χωρίς αμερικανιές. Και έπεται συνέχεια.