«Αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει με τις επιδιώξεις τους…τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…»

Το μάθημα της Ιστορίας λοιπόν δεν πρέπει «να έχει χαρακτήρα κοινωνιολογικό, αλλά να αναπτύσσει την εθνική συνείδηση» … Και το λέει η ίδια η Υπουργός Παιδείας …

Η πιο σκληρή και κυνική ομολογία. Από το 1990 συστηματικά μεθοδεύεται η υπονόμευση του επιστημονικού υπόβαθρου των μαθημάτων του σχολείου. Τα μαθήματα αντικαθίστανται από εργασίες και project και “διαθεματικότητες”. Οι μαθητές πρέπει να δημιουργήσουν (κατασκευάσουν) μόνοι τους την όποια “γνώση” τους. Άλλωστε από τότε επίσημη “παιδαγωγική μόδα” δεν είναι η “γνώση” κι η “μόρφωση”, αλλά η “πληροφορία” κι η “κατάρτιση”. Δεν είναι η “λύση”, αλλά η “διαχείριση” του προβλήματος. Δεν είναι το “δικαίωμα”, αλλά η “ευκαιρία”.

Έτσι, η όποια ΓΝΩΜΗ αποκτήσουν πειραματιζόμενοι οι μαθητές, αυτή θάναι και η τελική ΓΝΩΣΗ  τους. Νέας κοπής αγράμματοι παράγονται. Αυτοί που μαθαίνουν να αντικαθιστούν το “ΞΕΡΩ” και το “ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ”, με το “ΝΟΜΙΖΩ”, με το “ΑΚΟΥΣΑ”, με το “ΠΙΣΤΕΥΩ”. Με την υπεροψία της “δικής του άποψης”, για τα πιο σοβαρά θέματα,  ακόμα και της αστροφυσικής ή της ιατρικής. Αυτοί που έτσι γίνονται θύματα της επίσημης προπαγάνδας του συστήματος, όπως πλασάρεται από παντού.

Κι εκπαιδευτικοί δε θάναι πιά “φορείς της γνώσης”, αλλά “συντονιστές” της διαδικασίας της αναζήτησης. Γιατί μέσα στις τάξεις ψάχνουν. Δε μαθαίνουν. Η έρευνα κι η επιστημονική ανακάλυψη, αντικαθίστανται από την αποθέωση της εμπειρίας. Τα μαθηματικά είναι περίπου μαθηματικά. Η γλώσσα είναι απλώς ένας τρόπος για να επικοινωνούμε. Η χημεία γίνεται με ταπεράκια κι οι μονάδες – χιλιοστά στους δοκιμαστικούς σωλήνες αντικαθίστανται με το “όσο νομίζεις”.

Η εμπειρία όμως των ανόητων, οδηγεί σε ηλιθιότητες. “Η γη είναι επίπεδη”. “Μας ψεκάζουν”. Αντιεμβολιαστικό κίνημα. Και τέτοια.

Κι η ιστορία λοιπόν, δεν είναι πιά επιστήμη. Δεν αντιμετωπίζεται ως επιστήμη. Είναι τρόπος για “να αναπτύσσεται η εθνική συνείδηση”. Είναι με λίγα λόγια προπαγάνδα. Καθαρή προπαγάνδα. Σαν τα θρησκευτικά. Ή σαν την “εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση” που μας έκαναν κάποτε στο στρατό. Ή σαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Φρειδερίκης και τα ξερονήσια της “ανάνηψης”. Και φωστήρες της ιστορικής “αλήθειας” τους, αναδεικνύονται στις μέρες μας αυτοί που παίρνουν τα δεκαχίλιαρα της ΕΕ για να γράψουν ότι για τα Δίστομα και τις Κανδάνους φταίνε οι αντάρτες, για τη σφαγή της Χίου φταίνε οι μπουρλοτιέρηδες και για τα Ζάλογκα, φταίει η αντίσταση των Σουλιωτών. Αυτοί που θέλουν να κάνουν συνείδηση και κοινή λογική την εξίσωση κομμουνισμού – ναζισμού.

Η φράση όμως της υπουργίνας, είναι ταυτόχρονα κι η ευθεία παραδοχή από την πλευρά των αστών, ότι η ιστορία σαν επιστήμη των γεγονότων, σαν αντικειμενική αλήθεια, δεν τους συμφέρει. Δε μπορεί να υποστηρίξει τα αφηγήματά τους. Δεν ταιριάζει η προπαγάνδα τους με τα γεγονότα. Οπότε … όπως λέγαμε παλιά : “Αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τις επιδιώξεις τους … τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα”.

Υ.Γ. Ναι. Φυσικά και υπάρχει αντικειμενική αλήθεια.